Αυτή η οργή δεν πρέπει να εκτονωθεί και να ξεθυμάνει. Να γίνει ΤΩΡΑ οργανωμένος αγώνας. Χιλιάδες φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές, νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι διαδηλώνουν απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας, μαχητικά, μαζικά. Οχι μόνο για να δηλώσουν την οργή τους απέναντι στη στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Κυρίως για την απόφασή τους να νιώσουν στο πετσί τους τα φασιστοειδή τη δύναμη του λαού, όπως έγινε στο Πέραμα. Να κόψουν το χέρι των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής. Να τσακίσουν το φασισμό και το σύστημα που τον γεννά.

Στην Αθήνα, η πρωτοφανής σε όγκο και παλμό διαδήλωση από τα Προπύλαια μέχρι και το Σύνταγμα, όπου γίνεται μια συγκλονιστική συναυλία διαμαρτυρίας, στόχο έχει - και το πετυχαίνει - να δώσει πρακτικές απαντήσεις στο χιλιοειπωμένο ερώτημα των τελευταίων ημερών: «Τι μπορούμε να κάνουμε;». Οργάνωση φοιτητών και σπουδαστών στους συλλόγους και στις Επιτροπές Αγώνα, των μαθητών στα Συντονιστικά Αγώνα Σχολείων. Ολοι οι εργάτες να συσπειρωθούν στα σωματεία τους. Οι άνεργοι στις Επιτροπές Ανέργων. Κανένας μόνος του. Ξεδιαλύνει τυχόν αυταπάτες και εφησυχασμούς για την υποτιθέμενη κάθαρση της φασιστικής Χρυσής Αυγής που επιχειρούν κυβέρνηση και ΜΜΕ, γιατί «αν ο κροκόδειλος έφαγε τον εχθρό σου, αυτό δεν σημαίνει πως έγινε και φίλος σου»...

Ολα, μόνο αλήθειες, την περασμένη Τετάρτη λέγονται στο δρόμο, στην εξέδρα, στα τραγούδια.

«Η θεωρία των δύο άκρων είναι επικίνδυνη γιατί εξισώνει το θύτη και το θύμα, αφοπλίζει το εργατικό και λαϊκό κίνημα που είναι το μόνο ικανό να φρενάρει τα βάρβαρα μέτρα και να τσακίσει τους φασίστες. Κανένας νέος άνθρωπος δεν πρέπει να πατήσει την μπανανόφλουδα. Αυτοί που έθρεψαν με την πολιτική τους το φασισμό δεν θέλουν ούτε μπορούν να τον αντιμετωπίσουν. Κάθε νέος πρέπει να σκεφτεί (...) Πρέπει να τους τσακίσουμε! Να μην έχουν τόπο να σταθούν! Να κάνουμε σε όλη την Ελλάδα ό,τι και τα σωματεία του Πειραιά, που έχουν στείλει τους φασίστες πίσω στις τρύπες τους. Οπως στον Πειραιά έτσι και παντού οι φασίστες να νιώσουν τη δύναμη του λαού. Να μην μπορούν να περπατήσουν στο δρόμο χωρίς να συναντήσουν τη μαζική λαϊκή κατακραυγή, το χλευασμό, το ξεφτίλισμα, να μην μπορούν να οργανώσουν συγκεντρώσεις (...) Να στήσουμε τείχος απέναντι στους φασίστες σε κάθε γειτονιά, χώρο δουλειάς, σχολείο και σχολή. Παντού να καταδικαστεί η δολοφονική δράση τους και η σάπια ιδεολογία τους! Με τους χρυσαυγίτες δεν θέλουμε να λέμε ούτε γεια, ούτε να τους βλέπουμε. Να τους απομονώσουμε παντού, στην τάξη, στο διάλειμμα, στο φροντιστήριο, στο αμφιθέατρο, στο γραφείο. Να μην πατήσουν πόδι σε κανένα χώρο δουλειάς, σε καμιά σχολή. Να μην υπάρχει φασιστικό σύνθημα πουθενά στις εργατογειτονιές, στους χώρους που δουλεύει και μορφώνεται η νεολαία (...) Μπροστά στον οργανωμένο λαό που σηκώνει ανάστημα, και οι χρυσαυγίτες και τα αφεντικά τους είναι ένα τίποτα!», λέει μεταξύ άλλων ο Θοδωρής Κωτσαντής, εκ μέρους της ΕΓ του ΜΑΣ, πριν την έναρξη της συναυλίας στο Σύνταγμα.

Ενώ εκ μέρους των μαθητών ο Βασίλης Γκάτσης, μαθητής Λυκείου, εκφράζει την οργή του «που αντιδραστική μερίδα καθηγητών και άλλα παπαγαλάκια της κυβέρνησης μιλάνε για τη θεωρία των δύο άκρων. Να ντρέπονται όσοι πάνε να εξισώσουν τα φασιστοειδή που σφάζουν με τα τίμια παιδιά που μοχθούν και αγωνίζονται. Να ντρέπονται αυτοί που μιλάνε για τη δημοκρατία και ενάντια σε κάθε μορφή βίας γιατί είναι οι ίδιοι που υπερασπίζονται τη δημοκρατία του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων και οι ίδιοι που κάνουν τα πάντα για να τσακίζονται οι οικογένειές μας και να κερδίζουν εφοπλιστές και βιομήχανοι».

«Μπορείς να καταλάβεις ποιοι είναι και για ποιον δουλεύουν οι φασίστες βλέποντας ποιον χτυπάνε. Τους μετανάστες, τους κολασμένους όπου Γης. Τους εργάτες, κυρίως τους πρωτοπόρους που είναι στα ταξικά σωματεία. Κάθε άνθρωπο που έχει διαφορετική γνώμη από αυτούς. Κι αν τυχαίνει να είναι από λαϊκή γειτονιά και να είναι και μουσικός - γιατί τρέφουν βαθύ μίσος για τον πολιτισμό - φτάνουν και στη δολοφονία». Ολα όσα ειπώθηκαν και τραγουδήθηκαν «αφιερωμένα στον Παύλο» από τους:

Νατάσα Μποφίλιου και Θέμη Καραμουρατίδη, Πάνο Μουζουράκη, Γιώργο Σαρρή, Θοδωρή Καρέλλα και Στέφανο Χατζηαναγνώστου, Γιώργο Μητρογιαννόπουλο, Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη, Κυνηγούς Ονείρων, Afaza και Dason, Κολλεκτίβα, Φώτη Ανδρικόπουλο, Μαρία Κουτλή και Φένια Μαθιού και τα μουσικά σχολεία Ιλίου και Παλλήνης.

Η συναυλία στο Σύνταγμα συγκλονιστική.

Με τραγούδια που γεννήθηκαν στις μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων της κομητείας του Χάρλαν στο Κεντάκι τη δεκαετία του '30, όταν οπλισμένοι χαφιέδες των ιδιοκτητών των ορυχείων με την αστυνομία εισβάλλουν ένα από τα βράδια της απεργίας στο σπίτι της Ρις, που είναι μόνη με τα 7 παιδιά της ψάχνοντας τον άντρα της Σαμ, και τελικά του στήνουν ενέδρα. Οσο περιμένουν τον άντρα της, η Ρις σκίζει ένα χαρτί από το ημερολόγιο τοίχου που διατηρούσε και γράφει στη λευκή του πλευρά τους στίχους του γνωστού εργατικού τραγουδιού «Which side are you on» (Με ποια πλευρά είστε; Θα είστε άθλιοι απεργοσπάστες ή αληθινοί άντρες; Μην ακούτε τα ψέματά τους. Οι φτωχοί δεν έχουμε καμία τύχη εκτός αν οργανωθούμε).

Μέχρι το Κερατσίνι, «εκεί όπου το αυγό έσπασε, το φίδι βγήκε και στις δικές μας γειτονιές έχει αρχίσει ήδη και σκοτώνει», όπου οι Afaza και Dason, από την μπάντα του Παύλου Φύσσα, δένουν τις ρίμες τους με τους φλογερούς στίχους του Βάρναλη και μιλούν για «το σύνθημα στον τοίχο "έξω οι φασίστες από τις γειτονιές" και τα μάτια καθηλώνονται απευθείας στο χώμα γιατί το σύνθημα γράφτηκε με αίμα και όχι με χρώμα», αλλά και το «εργάτης είσαι κάνε απεργία κι άσε τις καριέρες, να αγωνιστούμε τουλάχιστον να 'ρθουν ωραίες μέρες».

Με την «Bandiera Rossa», το «Κόκκινο αίμα, ψυχή στο βλέμμα oh bella ciao σύντροφέ μου, κάνε κουράγιο κι ο φασισμός τους δεν περνά», «Το ακορντεόν» του Λοΐζου, το «Killing in the name» των Rage Against The Machine και τα τραγούδια του Ξυλούρη να ξεσηκώνουν τους διαδηλωτές και να δίνουν εκ νέου τον «όρκο πως στο πλάι μου θα ματώσεις τις γροθιές σου. Είναι η ζωή μας. Δεν ανήκει σε κανέναν. Ούτε σε σένα ρε τραμπούκε»...