Η Ερικα περιγράφεται με απόλυτους όρους και με τρόπο που να μην αφήνει τη διαστροφή της να εμπίπτει στην εμπάθεια του θεατή. Η απομονωμένη και υποταγμένη ζωή στην καταπιεστική μητέρα και η καταστολή κάθε σεξουαλικής επιθυμίας, συνιστά για τον Χάνεκε τη λοκομοτίβα της κακίας που διέπει την Ερικα, την παγερή σαραντάχρονη με τα πικρόχολα σχόλια που σφύζουν από σαδισμό για τους μαθητές της, μέχρι που ο απελπισμένος έρωτας του μαθητή της, την βγάζει παντελώς έξω από τα νερά της. Ο Χάνεκε επιτείνει το παγερό του στιλ ενώ το βλέμμα του εδώ, είναι πιο καυστικό από ό,τι συνήθως. Ο σαδισμός που η Ερικα κάνει χρήση είναι ο ίδιος με αυτόν που ο σκηνοθέτης αντιλαμβάνεται και δεν του πρέπει κανένα έλεος, μόνο ένα προσεκτικό βλέμμα, αποστασιοποιημένο και χειρουργικό, με το οποίο παρατηρεί κανείς τις συνέπειες της αποκλίνουσας αυτής συμπεριφοράς. Η απόσταση που κρατά εκφράζεται μέσα από μοναδική σεμνότητα, ακόμα και σε σκηνές με πλήρη σαφήνεια, όπως αυτή του μπάνιου. Ο Χάνεκε αφήνει τους διαλόγους να εκφράσουν τη διαστροφή και ευθέως, δεν δείχνεται παρά το ελάχιστο... Με μαεστρία κατορθώνει ο Χάνεκε αυτό που δε «λέγεται» στην ταινία να είναι πιο ισχυρό από αυτό που «λέγεται».