Αν ψάξετε στο ορθογραφικό λεξικό του Εμμ. Κριαρά στο λήμμα «ενόψει», θα διαβάσετε την ακόλουθη εξήγηση «ενόψει (επιρρ. χρον.) για κάτι που πρόκειται να συμβεί πολύ σύντομα». Φυσικά, δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω για την εξήγηση αυτή που δίνει στο καθαρευουσιάνικο αυτό επίρρημα, που χρησιμοποιείται και στη δημοτική, ο σεβαστός μου δάσκαλος. Θα διαφωνήσω, όμως, για την κατάχρηση, που του γίνεται στο πεδίο της πολιτικής «γραμματολογίας». Θέλω να πω, δηλαδή, πως κάθε τόσο οι κυβερνήσεις που διαφεντεύουν την άπονη τη ζωή μας, οι ίδιοι οι άνθρωποι, δηλαδή, τα τελευταία πενηντατόσα χρόνια, αποφεύγουν να πάρουν μια απόφαση, που θα έλυνε κάποιο από τα προβλήματά μας, γιατί πάντοτε βρισκόμαστε «ενόψει». «Ενόψει» της εισόδου μας στην ΕΟΚ, «ενόψει» της εισόδου μας στην «ΟΝΕ». Και τώρα, φυσικά, «ενόψει» των εκλογών, δεν κουνιέται φύλλο. `Η, για να το πω καλύτερα, σε λίγο θ' αρχίσουν να κουνιούνται τα «φύλλα», αλλά με τον αέρα που η κυβέρνηση θα διαλέξει. Και το ξέρετε πολύ καλά πως, όταν αρχίσει η κυβέρνηση να φυσάει, ο άνεμος που βγαίνει από τους κομματικούς της ασκούς δεν είναι καθόλου ούριος. Είναι κάτι ανάμεσα σε κυκλώνα και τυφώνα.

Βέβαια, για να είμαι ακριβής, η κυβέρνηση δε χρησιμοποίησε ακόμα το χρονικό επίρρημα που με απασχολεί. Ο εκπρόσωπός της, δηλαδή, δε δικαιολόγησε την αδιαφορία της μπροστά στην όξυνση των λαϊκών προβλημάτων, «ενόψει» των εκλογών. Κάθε μέρα όμως, όλο και κάτι αναγγέλλεται, έμμεσα ή άμεσα, παραβολικώς ή ευθέως, που να δημιουργεί το κλίμα του «ενόψει». Και, πρώτ' απ' όλα, αυτή η συνεχής και επίμονη άρνηση όλων των κυβερνητικών στελεχών να εμπλακούν στην εκλογολογία της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ, λέγοντας πως δεν υπάρχει λόγος για πρόωρες εκλογές, γιατί η κυβέρνηση πρέπει να ολοκληρώσει το έργο της. Και δω, βέβαια, θα μπορούσε κανείς, χωρίς να διακρίνεται για την ευστροφία του, να αντιτείνει πως, αφού είναι σίγουρη η κυβέρνηση για την εκλογική της νίκη, γιατί δεν προχωράει σε εκλογές, για να ολοκληρώσει το «έργο» της την επόμενη τετραετία με την ησυχία της; Δηλαδή, όλα ολοκληρώνονται με την είσοδό μας στη νέα ψευδοχιλιετία; Υστερα θα καθόμαστε ήσυχοι και χορτάτοι απέναντι στον ανατέλλοντα ήλιο του ΠΑΣΟΚ, μαδώντας τις ευρωπαϊκές μαργαρίτες μας, για να μάθουμε ποιος μας αγαπάει και ποιος όχι; Γιατί, αφού η κυβέρνηση θα έχει ολοκληρώσει το έργο της, το μόνο που μας μένει είναι να ασχοληθούμε και με τα αισθήματικά μας ζητήματα. Ολα τα άλλα θα έχουν λυθεί, όπως ακριβώς ορίστηκε από τα κυβερνητικά μας ζώδια.

Το δεύτερο σύμπτωμα του «ενόψει» είναι τα καθημερινά δημοσκοπίσματα. Προσυμφωνημένα ή μη, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι κυκλοφορούν και αναγγέλλονται. Σχολιάζονται και συζητιούνται, αναλύονται και εντυπωσιάζουν. Σημασία έχει, επίσης, ότι ο ερωτώμενος Νεοέλλην, κυνηγώντας την ποικιλία που τόσο του έχει λείψει από την εγκλωβισμένη ζωή του, κάθε φορά που βρίσκεται κάτω από την απειλή του δημοσκοπικού μικροφώνου, δίνει και μια άλλη απάντηση. Και έτσι πότε βγαίνει πρώτος ο Χριστόδουλος και πότε ο Φασούλας. Πότε ανεβαίνει ο Τσοβόλας και πότε ο Κωνσταντόπουλος.

Υπάρχει, όμως, και ένα τρίτο σύμπτωμα του «ενόψει». Ενα «κάψιμο» στον πολιτικό μας λαιμό, όπως έχουν προσδιορίσει οι γιατροί τα προεόρτια της κινέζικης γρίπης. Κι αυτό το σύμπτωμα είναι οι «μονιμοποιήσεις». Αλλοι τις ανεβάζουν σε 10.000, άλλοι σε τριάντα. Είναι, όπως λέει και το δημοτικό άσμα, «στο έμπα χίλιους έσφαξε, στο έβγα δυο χιλιάδες». Και δω είναι που τα νούμερα δεν παίζουν μέσα στα «ωδικά» μικρόφωνα των δημοσκοπιστών. Ούτε απλώς περιορίζονται στα περβάζια των τηλεοπτικών παραθύρων. Ερχονται και καρφώνονται στις αδύνατες και ονειροπόλες καρδούλες της «συμβασιόβιας» νεοελληνικής νεολαίας. Ερχονται και διεμβολίζουν αχρηστευμένα πτυχία, κατακρεουργούν προοπτικές ερώτων και στρατηγικές εμπορίας. Εμένα, όμως, όλες αυτές οι «ενόψει» μονιμοποιήσεις, μου θυμίζουν εκείνο το αλησμόνητο σύνθημα του στρατηγού «στρίβειν διά του αρραβώνος».

Κι, όμως, εγώ αλλιώς το περίμενα αυτό το «ενόψει». Το περίμενα, να πούμε, σαν μια ανοιχτή, δημόσια και ηρωική σύγκρουση. Οπου θα μπαίνουν καθημερινά τα πολιτικά προγράμματα, για να κριθούν με συντεταγμένο λόγο και θεμελιωμένα επιχειρήματα. Ολα τα άλλα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια αφόρητη «εκλογοδιάρροια». Μια κατάσταση, δηλαδή, που το σύμπτωμά της δεν είναι το «κάψιμο», αλλά το «κόψιμο».