«Η εμμονή της κυβέρνησης να προβεί στην οικοδόμηση του Μουσείου στη θέση Μακρυγιάννη δεν αποτελεί, ασφαλώς, ένδειξη σεβασμού των πολιτισμικών αξιών που γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα και που το Υπουργείο σας έχει την αρμοδιότητα και υποχρέωση να προστατεύει, όχι όμως και να τις διαχειρίζεται "διανοία κυρίου"».

Αυτά σημειώνει, μεταξύ άλλων, σε επιστολή της προς τον υπουργό Πολιτισμού Ευ. Βενιζέλο η «Κίνηση Πολιτών για την Αποσόβηση Εγκατάστασης του Μουσείου της Ακρόπολης στη Θέση Μακρυγιάννη», η οποία κοινοποιεί τη διαμαρτυρία της στον πρόεδρο της Βουλής, τον πρωθυπουργό, τα κόμματα και άλλους αρμόδιους φορείς.

Η Κίνηση κατηγορεί το ΥΠΠΟ για αλαζονεία, αφού, ενώ δεν έχει απαντήσει στις δημόσιες ενστάσεις αρχαιολόγων, αρχιτεκτόνων και άλλων ειδικών κατά της χωροθέτησης του νέου μουσείου στου Μακρυγιάννη, διακηρύσσει πως «η απόφαση της κυβέρνησης είναι ειλημμένη και ότι το Μουσείο θα κατασκευαστεί οπωσδήποτε, και μάλιστα εν τάχει, στην επιλεγείσα θέση Μακρυγιάννη».

Στην επιστολή σημειώνεται πως η κατασκευή του μουσείου στου Μακρυγιάννη θα «τραυματίσει» την Ακρόπολη αισθητικά, πολύ περισσότερο που το εμβαδόν του θα είναι περίπου δεκαπλάσιο από του Παρθενώνα και το ύψος του διπλάσιο από τις κιονοστοιχίες του, αν σώζονταν ακέραιες. «Η μορφολογία της Ακρόπολης είναι δεδομένη και πρέπει να παραμείνει αδιατάρακτη. Κάθε αλλοίωση θα αποτελέσει πρώτης τάξης βανδαλισμό», υπογραμμίζεται.

Ως «λογικά και ψυχολογικά παράδοξη» χαρακτηρίζει η Κίνηση το ότι οι αρχαιολογικές υπηρεσίες, αντί να ολοκληρώσουν τις ανασκαφές στου Μακρυγιάννη, που αποκάλυψαν σημαντικές αρχαιότητες, «επείγονται να προχωρήσουν το έργο του Μουσείου, στην ίδια πάντα θέση, παρά τις καταστροφές και αποκρύψεις αρχαίων που θα επιφέρει». «Ετσι θα έχουμε το πρωτοφανές: Μουσείο που προορίζεται να διαφυλάττει και να προβάλλει αρχαιότητες, να χτίζεται πάνω σε αρχαιότητες που καταστρέφει».

Η Κίνηση προσθέτει πως αυτή η κυβερνητική εμμονή μπορεί να προκαλέσει τη «χλευαστική αντιμετώπιση της χώρας μας από τη διεθνή κοινότητα των ανθρώπων του πολιτισμού» και πως η Ακρόπολη «ως οικουμενική αξία δεν μπορεί να υφίσταται τη διαχείριση στην οποία την υποβάλλουν τοπικές σκοπιμότητες και συγκυριακές πολιτικές επιδιώξεις των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων». Και καταλήγει πως «εν ανάγκη, θα πρέπει να της παρασχεθεί προστασία από τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς», δεδομένων των υποχρεώσεων και των δεσμεύσεων που απορρέουν από διεθνείς συμβάσεις για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και τις οποίες έχει συνυπογράψει η Ελλάδα.