Οταν τα νεφρά δεν μπορούν να αποβάλλουν αποτελεσματικά τα άλατα, αυτά τα απόβλητα της διύλισης του αίματος σχηματίζουν μικρά συσσωματώματα, τα οποία αποκαλούμε πέτρες (λιθίαση). Η εμφάνισή τους έχει γίνει πολύ συχνότερη τις τελευταίες δεκαετίες, ιδίως στις αναπτυγμένες χώρες, φαινόμενο που οφείλεται κατά ένα μέρος στην αύξηση του ποσοστού των παχύσαρκων. Η πέτρα της εικόνας, μεγέθους σπόρου σταφυλιού, πέρασε με φυσικό τρόπο από τον ουρητήρα του κατόχου της. Η φωτογραφία από ηλεκτρονικό μικροσκόπιο σε μεγέθυνση 50 φορές έχει χρωματιστεί με ψευδοχρώματα, ώστε να τονιστούν οι κρύσταλλοι άνυδρου οξαλικού ασβεστίου (με τις μυτερές γωνίες) πάνω στο υπόβαθρο της μονοϋδρικής εκδοχής της ίδιας χημικής ένωσης.

Δε φεύγουν εύκολα όλες οι πέτρες των νεφρών. Μερικές μεγαλώνουν τόσο που φράζουν τη ροή των ούρων και απαιτούν ιατρική παρέμβαση. Συνήθως γίνεται λιθοτριψία, μια μη επεμβατική τεχνική κατά την οποία ριπές υπερήχων μεγάλης έντασης κατευθύνονται στην πέτρα δημιουργώντας αρκετή πίεση ώστε να τη σπάσουν σε μικρά κομματάκια σαν άμμο. Την περασμένη άνοιξη μια ομάδα ουρολόγων, μηχανικών και μαθηματικών στο πανεπιστήμιο Ντιουκ βελτίωσε αυτήν την τεχνική. Οι ερευνητές, αφού μελέτησαν σε βάθος την τεχνική, έκαναν μια μικρή χαρακιά στο φακό που συγκεντρώνει τα ωστικά κύματα και επιβεβαίωσαν ότι αυτή η απλή αλλαγή επικεντρώνει καλύτερα τα κύματα στο στόχο, ελαχιστοποιώντας τη ζημιά που προκαλείται στους γύρω ιστούς.