Την παντιέρα του ευρωσκεπτικισμού στις γερμανικές ευρωεκλογές κράτησε ψηλά το νέο κόμμα «Εναλλακτική Για τη Γερμανία» (AfD) του 51χρονου καθηγητή μακροοικονομίας στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου, Μπερντ Λούκε. Ο Λούκε λανσάρει ως ηγέτης αυτού του νεοϊδρυθέντος ευρωσκεπτικιστικού κόμματος, προβάλλοντας, από τη μια, ένα «σοβαρό» ακαδημαϊκό προφίλ, εμφανιζόμενος συχνά λάβρος ομιλητής κατά της Ευρωζώνης και του ευρώ, δίχως ωστόσο να εναντιώνεται στην ιδέα της ΕΕ, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της ελευθερίας δράσης των μονοπωλίων. Ταυτόχρονα, δε διστάζει να προβάλει προς τα έξω σταθερά ένα λαϊκίστικο πρόσωπο, φωτογραφιζόμενος ενίοτε στα γερμανικά περιοδικά σαν ο «καλός», μορφωμένος, πολύτεκνος Γερμανός οικογενειάρχης.

Στην πραγματικότητα, όμως, ο Λούκε είναι περισσότερο η φωνή και όχι ο ιθύνων νους πίσω από την ιδέα ίδρυσης του κόμματος AfD, τον Απρίλη του 2013, που συμμετείχε για πρώτη φορά στις γερμανικές γενικές εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη παίρνοντας ένα διόλου άσχημο 4,7%. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως ο Λούκε δεν είναι στην ουσία παρά ο «αχυράνθρωπος» του πρώην προέδρου του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων, Χανς Ολαφ Χένκελ. Ο Χένκελ, που ήταν έως πρότινος διευθυντής της ΙΒΜ στη Γερμανία, αλλά και παραιτήθηκε πριν από μερικούς μήνες από τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στα Διοικητικά Συμβούλια κολοσσιαίων γερμανικών «εταιρειών όπως η «Bayern AG», «Continental AG», «Daimler Chrysler Aerospace», «Ringier AG», για να πάρει μέρος στις ευρωεκλογές, ήταν αυτός που λάνσαρε στην ουσία την ιδέα ίδρυσης ενός «νέου» ευρωσκεπτικιστικού γερμανικού κόμματος, που θα προβάλει τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης μερίδας των γερμανικών μονοπωλίων και καπιταλιστών. Ο Χένκελ ήταν αυτός που πρωτομίλησε το 2010 στο γερμανικό περιοδικό «Φόκους» για μια Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων και δύο νομισμάτων με ένα ξεχωριστό ευρώ για τον πλούσιο βορρά και ένα άλλο, ασθενέστερο, για τον ευρωπαϊκό νότο. Ο Χένκελ ήταν που το 2011 είχε δηλώσει στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ότι η Αυστρία, η Φινλανδία, η Γερμανία και η Ολλανδία θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη και να δημιουργήσουν ένα δικό τους, ξεχωριστό νόμισμα.

Ενα χρόνο μετά τις πολυσυζητημένες, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δηλώσεις Χένκελ, ιδρύθηκε το AfD από τον Μπερντ Λούκε, ακριβώς με αυτές τις ιδέες και «προτάσεις» για μία εναλλακτική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ολοκλήρωση, που δε θα θίγει τα συμφέροντα των μονοπωλίων, αλλά θα προσελκύει ψηφοφόρους από τη μεσαία αστική και την εργατική τάξη, απαιτώντας δημοψηφίσματα για την ανέγερση τζαμιών, προβάλλοντας «παραδοσιακές, γερμανικές οικογενειακές αξίες», νέους «ξεκάθαρους» κανόνες για τη μετανάστευση κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, ειδικευμένου και μορφωμένου εργατικού προσωπικού, «προστασία» του γερμανικού κοινωνικού κράτους πρόνοιας από άνεργους μετανάστες κ.ά.

Σε αυτές τις ευρωεκλογές κατέβηκε φωνάζοντας συνθήματα όπως «Ο Ντράγκι τζογάρει, εσύ πληρώνεις», «Χρειάζεται κουράγιο να είσαι Γερμανία», «Μετανάστες ναι! Αλλά όχι σε βάρος του κοινωνικού συστήματος» και κατάφερε να εξασφαλίσει 6,8% και έξι ευρωβουλευτές, μεταξύ των οποίων ασφαλώς και ο... πρώην πρόεδρος του γερμανικού ΣΕΒ, Χ.Ο. Χένκελ (που ήταν δεύτερος στο ευρωψηφοδέλτιο).

Το γερμανικό πολιτικό σκηνικό στις ευρωεκλογές του Μάη διαμορφώθηκε με τους Χριστιανοδημοκράτες/ Χριστιανοκοινωνιστές της Μέρκελ (CDU/CSU) να παραμένουν στην πρώτη θέση με 35,3% μολονότι έπεσαν κατά 2% (σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2009) και 35 ευρωβουλευτές. Στη δεύτερη θέση οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) με 27,3%, που αύξησαν τη δύναμή τους κατά 6%, στην τρίτη οι Πράσινοι με 10,7% και το «Κόμμα της Αριστεράς» με 7,4%, ενώ για πρώτη φορά όπως αναφέραμε μπήκε στην Ευρωβουλή και το «Εναλλακτικό» AfD με 7% και έξι ευρωβουλευτές. Η καθίζηση των Φιλελευθέρων (FDP) συνεχίστηκε με το ποσοστό τους να πέφτει στο 3,1% από το 11% των προηγούμενων ευρωεκλογών και εκλογή τριών ευρωβουλευτών. Μετά την κατάργηση του πλαφόν 3%, στην ομάδα των Γερμανών ευρωβουλευτών εκπροσωπούνται για πρώτη φορά και άλλα, μικρά, κόμματα όπως εκείνο των Πειρατών (1,3%) και νεοναζιστικό NPD (1%) που εξέλεξαν από έναν ευρωβουλευτή, ευνοούμενοι από την πρόσφατη αλλαγή του εκλογικού νόμου.

Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, ο Χανς Ολαφ Χένκελ απέκλεισε τη συνεργασία του AfD με το Εθνικό Κόμμα (FN) της Μαρίν Λε Πεν, χαρακτηρίζοντας «καταστροφή» την εκλογική επιτυχία των Γάλλων ακροδεξιών. Ο πρώην πρόεδρος του γερμανικού ΣΕΒ δεν έκρυψε τη συμπάθεια και την προτίμησή του για τους Βρετανούς Συντηρητικούς και την ομάδα «Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών» (ECR). Δύσκολη ωστόσο θα φαινόταν μία συμφωνία συνεργασίας ανάμεσα στo ΑfD και το Βρετανικό Κόμμα Ανεξαρτησίας (UKIP) του Νάιτζελ Φάρατζ μιας που το πρώτο δεν είναι κατά της ΕΕ, αλλά κατά του ευρώ και της Ευρωζώνης με τη σημερινή μορφή, και ο δεύτερος επιδιώκει την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη διάλυση της ΕΕ.

Ας σημειωθεί, βεβαίως, ότι αυτό το πολιτικό τοπίο διαμόρφωσε το 48% των ψηφοφόρων που αποφάσισαν να προσέλθουν στις κάλπες. Και στη Γερμανία η αποχή ξεπέρασε το 50%.