Πάνω σ' ένα κρεβάτι της Δ' Πανεπιστημιακής Χειρουργικής Κλινικής του Κρατικού Νοσοκομείου της Νίκαιας άρχισα να γράφω αυτές τις αράδες και μακάρι τα πράγματα να εξελιχθούν καλά για μένα, για να μπορέσω να τις παραδώσω ο ίδιος.

Πώς άραγε συμβαίνει το «όνειρο» του υπουργού Υγείας Α. Παπαδόπουλου για τη μεταρρύθμιση του ΕΣΥ να είναι ο χειρότερος δικός μας «εφιάλτης», ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω. Ισως να φταίει που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι ένα «μέγεθος» που δεν αποτιμάται λογιστικά στα «κατάστιχα» τούτης της κυβέρνησης, όσο κι αν προσπαθεί ν' ανακαλύψει την... αντιστοιχία της σε Ευρώ ο της υγείας υπουργός μας!

Περισσότερους γιατρούς και νοσηλευτές χρειάζονται τα νοσοκομεία μας και όχι «μάνατζερ», που θα εισαγάγουν και θα νομιμοποιήσουν την οικονομία της αγοράς εκεί που θα έπρεπε να ενδημεί μόνο η ανθρώπινη αλληλεγγύη.

Τα «τρωτά» του σημερινού συστήματος τα ξέρουμε και τα έχουμε υποστεί, αλλά υπάρχουν και δυο πράγματα που αισθάνομαι χρέος να καταθέσω: Πριν από χρόνια ένα στραβοπάτημα σε μια σκαλωσιά στα καρνάγια του Περάματος με έστειλε στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας, να παλέψω για τη ζωή μου. Και ήταν οι Ελληνες γιατροί του δημοσίου νοσοκομείου που κέρδισαν αυτή τη μάχη.

Προχτές τους ξαναχρειάστηκα και στάθηκαν πάλι δίπλα μου, αμέσως, ανιδιοτελώς και χωρίς να χρειαστεί να παραχωρήσω τίποτα από την αξιοπρέπειά μου ή το υστέρημα της σύνταξής μου. Από τον επικεφαλής χειρούργο-Καθηγητή Ν. Λεγάκη, μέχρι τον τελευταίο εκπαιδευόμενο γιατρό ή τη νοσοκόμα της βάρδιας. Το μόνο που μου ζητήθηκε να τους προσφέρω ήταν η εμπιστοσύνη μου. Ομως δεν τους την παρείχα εγώ, την κέρδισαν μόνοι τους, μαζί με την ευγνωμοσύνη μου.

Τελειώνω με την ευχή, οι μελλοντικοί γιατροί του ΕΣΥ που εκπαιδεύονται στο χειρουργείο για να αντικαταστήσουν τον κ. Λεγάκη, όταν θα έρθει η ώρα, να έχουν αντλήσει όλα όσα τους αξίζουν από την επιστημοσύνη και την ανθρωπιά του δασκάλου τους.

ΠΕΤΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ

Κορυδαλλός, Πειραιάς