Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων των λιμανιών και των λιμενικών υπηρεσιών και η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων αποτελεί στρατηγική επιλογή της ΕΕ ήδη από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, υπογράμμισε ο Γιώργος Παπαβασιλείου, μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Λιμανιών Ελλάδας και στέλεχος του ΠΑΜΕ, σε παρέμβασή του στην εκδήλωση του Ευρωκοινοβουλίου.

Ο συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ στην τοποθέτησή του ανέφερε τα ακόλουθα:

«Νομίζω δεν θα προσθέσω τίποτα καινούργιο αν πω και εγώ για τη στρατηγική σημασία που έχουν τα λιμάνια στις μεταφορές, στις οικονομίες των κρατών - μελών, που συνδέονται άμεσα με την αμυντική τους ικανότητα, αλλά και τη γεωστρατηγική τους θέση. Αλλωστε οι συζητήσεις που γίνονται στην ΕΕ τα τελευταία χρόνια αυτό ακριβώς έρχονται να επιβεβαιώσουν. Αυτό όμως που θα πρέπει να απαντήσουμε εμείς ξεκάθαρα είναι τα λιμάνια ποιον θα υπηρετούν. Δηλαδή να απαντήσουμε στο ερώτημα: Ανάπτυξη από ποιον και για ποιον; Αρα ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο της πάλης του εργατικού κινήματος.

H EE, με την ανακοίνωση της Επιτροπής "Λιμένες, κινητήρας οικονομικής μεγέθυνσης" και τον κανονισμό του Ευρωκοινοβουλίου και του Συμβουλίου "Για τη θέσπιση πλαισίου όσον αφορά την πρόσβαση στην αγορά λιμενικών υπηρεσιών και τη χρηματοοικονομική διαφάνεια των λιμένων", προωθεί και εμβαθύνει τη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στο λιμενικό σύστημα για την ενίσχυση και τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων στην ευρωπαϊκή αγορά.

Η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών στην Ελλάδα αυτή ακριβώς την πολιτική εφαρμόζει. Η παράδοση του ΣΕΜΠΟ Πειραιά στην COSCO και μάλιστα το 2008, σε περίοδο ανάπτυξης, έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή την εκτίμηση. Οι αλλαγές αυτές που γίνονται υπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου για μεγιστοποίηση κερδών και ικανοποίηση γεωστρατηγικών συμφερόντων. Ετσι δίνεται στην πράξη η απάντηση όλων αυτών που "αφελώς" ρωτούν "γιατί το πουλάς αφού είναι κερδοφόρο;".

Οι αναδιαρθρώσεις αυτές, τώρα, σε βαθιά οικονομική καπιταλιστική κρίση, θα συνεχιστούν με γρηγορότερους ρυθμούς πάνω στα συντρίμμια των ασφαλιστικών, μισθολογικών, εργασιακών δικαιωμάτων, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο εργοδότης ή ο ιδιοκτήτης του λιμανιού. Εργαζόμενοι, δηλαδή, χωρίς κανένα δικαίωμα σε ιδιωτικά ή σε δημόσια λιμάνια.

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων αποτελεί στρατηγική επιλογή της ΕΕ ήδη από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία ψήφισε ο ΣΥΝ τότε στην Ελλάδα και τις συνέπειές της μετρούν στο πετσί τους βαριά οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έως σήμερα. Η βαθιά καπιταλιστική οικονομική κρίση επιτάχυνε αυτές τις εξελίξεις. Από αυτή τη σκοπιά ξέσπασε πόλεμος μεταξύ των μονοπωλιακών ομίλων.

Η αντίθεση της ΕΕ - σ' αυτήν τη φάση - με την πώληση του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών του ΟΛΠ και η κόντρα με το κινέζικο μονοπώλιο της COSCO εκφράζει τέτοιες βαθιές αντιθέσεις και δεν αποτελεί φιλολαϊκή εξέλιξη, αφού δεν αμφισβητεί τη στρατηγική επιλογή που έχει για τα λιμάνια. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να στοιχηθούν με επιλογές της ΕΕ, πολύ περισσότερο να πιστέψουν ότι αυτή μπορεί να αλλάξει, να γίνει φιλολαϊκή, να απαρνηθεί το χαρακτήρα της ως λυκοσυμμαχίας των μονοπωλίων.

Η δημαγωγική αντιπαράθεση της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ αν η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών και ιδιαίτερα του ΟΛΠ γίνει με απευθείας πώληση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών στους επιχειρηματικούς ομίλους ή με τη μορφή της παραχώρησης επιμέρους δραστηριοτήτων ή μέσω ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα) αποτελεί εμπαιγμό και κοροϊδία για τους εργαζόμενους στα λιμάνια. Γιατί και οι δυο αυτές λύσεις υπηρετούν τους καπιταλιστές και την κερδοφορία τους.

Αλλά και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει ψηφίσει και τη συνθήκη του Μάαστριχτ και την έκθεση σχετικά με "μια ευρωπαϊκή πολιτική για τα λιμάνια" το 2008, δεν έχει καμία διαφορά για τους εργαζόμενους. Πολύ δε περισσότερο όταν δεν αμφισβητείται η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα λιμάνια.

Παράλληλα στο λιμάνι του Πειραιά σχεδόν σ' όλες τις δραστηριότητες υπάρχει αύξηση του όγκου δουλειάς. Μαζί με τη μείωση του προσωπικού του ΟΛΠ, ο καθένας καταλαβαίνει πλέον την άγρια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και στην "ιδιωτική" COSCO και στον "δημόσιο" ΟΛΠ. Εδώ αξίζει να αναφέρω πως εργασιακά δικαιώματα, συλλογικές συμβάσεις εργασίας και συνδικαλιστική εκπροσώπηση στην COSCO είναι απαγορευμένες έννοιες. Στον δε ΟΛΠ η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και των δώρων μέσα από μια σειρά αντεργατικούς νόμους έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ανταγωνιστικότητα και ικανοποίηση αναγκών των εργαζομένων είναι έννοιες ασύμβατες.

Ολα αυτά τα μέτρα οι κυβερνήσεις δεν θα μπορούσαν να τα περάσουν, εάν δεν είχαν τη στήριξη του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, ο οποίος ακόμα και σήμερα, παρ' όλη την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων, σπέρνει αυταπάτες στους εργαζόμενους πως μπορεί να υπάρξει ένα άλλο μείγμα πολιτικής το οποίο θα υπηρετεί και τους εργαζόμενους και τους καπιταλιστές.

Οι εργαζόμενοι στα λιμάνια επιβάλλεται να βγάλουν ουσιαστικά συμπεράσματα, να μην εγκλωβιστούν στους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς. Εκεί που είναι ενταγμένα τα κόμματα του κεφαλαίου ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Τα λιμάνια, κρίκος στην αλυσίδα των μεταφορών, μπορούν να αποτελέσουν ισχυρό εργαλείο ανάπτυξης στο κράτος που θα έχει ως κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου. Οπου τα λιμάνια θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, όπως όλα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, και θα λειτουργούν μέσα από τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο. Οι κομμουνιστές, οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, παλεύουμε με συνέπεια για την αφύπνιση της εργατικής τάξης και τη συγκέντρωση δυνάμεων γι' αυτή την υπόθεση. Για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και τη λαϊκή συμμαχία σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση».