Να πάρει ο λαός στην πλάτη του την «παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας, την επαναφορά δηλαδή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αξίωσε ξανά χτες ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο Γ. Δραγασάκης σε συνέντευξη στο περιοδικό «Επίκαιρα». Αμφότεροι κάλεσαν το λαό να αγωνιστεί για ένα στόχο που δεν περιλαμβάνει ανασυγκρότηση και των δικαιωμάτων του, αντιθέτως προϋποθέτει την παραπέρα υπονόμευσή τους.

Ο Αλ. Τσίπρας προειδοποίησε την κυβέρνηση ότι «δε διαθέτει την πολιτική νομιμοποίηση να δεσμεύσει το λαό και τον τόπο σ' ένα νέο Μνημόνιο» και λεονταρίζοντας απέναντι στην ΕΕ πρόσθεσε: «Οφείλουν να γνωρίζουν και οι εταίροι πως εμείς δεν θα αποδεχτούμε τέτοιου είδους προεκλογικά τετελεσμένα». Ωστόσο, λίγες μέρες πριν, καλλιεργώντας άλλοθι για την εξίσου αντιλαϊκή διαχείριση που εκπροσωπεί, διαμαρτυρόταν υποκριτικά ότι οι αποφάσεις της σημερινής κυβέρνησης θα τους δέσουν τα χέρια για τα επόμενα πενήντα χρόνια! Κι όχι οι ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας που θέλουν να υπηρετήσουν...

Αυτές τις ανάγκες, άλλωστε, έχοντας κατά νου εκτίμησε ότι «το έδαφος είναι πρόσφορο για αλλαγή πολιτικής» και προέτρεψε τους λαούς της ΕΕ «να κινητοποιηθούν ενάντια στη λιτότητα και να απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις τους να συνεννοηθούμε όλοι μαζί για την αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη». Να γίνουν, δηλαδή, ο μοχλός πίεσης για προσαρμογή του μείγματος διαχείρισης στις σημερινές ανάγκες της ντόπιας αστικής τάξης, βασικό συστατικό του οποίου θα εξακολουθήσει να είναι η επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα, στο λαϊκό εισόδημα.

Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα, ο Γ. Δραγασάκης δεν κρύβει ότι θέλουν την Τοπική Διοίκηση «μοχλό της κοινωνικής κινητοποίησης και της ανασυγκρότησης της χώρας». Υπερασπίζεται την ΕΕ και ουσιαστικά τσουβαλιάζει την πάλη για αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία, με το αστικό ρεύμα του «ευρωσκεπτικισμού», το φασισμό κ.τ.λ. κάνοντας λόγο γενικώς για «λογική του φόβου, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας που θέλει να διαλύσει ό,τι έχει κατακτηθεί στην Ευρώπη, και να μας επιστρέψουν στο μεσαίωνα των τυφλών εθνικών ανταγωνισμών».

Δηλώνει δε ότι «η αφετηριακή και ιδρυτική θέση μας είναι ότι η έξοδος από το ευρώ δεν είναι επιλογή μας» και δεν κρύβει πως η προσπάθεια εξόδου απ' την κρίση προς όφελος της αστικής τάξης έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας εντός της ΕΕ, όταν λέει «η πάλη για την ανατροπή του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος θα ευοδωθεί μόνο αν διεξαχθεί σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο». Παρόλα αυτά, δεν αγνοεί τους προβληματισμούς στους κόλπους της αστικής τάξης ως προς τις συμμαχίες της και δηλώνει «είμαστε έτοιμοι πάντα να αντιμετωπίσουμε και ενδεχόμενα ή απρόοπτα που μπορεί να προκύψουν ανεξάρτητα από τις δικές μας προτιμήσεις ή επιθυμίες».

Με τη σειρά του, εμφανίζει το λαό να έχει ίδιους στόχους με την πλουτοκρατία, καλώντας τον «κόσμο της εργασίας, το λαό να ενωθεί γύρω από αυτούς τους κοινούς στόχους».

Ο Γ. Δραγασάκης συμφωνεί με την πρόσφατη δήλωση Σταθάκη ότι τα φορολογικά έσοδα της χώρας αποκλίνουν απ' τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, επιχαίρει μάλιστα για τη «διόρθωση» που επέφερε η κυβερνητική πολιτική φοροαφαίμαξης: «Σήμερα, ο ποσοτικός στόχος που θέταμε στο πρόγραμμά μας έχει προσεγγισθεί ως έναν βαθμό, αφού τα δημόσια έσοδα της γενικής κυβέρνησης έχουν, ως ποσοστό του ΑΕΠ, φτάσει στο 44% από 38% που ήσαν το 2009». Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία προσθέτει ότι αυτό επιτεύχθηκε με το στράγγισμα του λαού και υπόσχεται γενικώς και αορίστως ...φορολογική δικαιοσύνη.

Οταν ρωτάται, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακυρώσει ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ήδη γίνει, απαντά ότι «η κρατική ιδιοκτησία δεν εμποδίζει από μόνη της την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών» κι αντιπαραβάλλει «ανάπτυξη ποικίλων συνεργατικών μορφών αλληλέγγυας οικονομίας, οικονομικής καινοτομίας και κοινωνικού πειραματισμού» (!) και «ένα θεσμικό πλαίσιο που θα αντικαθιστά την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, με την προστασία των δημόσιων αγαθών και όπου χρειασθεί με αναπτυξιακές κοινοπραξίες και συμπράξεις».

Δηλώνει ότι όλα αυτά θα τα υλοποιήσει «ένας δυναμικός και διευρυνόμενος συνασπισμός κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα αναλάβει το βάρος και την ευθύνη της παραγωγικής ανασυγκρότησης», δίχως να προσδιορίζει τα όρια της ...διεύρυνσης που μπορεί υπό ορισμένες συνθήκες να οδηγήσουν και στον περιβόητο «μεγάλο συνασπισμό».