Το αποτέλεσμα των βρετανικών ευρωεκλογών, της αποχής του 60%, επέφερε αξιοσημείωτη, πλην επιφανειακή, αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό κομμάτων αστικής διαχείρισης, μιας που για πρώτη φορά μετά από τουλάχιστον 100 χρόνια έσπασε το δικομματικό «μονοπώλιο» Συντηρητικών και Εργατικών από το Βρετανικό Κόμμα Ανεξαρτησίας (UKIP) του «ευρωσκεπτικιστή» Νάιτζελ Φάρατζ.

Ο Φάρατζ, με τον πακτωλό των εκατομμυρίων στερλινών που έσπρωχναν από πίσω του τάχα «αυτοδημιούργητοι» εκατομμυριούχοι και πρώην στελέχη του Συντηρητικού Κόμματος, έπαιξε επάξια το παιχνίδι των εντυπώσεων στα αστικά ΜΜΕ, τα οποία κατέγραφαν σχεδόν κάθε του κίνηση και δήλωση. Εκμεταλλευόμενος, παράλληλα, τη λαϊκή δυσαρέσκεια για το μπαράζ πολιτικών λιτότητας και φτωχοποίησης των λαϊκών στρωμάτων λόγω της καπιταλιστικής κρίσης αλλά και τη χαλαρότητα που χαρακτηρίζει και τη βρετανική ψήφο στις ευρωεκλογές, το κόμμα του Φάρατζ κατάφερε να αναδειχθεί πρώτο στις ευρωεκλογές του Μάη παίρνοντας 27,5% των ψήφων και 24 ευρωβουλευτές (11 παραπάνω σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2009). Ακολούθησαν οι Εργατικοί του Εντ Μίλιμπαντ με 25,41% και 20 ευρωβουλευτές (επτά παραπάνω από το 2009) και τρίτοι οι Συντηρητικοί του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον με 23,9% και 19 ευρωβουλευτές (επτά λιγότερους από τις ευρωεκλογές του 2009).

Ενδιαφέρον είχαν οι εκλογικές επιδόσεις των Φιλελεύθερων Δημοκρατών του Νικ Κλεγκ, δηλαδή οι συνεταίροι του Κάμερον στην παρούσα κυβέρνηση. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες υπέστησαν πανωλεθρία χάνοντας πάνω από το 50% της εκλογικής τους δύναμης, παίρνοντας ποσοστό 6,61% και μόλις έναν ευρωβουλευτή (δηλαδή 10 λιγότερους από τις ευρωεκλογές του 2009). Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες είχαν λανσαριστεί στις προηγούμενες ευρωεκλογές και γενικές εκλογές ως τάχα «εναλλακτική» κεντροδεξιά πολιτική δύναμη. Ομως, μετεκλογικά έβαλαν πλάτη σε όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές που φούντωσαν τη φτώχεια, την ανέχεια, κλόνισαν το σύστημα Υγείας και Πρόνοιας και άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου για τις απολύσεις δεκάδων χιλιάδων δημόσιων υπαλλήλων.

Αυτό βεβαίως μπορεί να το κάνει με άνεση μελλοντικά και το UKIP του Φάρατζ. Κι αυτό γιατί πρόκειται για κόμματα που επιχειρούν να διαχειριστούν το σύστημα προς όφελος της πλουτοκρατίας, ανεξάρτητα από το προσωπείο που φοράνε. Το σίγουρο πάντως είναι ότι καταφέρνουν να εγκλωβίζουν δυνάμεις από τα λαϊκά στρώματα, χρησιμοποιώντας πότε το «χαρτί» κατά των ξένων μεταναστών και πότε αυτό των «πολέμιων» μίας πανίσχυρης Γερμανίας και ΕΕ, ενώ στην ουσία εξυπηρετούν και προωθούν, σαν λύκοι με προβιά, τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της «ελεύθερης αγοράς», αναζητώντας καλύτερες προοπτικές για εκείνη τη μερίδα κυρίως του κεφαλαίου που νιώθει να απειλείται από τις συνέπειες της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και της ανόδου οικονομικών δυνάμεων όπως η Κίνα και η Ινδία.