Για ένα πλατύ λαϊκό κίνημα, που ευθέως θα διεκδικεί να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος του. Που στις παντιέρες του δε θα ξεχνά να δείξει τα αμύθητα υπερκέρδη που αρπάζει καθημερινά η ολιγαρχία, στύβοντας εργάτες, αγρότες, μικρομεσαίους επαγγελματοβιοτέχνες, νέους και γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Που κάθε σύνθημα δε θα αναφέρεται σε κάποιο κούφιο «όχι», αλλά αφού δείχνει το συσσωρευμένο πλούτο στα χέρια των λίγων, θα αξιώνει το δίκιο: Να έχουν πλήρη ασφαλιστική κάλυψη τα θύματα: Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι οικογένειές τους, οι μετανάστες, οι μερικώς απασχολούμενοι, όλοι! Και θα τιμά αυτούς που μια ζωή παράγουν τα πάντα διεκδικώντας τουλάχιστον: Μείωση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση των συντάξεων πείνας.
Γιατί η εργασία δεν είναι κόστος, όπως διατείνονται οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους, αλλά πηγή πλούτου που πρέπει να επιστρέψει στους παραγωγούς του.
Ρίχνουν ήδη στη μάχη εφεδρείες ενός αντικομμουνισμού που αντιγράφει τα χειρόγραφα του Μπρεζίνσκι και ξεσκολίζει όσα διδάσκει το ίδρυμα Φρίντριχ Εμπερτ. Ανησυχούν για το επίπεδο συνείδησης που διαμορφώνει η εργατική τάξη όταν βγαίνει οργανωμένη στο δρόμο. Και σπεύδουν με σύνθημα «προσέξτε, γίνεστε ουρά των κομμουνιστών» να τρομοκρατήσουν τα πλήθη που διαδηλώνουν.
Η σημαντικότερη κατάκτηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στα τελευταία χρόνια, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), έχει αναγορευτεί προ πολλού σε βασικό τους αντίπαλο. Εκτός των άλλων και γιατί πρόλαβε σε καιρούς «ήττας» να συμμαζέψει σκόρπιες δυνάμεις του ταξικού κινήματος, να ανοίξει δρόμους ανασυγκρότησης των συνδικάτων, να διαθέτει ήδη ετοιμοπόλεμες δυνάμεις που καταργούν με τη δράση τους στην πράξη το μονοπώλιο μιας ενημέρωσης που ποδηγετεί συνειδήσεις.