Συνεχίζεται από την πλευρά της κυβέρνησης η προπαγανδιστική επιχείρηση υποταγής του λαού στο δίκαιο του ισχυρότερου, δηλαδή στις επιλογές των μονοπωλιακών ομίλων, αξιοποιώντας ως «απόδειξη» τα υπαρκτά προβλήματα του λαού της Αργεντινής. Χαρακτηριστικά είναι όσα έγραψε σε άρθρο του ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλος, προβάλλοντας αντιπαραθετικά με τη μονομερή στάση πληρωμών της κυβέρνησης της Αργεντινής το 2001, τη «συνετή» πολιτική της ελληνικής, η οποία διασφάλισε τελικά στο λαό τον «παράδεισο» της σημερινής Ελλάδας...

Στο άρθρο του ο Ευ. Βενιζέλος προσπερνά πολύ βολικά (για τον ίδιο, το κόμμα του, την κυβέρνηση και το σύστημα που υπηρετεί) το γεγονός ότι η Αργεντινή δεν ξέφυγε ποτέ από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Οτι ποτέ η εργατική τάξη δεν είχε στα χέρια της την εξουσία. Οτι σημαντικοί εγχώριοι και ξένοι μονοπωλιακοί όμιλοι ελέγχουν όλους τους δυναμικούς κλάδους της αργεντίνικης οικονομίας, όπως της βιομηχανίας χάλυβα, της βιομηχανίας αυτοκινήτων ή του ιδιαίτερα σημαντικού για την Αργεντινή κλάδου της επεξεργασίας τροφίμων. Οτι σε επίπεδο κυβερνητικής διαχείρισης εφαρμόστηκαν όλες οι βασικές διαφορετικές αστικές προσεγγίσεις (όπως αυτές που διαφημίζει εδώ ως «λύση» ο ΣΥΡΙΖΑ), τόσο στη νομισματική όσο και στη δημοσιονομική πολιτική, και ότι τελικά ο λαός βγήκε χαμένος απ' όλες.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ευ. Βενιζέλος κινδυνολογεί υποστηρίζοντας ότι η Αργεντινή «θυμίζει τα όρια των μονομερών κινήσεων σε σχέση με τη διαχείριση του δημοσίου χρέους οποιασδήποτε χώρας (...) Οι μονομερείς κινήσεις, καλώς ή κακώς, τιμωρούνται. Σχέδιο Β δεν υπάρχει. Μας το θυμίζει και η κυπριακή εμπειρία».

Κατά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, το παράδειγμα της Αργεντινής «αναδεικνύει τη σημασία της συμμετοχής σε μια ισχυρή περιφερειακή ένωση, όπως η ΕΕ και ιδίως η Ευρωζώνη ως νομισματική ένωση που είναι πρόθυμη - παρά τις δυσκολίες και τους σκληρούς ή μυωπικούς όρους - να επενδύσει πάρα πολλά κεφάλαια στη διάσωση ενός κράτους - μέλους της από τη χρεοκοπία και την επιθετική κερδοσκοπία των αγορών». Διαβεβαιώνει, έτσι, τα ντόπια κεφάλαια (όπως δεν παραλείπει να κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ) ότι η συμμετοχή της χώρας στις διακρατικές ενώσεις του μεγάλου κεφαλαίου είναι αδιαμφισβήτητη για τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ταυτόχρονα, αποκρύπτει το γεγονός ότι, όπως και στην περίπτωση της Αργεντινής, έτσι και εδώ, όλα τα χρηματοδοτικά πακέτα που έρχονται ως δάνεια ή «προγράμματα σταθεροποίησης», πάντα πληρώνονται στο πολλαπλάσιο από τους λαούς.

Παρακάτω ο Ευ. Βενιζέλος δεν χάνει ευκαιρία να εκφράσει τους νέους πόθους των ντόπιων μονοπωλίων, βάζοντας πρόταγμα την περιλάλητη «επιβεβαίωση της βιωσιμότητας» του ελληνικού δημόσιου χρέους με επιμήκυνση των χρόνων αποπληρωμής ή/και μείωση επιτοκίων, συζήτηση που οι δανειστές και «εταίροι» την παραπέμπουν στο φθινόπωρο. Μια «ελάφρυνση» από την οποία η κυβέρνηση ευελπιστεί ότι θα απελευθερωθούν κονδύλια προς ενίσχυση των μονοπωλίων. Συγκεκριμένα, μιλά για «τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους που πρέπει τώρα να επιβεβαιωθεί από τους θεσμικούς εταίρους με συμφωνημένες και σχεδόν προφανείς παραμετρικές αλλαγές (π.χ. επιτόκια GLF, επιμήκυνση) που συνεπάγονται στην ουσία περαιτέρω μείωση του χρέους».

Τέλος, προβάλλει ως τη μόνη λύση τη στοίχιση του λαού πίσω από τα προτάγματα του κεφαλαίου, την «εθνική διαπραγμάτευση μέσα σε κλίμα ενότητας και συναίνεσης».