Φοβερή ανακάλυψη: Μέσα από ινστιτούτα και κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης γίνεται αρπαχτή εκατομμυρίων και εκατομμυρίων ευρώ, που αντί να πάνε στους ανέργους πάνε στις τσέπες των επιτηδείων. Πού είναι το νέο; Υπουργός Εργασίας ήταν αυτός που δυο δεκάδες χρόνια πριν διακήρυσσε ανοιχτά ότι τα λεφτά της κατάρτισης δεν είναι μόνο για τους ανέργους, αλλά και μια τόνωση της επιχειρηματικότητας. Οι σημερινές διαμαρτυρίες παραπέμπουν σε πρόβλημα στη μοιρασιά. Κάποιος πήρε παραπάνω και οι άλλοι σκούζουν.

Της υποκρισίας συνέχεια: Με τα «Νέα» να μιλούν για «ελληνική οδύσσεια» αναφερόμενα στο ΔΝΤ, ενώ τέσσερα χρόνια τώρα γανώνουν τα μυαλά των αναγνωστών τους για το μονόδρομο του μνημονίου.

Το ίδιο υποκριτική και η απορία στο «Εθνος», που, με ερώτηση στον τίτλο, ανοίγει διάλογο με τους φασίστες για το ολοκαύτωμα. Αλλο που δεν θέλουν. Αξημέρωτα χτες είχαν στηθεί στα καφενεία απέναντι απ' τη Βουλή και εξηγούσαν, δήθεν συζητώντας, επί του ερωτήματος του «Εθνους» ότι η πρωτοσέλιδη φωτογραφία δε δείχνει θύματα του Χίτλερ αλλά χτυπημένους από βόμβες των Αμερικανών.

Τι παραμύθι κι αυτό στους τίτλους με την «πραγματική οικονομία» που ζητά να πάει το χρήμα σ' αυτήν και όχι στις τράπεζες; Δηλαδή, οι τράπεζες δεν είναι πραγματική οικονομία; Υπάρχει έστω κι ένα ευρώ - δολάριο ή όποιο άλλο χρηματικό ισοδύναμο αξίας δηλαδή, που δεν έχει εξαχθεί από αυτήν καθ' αυτήν την παραγωγή; Αλλης τάξης πρόβλημα είναι το πώς εκφράζεται στην κυκλοφορία η υπεραξία που δημιουργείται στην παραγωγή, αλλά μη μας τρελάνουν επειδή αυτοί έχουν κόντρες μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει το κρατικό χρήμα. Ασε που «πραγματική οικονομία» και «πλασματική» είναι μέτοχοι ο ένας στις επιχειρήσεις του άλλου.

Πού είναι το νέο στην παρακολούθηση του Ιντερνετ από την αμερικανική «ΚΥΠ»; Δεν υπάρχει νέο. Απλά κατά διαστήματα ξεκαρφώνεται ένας τομέας για να ενισχυθεί άλλος. Το σύστημα στήθηκε για τις ανάγκες των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και τα περί αυτονόμησης του προϊόντος από τον παραγωγό του είναι κουραφέξαλα.

Η διαμαρτυρία ορισμένων, για το νέο μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης, θυμίζουν εκείνον που δεν κατάλαβε πώς χτίστηκαν γύρω του τα τείχη («μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη (...) Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ (...) A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω», Κ. Καβάφης). Το πρόβλημα δεν αφορά στο οικολογικό του πράγματος αλλά στην ανάγκη του καπιταλιστή να βγάλει από τη μύγα ξίγκι. Στην ανάγκη του καπιταλιστή να μεγαλώνει την επιχείρηση, εξαφανίζοντας τους ανταγωνιστές. Στην ανάγκη του καπιταλιστή να εκμεταλλευτεί και τη γη και τους ανθρώπους. Το πρόβλημα της ικανοποίησης της ανάγκης των ανθρώπων για αναψυχή με σεβασμό στο περιβάλλον δεν μπορεί να το λύσει ο καπιταλισμός.

Ο υπουργός Μεταφορών εμφανίζεται τζάμπα μάγκας. Καταλαβαίνει πως όσο η πολιτική της κυβέρνησης τσακίζει το λαϊκό εισόδημα τόσο θα αυξάνεται η εφευρετικότητα των ανθρώπων να μειώσουν το κόστος της ζωής τους (τι άλλο είναι η αδυναμία πληρωμής κι αυτού ακόμα του εισιτηρίου στα μέσα μεταφοράς;). Οσους φύλακες κι αν βάλει δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα: Οτι ο άνεργος δεν μπορεί να πληρώσει ούτε το εισιτήριο για να ψάξει δουλειά. Οτι ο γέροντας δεν μπορεί να πάει μέχρι το ΙΚΑ γιατί δεν του περισσεύουν. Οτι ακόμα και εργαζόμενοι μετράνε τα κοντά 3 ευρώ τη μέρα που απαιτούνται για να πάνε στη δουλειά τους.

Οι Μπαγκλαντέζοι εργάτες στη Μανωλάδα παραμένουν απλήρωτοι. Το υπουργείο Εργασίας σφυρίζει κλέφτικα παρά τις συνεχείς παρεμβάσεις του ΠΑΜΕ να δοθεί λύση. Και οι φραουλάδες εκεί που χρωστάνε πάνε να εμφανιστούνε και ριγμένοι. Κλαίνε για την παραγωγή που χάνεται και προσπαθούν να πείσουν ότι ζητάνε εργάτες. Κάνουν ντρίπλα για να τους δοθεί άδεια να χρησιμοποιήσουν ανασφάλιστους αλλοδαπούς κρατημένους στην παρανομία.