ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Κύριε μάρτυς, μήπως έτσι ομολογείτε, ότι υπήρχε κάποια κατανόηση ανάμεσα στη διοίκηση και στον ευνοούμενο κρατούμενο;

ΜΑΡΤΥΣ 1: Κάθε άλλο. Οταν εμείς μιλάμε σήμερα για αυτές τις εμπειρίες μας σε ανθρώπους που δεν έζησαν σε στρατόπεδο μένει πάντα κάτι το ακατανόητο. «Ηθική του στρατοπέδου» λέτε. Σ' αυτό ευθύνεται ότι δεν αναλογίζεστε πως είσαστε οι ίδιοι άνθρωποι σαν κι αυτούς που ήταν και κρατούμενοι και φύλακες. Θα πρέπει ν' απαλλαγείτε απ' αυτήν την υπεροπτική στάση και τότε ο κόσμος του στρατοπέδου θα πάψει να σας είναι ακατανόητος. Ολοι γνωρίζουμε την κοινωνία απ' όπου βγήκε το καθεστώς που εγκαθίδρυσε τέτοια στρατόπεδα. Η πολιτική παράταξη που κυριαρχούσε τότε μας ήταν και μας είναι και τώρα γνώριμη αλλά και οι μέθοδοί της που μας οδήγησαν να υποταχθούμε όλοι ακόμη κι όταν έδειξε το πιο απάνθρωπο πρόσωπό της, όπου ο εκμεταλλευτής ασκεί την κυριαρχία του σε βαθμό ανατριχιαστικό που δεν ξαναείδαμε μέχρι σήμερα, κι ο εκμεταλλευόμενος δεν έχει άλλο δρόμο από την ένοχη ανοχή για να μην αναγκαστεί να παραδώσει αλεσμένα ακόμα και τα ίδια του τα κόκαλα.