Απάντηση στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων, που, με ανακοίνωσή της, ζήτησε να σταματήσει η... «δαιμονοποίηση» και ο «λιθοβολισμός» της ελληνικής ξενοδοχείας, εξαιτίας -όπως γράφει- «μεμονωμένων περιστατικών παραβατικότητας και κακώς εννοούμενων ή εφαρμοζόμενων εργοδοτικών συμπεριφορών», δίνει η Πανελλαδική Γραμματεία Επισιτισμού - Τουρισμού του ΠΑΜΕ.

Με την απάντησή της, σημειώνει ότι η ανακοίνωση των ξενοδόχων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «αποθέωση της πρόκλησης και του θράσους, αν δεν αποτελούσε τη συνέχεια του επικίνδυνου για το λαό σίριαλ που παίζεται από όλα τα φερέφωνα της κυβέρνησης και της μεγαλοεργοδοσίας το τελευταίο διάστημα με τίτλο: "Εμπρός όλοι μαζί για την ανάπτυξη, με όχημα τον τουρισμό!"».

Εμείς, τονίζει το ΠΑΜΕ, ξέρουμε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ότι οι υποσχέσεις για ανάκαμψη με όχημα τον τουρισμό είναι «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει». Αφορά τους μονοπωλιακούς ομίλους, τις μεγάλες αλυσίδες, αυτούς που κέρδιζαν και πριν την κρίση αλλά και τώρα, μέσα από τη δική μας εκμετάλλευση, απ' τη δική μας δουλειά.

Με αυτούς τους όρους αναζητούν την έξοδο από την κρίση με ατμομηχανή τον τουρισμό και κάρβουνο τους εργαζόμενους του κλάδου. Οσο όμως κι αν θέλουν να κάνουν το άσπρο-μαύρο η αλήθεια δεν κρύβεται.

Η πλειοψηφία των ξενοδόχων, σημειώνει η Γραμματεία Επισιτισμού - Τουρισμού του ΠΑΜΕ, επιβάλλουν στην πράξη μειώσεις στους μισθούς που φτάνουν έως και 40% μέσα από συμβάσεις με ενώσεις προσώπων ή και ατομικές συμβάσεις. Θεωρούν καταργημένο κάθε δικαίωμα που θεωρούν κόστος, επιβάλλοντας πολυαπασχόληση και δουλειά χωρίς σταματημό. Πετούν στο δρόμο μαζικά εργαζόμενους με δικαιώματα και στη θέση τους παίρνουν ζεστό χρήμα και τζάμπα νέους εργαζόμενους χωρίς κανένα δικαίωμα με σύμβαση μιας μέρας που αποτελούν, σε πολλές περιπτώσεις, την πλειοψηφία των εργαζομένων σε μια ξενοδοχειακή μονάδα, με δεκάδες χιλιάδες συμβάσεις πρακτικής άσκησης, μαθητείας, κατάρτισης, επανακατάρτισης, διά βίου μάθησης κι όπως αλλιώς ονομάζουν την τζάμπα εργασία.

Στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, που μέσα στην κρίση το να βρει κάποιος δουλειά είναι άθλος, εργαζόμενοι παραιτούνται μαζικά, αφού δεν μπορούν να αντέξουν την ένταση της δουλειάς, άλλοι καταλήγουν σε νοσοκομεία, άλλοι δεν μπορούν να εργαστούν λόγω επαγγελματικών ασθενειών, κι άλλοι τρομάζουν να βγάλουν ακέραιοι τη σεζόν.

Το ΠΑΜΕ σημειώνει ότι οι ξενοδόχοι προσπαθούν «να κρύψουν αυτό που δεν κρύβεται: ότι πίσω από τη βιτρίνα του σαλονιού σακατεύουν οι εργάτες τα κορμιά τους, ζώντας με ψίχουλα για να φουσκώνουν οι τσέπες των αφεντικών.

Κατά τα άλλα, καμώνονται τους αδικημένους, αυτοί που δεν έχουν αφήσει τίποτε όρθιο από εργασιακά δικαιώματα και όσα απέμειναν, επειδή ακόμα δεν πρόλαβαν οι κυβερνήσεις τους να τα καταργήσουν, τα έχουν καταργήσει από μόνοι τους.

Ψευτοκλαίνε, ενώ δεν υπάρχει ούτε ένα δουλεμένο ευρώ από την εργατική τάξη στη χώρα, που να μην επέστρεψε σε αυτούς, μέρος ή ολόκληρο, μέσα από επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, χαριστικές ρυθμίσεις και δάνεια, επενδυτικά προγράμματα ή τζάμπα εργασία μαθητείας, πέρα από το ξεπούλημα δημόσιων υποδομών, ακτών, αιγιαλών, δασών, μαρίνων κ.ά. για να κάνουν τις επενδύσεις τους από τον ιδρώτα και το αίμα του λαού.

Εμείς, καταλήγει το ΠΑΜΕ, δεν ξεχνάμε ότι:

-- Αυτοί που αυτοαναγορεύονται σε «αιμοδότες της εθνικής οικονομίας», αλλά και δήθεν παραπονούνται για τη μείωση του εσωτερικού τουρισμού, έχουν αποκλείσει τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από τις διακοπές και την αναψυχή.

-- Αυτοί που ισχυρίζονται ότι «στηρίζουν τις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες», μετέτρεψαν τα ξενοδοχεία τους σε «τουριστικά χωριά» των all inclusive, για να κλείσουν χιλιάδες μικρομάγαζα του τουρισμού και να οδηγηθούν στην απόγνωση χιλιάδες άλλα που φυτοζωούν.

Τους λέμε ξεκάθαρα ότι ειρήνη με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δε θα έχουν ποτέ.

-- Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια εργαζόμενο τον εργαζόμενο, ξενοδοχείο το ξενοδοχείο, σε κάθε περιοχή, σε όλη τη χώρα για την οργάνωση της τάξης μας, την ανασύνταξη του κινήματος και την απαλλαγή του από τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές.

-- Θα δώσουμε τις μάχες μας για υπογραφή κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας.

-- Θα μελετούμε τις κινήσεις τους, θα μπαίνουμε εμπόδιο στις αυθαιρεσίες τους.

Ωσπου «να καταλάβει κι ο τελευταίος εργάτης ότι όχι μόνο μπορεί χωρίς αφεντικά, αλλά τότε και μόνο τότε θα ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες του. Αυτές που του στερούν. Αυτές που του αξίζουν».