Σε άλλο σημείο, σημειώνει ότι «η Ελλάδα έχει εξαιρεθεί από όλους του ευρωπαϊκούς μηχανισμούς αποτίμησης της προόδου στην ισότητα των φύλων λόγω της αυστηρής εφαρμογής των όρων του διεθνούς της μηχανισμού δανεισμού». Λες και τα προβλήματα των γυναικών ξεκίνησαν με το μνημόνιο ή πρόκειται να λυθούν από τους «ευρωπαϊκούς μηχανισμούς». Αρκεί να θυμηθεί κανείς την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης και την κατάργηση της πενταετούς διαφοράς που ίσχυε για τις γυναίκες, την οποία η ΕΕ και οι «μηχανισμοί» της εφαρμόζουν στο όνομα της «ισότητας» των εργαζόμενων γυναικών. Αντίστοιχα, η προσαρμογή αυτών των προβλέψεων, ενσωματώθηκαν στο εθνικό Δίκαιο της Ελλάδας πριν την κρίση και τα μνημόνια.

Στον αντίποδα, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, γνωρίζουν πως η οργάνωση και η συμμετοχή των γυναικών στα σωματεία δεν είναι απλή υπόθεση, είναι όμως όρος και προϋπόθεση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Με γνώμονα τα παραπάνω, δίνουν καθημερινά τη μάχη για να ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσης, να αυξάνεται η συμμετοχή των εργαζόμενων γυναικών στα σωματεία, σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Παίρνουν πρωτοβουλίες για όλες τις πλευρές της ζωής της εργαζόμενης και της οικογένειάς της. Συμβάλλουν στον προβληματισμό γύρω από τις αιτίες της ανισοτιμίας και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες μπορεί αυτή να αρθεί, μέσα από την πάλη για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.