Τα παραπάνω ανέφερε η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού, μιλώντας στην εκδήλωση που οργάνωσαν για τον Γιάννη Ρίτσο οι Κομματικές Οργανώσεις Βάσης Κέντρου - Αγίας Τριάδας και Μπουρναζίου της Τομεακής Οργάνωσης Περιστερίου του ΚΚΕ, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής. Και η συγκεκριμένη πρωτοβουλία στάθηκε η καλύτερη απόδειξη για τα παραπάνω. Το κάλεσμα των Οργανώσεων συνάντησε τη θερμή ανταπόκριση των εργαζομένων και της νεολαίας της περιοχής.

Την εκδήλωση «άνοιξαν» δυο μικρές μαθήτριες με απαγγελίες και στη συνέχεια παρουσιάστηκαν δραματοποιημένα εκτενή αποσπάσματα από την ποιητική σύνθεση «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μελοποιημένα ποιήματα από τους μουσικούς Λάκη Ορφανίδη και Σπύρο Πανταζή, διανθισμένα με απαγγελίες αποσπασμάτων. Η πρωτοβουλία των Κομματικών Οργανώσεων συνδέθηκε με την Οικονομική Εξόρμηση του ΚΚΕ. Οι διοργανωτές φρόντισαν να μοιραστεί ως αναμνηστικό, ανάτυπο της πρώτης ιστορικής έκδοσης του «Επιταφίου» του Γ. Ρίτσου το 1936 από τον «Ριζοσπάστη».

Η Ελ. Μηλιαρονικολάκη χαιρέτισε την πρωτοβουλία των Οργανώσεων, η οποία συνέπεσε με τη συμπλήρωση χτες 11 Νοέμβρη, 23 χρόνων από το θάνατο του ποιητή, και επισήμανε:

«Τον Γιάννη Ρίτσο χρειάζεται διαρκώς να τον τιμούμε και πάνω απ' όλα να τον μελετούμε. Οχι μόνο από χρέος προς έναν κορυφαίο ποιητή, που από το 1932 και σε όλη του τη ζωή υπήρξε αφοσιωμένο μέλος του Κόμματός μας, αλλά προπαντός από ανάγκη. Την ανάγκη να διευρυνθεί η σκέψη μας, να οξυνθεί η ευαισθησία μας, έτσι που μαζί με το ιδεολογικό και το πολιτικό κριτήριο, να αναπτύξουμε το εξίσου αναγκαίο αισθητικό κριτήριό μας. Ενα κριτήριο που θα μας βοηθά και θα μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε την ασχήμια σε όποια μορφή της - κοινωνική, ηθική, πνευματική, ψυχική - και από την άλλη θα μας επιτρέπει να μην αντέχουμε να υποκύψουμε σ' αυτήν, να μη λυγίζουμε τα γόνατά μας μπροστά της ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις».

Σχολίασε ακόμα τον παραμορφωτικό φακό μέσα από τον οποίο θέλει να βλέπει η αστική τάξη τον Γιάννη Ρίτσο και το έργο του:

«Ο Ρίτσος είναι πολύ μεγάλος για να αποσιωπηθεί από την αστική τάξη, άρα η μόνη λύση είναι να αποπολιτικοποιηθεί, να αποχαρακτηριστεί. Ετσι, ένας αριθμός μελετητών του, παρουσιάζει τον Ρίτσο, λίγο έως πολύ, σαν διχασμένη και αέναα ταλαντευόμενη προσωπικότητα. Από δω ο ποιητής Ρίτσος, σπουδαίος, μεγάλος, ωραίος, γιατί στην ποίησή του ασχολείται με τα αιώνια προβλήματα του ανθρώπου, τα υπαρξιακά, όπως ο θάνατος, ο έρωτας, η μοναξιά, η φθορά, κι από κει ο παρωχημένος, ο μονοδιάστατος Ρίτσος της κοινωνικοπολιτικής στιχουργίας». Το ζήτημα, όπως εξήγησε, δεν αφορά μόνο τον Ρίτσο αλλά έχει να κάνει συνολικά με την προσπάθεια της αστικής τάξης να παρουσιάσει την «πραγματική» τέχνη ως «ανόθευτη». Ομως, τέτοια τέχνη, «ανόθευτη» και «μη στρατευμένη» δεν υπάρχει, τόνισε η Ε. Μηλιαρονικολάκη και συνέχισε: «Δε θα υποστηρίξουμε βέβαια ότι όλοι οι δημιουργοί είναι παραταγμένοι με την πλευρά της μιας ή της άλλης από τις δύο ανταγωνιστικές τάξεις της κοινωνίας. Ενας μεγάλος αριθμός τους δεν ξεκινά από μια συγκεκριμένη ιδεολογική και πολιτική πρόθεση. Ομως οι ιδέες τους, οι πεποιθήσεις τους, οι προτιμήσεις τους, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειές τους, οι επιρροές που δέχονται διαρκώς από το περιβάλλον τους και η ταξική τους θέση εισάγουν αντικειμενικά την ταξικότητα στην τέχνη τους».

Οσο για τη στάση του Ρίτσου απέναντι στην Τέχνη, η Ε. Μηλιαρονικολάκη ανέφερε: «Η ποίησή του δεν αντιγράφει, δε φωτογραφίζει, δεν εξιδανικεύει την πραγματικότητα. Οπως και οι κλασικοί του μαρξισμού, ο Ρίτσος αντιμετωπίζει την τέχνη σαν μορφή εργασίας, σαν μια προσπάθεια, έναν αγώνα δηλαδή, να διεισδύσει στην πραγματικότητα για να την κατακτήσει, να την οικειοποιηθεί και να την "εξανθρωπίσει"», υπογράμμισε και πρόσθεσε: «Η τέχνη του Ρίτσου είναι μεγάλη γιατί μας ξεβολεύει και μας ενεργοποιεί. Δεν μας δίνει την εικόνα μιας πραγματικότητας που κινείται τάχα έξω και πέρα από μας, αλλά μάς αποκαλύπτει ότι η κίνηση της πραγματικότητας προς τη μια ή προς την άλλη κατεύθυνση σε μεγάλο βαθμό προσδιορίζεται από τη δική μας συμπεριφορά».