Πόσοι - και πόσο - δίνουμε σημασία στα σκηνικά, στο φόντο μιας ταινίας; Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να ρωτήσει και για ποιο λόγο να δώσουμε σημασία, από τη στιγμή που κάθε εικόνα είναι, αναπόφευκτα, αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του χώρου με το χρόνο και τη μουσική, ή τη σιωπή.

Ξεκινώντας από τη διαπίστωση πως η ταινία είναι ένα σύνολο συνεργασίας πολλών παραγόντων που δομούνται «αρχιτεκτονικά», το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο των θεματικών του αφιερωμάτων κατά την περίοδο μέχρι την κορυφαία διοργάνωσή του, διοργανώνει το αφιέρωμα «Η αρχιτεκτονική των σιωπηλών εικόνων: Αρχιτεκτονική στο βωβό κινηματογράφο», από 4-10/5, στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» στη Θεσσαλονίκη.

Το αφιέρωμα επικεντρώνεται ακριβώς στο πίσω μέρος του κινηματογραφικού πλάνου, είτε είναι φύση, είτε σκηνικά, είτε εσωτερικοί χώροι. Θα προβληθούν επτά ταινίες του βωβού κινηματογράφου - αριστουργήματα όλες τους - η επιλογή των οποίων έγινε με βάση την κάλυψη ενός μεγάλου φάσματος πολιτισμών και προτύπων. Επίσης, οι ταινίες αυτές είναι και χαρακτηριστικές των τρόπων τους οποίους χρησιμοποίησε ο κινηματογράφος στις αρχές του 20ού αιώνα, για να «απογαλακτιστεί» από τη θεατρική σκηνογραφία, αλλά και των λύσεων που επέλεγαν οι κινηματογραφιστές, με «πρωτόγονα» τεχνικά μέσα, για να οριοθετήσουν χωροταξικά και θεματικά το χώρο όπου θα γύριζαν τις σκηνές τους.

Οι ταινίες που θα προβληθούν είναι: «Απεργία» (1924) του Σεργκέι Αϊζενστάιν, «Νοσφεράτου» (1922) του Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου, «Το εργαστήρι του Δρ. Καλιγκάρι» (1920) του Ρόμπερτ Βίνε, «Δάφνις και Χλόη» (1931) του Ορέστη Λάσκου, «Τα φώτα της πόλης» (1931) του Τσάρλι Τσάπλιν, «Βερολίνο: η συμφωνία μιας μεγαλούπολης» (1927) του Βάλτερ Ρούτμαν και «Μητρόπολη» (1927) του Φριτς Λανγκ. Το κινηματογραφικό αφιέρωμα θα πλαισιωθεί με δύο συζητήσεις και μια «παράσταση» βωβής ταινίας, του Νοσφεράτου, με ζωντανή μουσική επένδυση από τον Σάκη Παπαδημητρίου και την Γεωργία Συλλαίου.