Μια περιήγηση «επί χάρτου», όλο ζωντάνια, αγάπη, βήμα προς βήμα από τ' αρχαία χρόνια ως τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα (Μπούσουλάς της το Ιστορικό Αρχείο του Δήμου Πειραιά). Αρχοντικά και σπιτάκια ψαράδων, που ήρθαν από το νησί τους γυρεύοντας καλύτερη μοίρα, παράγκες τεχνιτών (επαγγέλματα που χάθηκαν) παραπήγματα, που σφύζουν από γυναικόπαιδα και γέρους χτυπημένους από τη Μικρασιατική καταστροφή. Ελάχιστοι δρόμοι στρωμένοι, πολλοί χωματόδρομοι, κατσικόδρομοι και λασπόνερα. Αμαξες, άλογα, γαϊδούρια, μουλάρια για τις παντοειδείς μεταφορές. Το πρώτο ατμοκίνητο τραμ και, το «θηρίο», ο σιδηρόδρομος, κάποια αυτοκίνητα. Διασκέδαση στους δρόμους με τον άνθρωπο που σηκώνει κοτρόνες, ως τα πρώτα θέατρα με κορωνίδα το Δημοτικό Θέατρο, και Καραγκιόζης στις γειτονιές.

«Ακταίον», το λαμπρότερο ξενοδοχείο των Βαλκανίων, με την πανέμορφη αρχιτεκτονική του.

Λόφοι με άφθονο πράσινο, η θάλασσα να στραφταλίζει και πασίχαρος, ξαπλώνεται αμέριμνος ο Σαρωνικός, χαρίζοντας φρέσκο ψαράκι στις γραφικές ψαροταβέρνες.

«Φάληρον- Θάλασσα δροσιά,

γυμνάσματα παντοία,

φρανζτέζικα, εγγλέζικα και αριστοκρατία

Ξαπλώνεσαι στην αμμουδιά ανέτως και ησύχως

κι ύπνον σου φέρνει ελαφρόν του

κύματος ο ήχος(...)»

Ο Γ. Σουρής το υπογράφει, τακτικός στο καφενείο του Διονυσιάδη, στο Πασαλιμάνι, όπου συναντιέται με «τους Παύλο Νιρβάνα, Λάμπρο Πορφύρα, Δημοσθένη Βουτυρά, Σπύρο Μελά και άλλους Πειραιώτες συγγραφείς και ποιητές».

Η γραφική εξιστόρηση της Αννας Αμπατιέλου βλέπει πρώτα τον άνθρωπο και τον αγώνα του σ' αυτήν την πόλη κι ύστερα τα δημιουργήματα, τα έργα του, ταπεινά ή μεγάλα. Η συγγραφέας ήταν ΕΠΟΝίτισσα, και από το 1956 μέλος της ΕΔΑ. Στις μακρές ώρες της απουσίας της από την οικογένειά της, στις φυλακές και τις εξορίες άρχισε να γράφει ιστορίες για παιδιά.

Το βιβλίο της για τον Πειραιά πρέπει να γίνει αγαπημένο ανάγνωσμα στα παιδιά των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού.

Στην ευχάριστη διαδρομή του διαβάσματος προστίθεται η δροσιά της εικονογράφησης από την Νίνα Σταματίου- Κωτσάκη. (Εκδόσεις «Εντός»)