Εχω απάνω στο τραπέζι μου

τη φωτογραφία του ανθρώπου

με το άσπρο γαρούφαλο -

που τον ντουφέκισαν

στο μισοσκόταδο

πριν απ' την αυγή,

κάτω απ' το φως των προβολέων.

Στο δεξί του χέρι

κρατάει ένα γαρίφαλο

που 'ναι σα μια φούχτα φως

απ' την ελληνική θάλασσα.

Τα μάτια του τα τολμηρά,

τα παιδικά,

κοιτάζουν, άδολα,

κάτω από τα βαριά μαύρα τους φρύδια.

Ετσι άδολα -

όπως ανεβαίνει το τραγούδι

σα δίνουν τον όρκο τους

οι κομμουνιστές.

Τα δόντια του είναι κάτασπρα -

ο Μπελογιάννης γελά.

Και το γαρίφαλο στο χέρι του

είναι σαν το λόγο που 'πε στους ανθρώπους

τη μέρα της λεβεντιάς -

τη μέρα της ντροπής.

Αυτή η φωτογραφία

βγήκε στο δικαστήριο

ύστερ' απ' την καταδίκη σε θάνατο.

(Ναζίμ Χικμέτ, Απρίλης 1952)