Την κεντρική πολιτική ομιλία έκανε το βράδυ του Σαββάτου η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην αρχή της ομιλίας της, απευθύνθηκε ιδιαίτερα στους νέους, αποκαλύπτοντας ψέματα και ιδεολογήματα που τους πλασάρει η κυρίαρχη ιδεολογία μέσα από όλους τους αστικούς θεσμούς. Εκανε αναλυτική αναφορά στις προσπάθειες αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού και στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, τόνισε:

«Η αλήθεια είναι ότι το εργατικό - λαϊκό κίνημα παγκόσμια περνά τη χειρότερη περίοδό του, αφού διατρέχεται από τις αρνητικές συνέπειες ενός ιστορικού κύκλου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα που έκλεισε με την αντεπαναστατική ανατροπή.

Ομως, δεν έχει κλείσει η σπειροειδής ιστορική κίνηση περάσματος από το γερασμένο καπιταλισμό στον κυοφορούμενο κομμουνισμό.

Είναι η ίδια η μήτρα του καπιταλισμού που γεννά την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την ανάγκη του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της κοινωνικής παραγωγής, των κοινωνικών υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας, Πολιτισμού - Αθλητισμού κ.λπ. Δηλαδή, γεννά την ανάγκη του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής, την ανάγκη κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, την ανάγκη να καταργηθεί ο ρόλος του καπιταλιστή, το κίνητρο του κέρδους στην παραγωγή. Η ίδια η μεγάλη βιομηχανική παραγωγή γεννά τη δυνατότητα ο κάθε εργαζόμενος να έχει γνώμη - έλεγχο για τη διεύθυνση - διοίκηση, όχι μόνο της μονάδας στην οποία εργάζεται, αλλά για όλα τα όργανα διοίκησης, που μπορεί να γίνει πράξη όταν το εργατικό κράτος κατοχυρώσει θεσμικά αυτήν τη σχέση.

Οι σημερινές διαστάσεις και το βάθος της καπιταλιστικής σήψης, του παραλογισμού, της αντιδραστικότητας είναι αφάνταστα πολλαπλάσιες σε σύγκριση με την εποχή του Μαρξ ή και του Λένιν, αν και δε φαίνονται έτσι με το μάτι.

Γιατί τότε μαζί με το συσσωρευμένο πλούτο υπήρχε και η μαζική πείνα και εξαθλίωση, π.χ. από τη μια το προνόμιο των λίγων στη μόρφωση, από την άλλη, ο μαζικός αναλφαβητισμός. Τώρα, οι αντιθέσεις δε φαίνονται πάντοτε στην απολυτότητά τους αλλά με συγκρίσεις, αν και τώρα υπάρχει πείνα, άστεγοι, εξαθλίωση, αλλά όχι στο σύνολο των λαϊκών δυνάμεων.

Σκεφτείτε, όμως, ότι είναι πολύ μεγαλύτερη εξαθλίωση να υπάρχουν φρούτα, γάλατα, βιομηχανοποιημένα προϊόντα διατροφής και να καταστρέφονται, ενώ υπάρχει κόσμος που πεθαίνει από την πείνα.

Να υπάρχει επιστημονική - τεχνολογική δυνατότητα πρόληψης με τις νέες τεχνολογίες διάγνωσης και να μπαίνει ηλικιακό όριο, πλαφόν συχνότητας στις προληπτικές εξετάσεις, να μην καλύπτονται από την ασφάλιση αλλά να υπάρχουν κυρίως ως εμπόρευμα.

Η πρακτική εξοικείωση με νέα τεχνολογικά μέσα, όπως της χρήσης των Η/Υ, να έρχεται σε αντιπαράθεση με τη γενική μόρφωση ή να μορφώνονται - ειδικεύονται οι νέοι και οι νέες και να μένουν για χρόνια άνεργοι. Αυτό σημαίνει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Σκεφτείτε τον καπιταλιστικό παραλογισμό: Η αυτοματοποίηση των μέσων παραγωγής να οδηγεί στην ανεργία, στη μείωση του αριθμού των εργαζομένων στη βιομηχανία κι όχι στη γενική μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση, αλλά αντίθετα, με άνοδο του βιοτικού επιπέδου.

Οι νέες ανακαλύψεις σε τεχνολογικές εφαρμογές, σε δυνατότητες εξόρυξης ενεργειακών υλών κ.λπ. να οδηγούν όχι σε γενική άνοδο της ζωής των λαών, αλλά σε όξυνση των ανταγωνισμών μέχρι πολέμων, στα γνωστά αιματοκυλίσματα στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στην Ουκρανία, στο Αφγανιστάν, στον κίνδυνο μεγάλων καταστροφών θαλασσών, εδάφους, αέρος, καταστροφές άμεσες και μεσοπρόθεσμες λόγω του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, του κέρδους.

Δεν κινδυνολογούμε, αλλά προειδοποιούμε και προετοιμαζόμαστε, γιατί είναι βέβαιο ότι θα βρεθούμε σε μεγαλύτερες απειλές και καταστροφές του βαθιά γερασμένου και αντιδραστικού καπιταλισμού.

Η αλήθεια είναι ότι τώρα πρέπει να κατανοήσουμε αυτήν τη φοβερή αντιφατικότητα:

Τη δυνατότητα μιας αφάνταστα ανώτερης ζωής, από τη μια, και από την άλλη να προσαρμοζόμαστε στην αναζήτηση της μισο-μιζέριας, της μισο-αβεβαιότητας, στα ψίχουλα που υπόσχεται ένα κόμμα σε σχέση με την αντιλαϊκή επιδρομή ενός άλλου.

Συχνά ακούμε: "Μα αφού δεν είναι έτοιμοι οι πολλοί;".

Αν σήμερα δεν είναι οι πολλοί έτοιμοι ν' αντιδράσουν, να δείξουν τη δύναμή τους, να πάρουν στα χέρια τους το μέλλον τους, μπορεί και πρέπει να το κάνει η πρωτοπορία, όμως μπορεί να γίνει από περισσότερους απ' ό,τι χτες και προχτές.

Ο άνθρωπος έχει αυτή τη δύναμη, αλλιώς δε θα είχε δημιουργήσει τον πολιτισμό, δε θα είχε πολεμήσει με τις δυνάμεις της φύσης, αλλά και της κοινωνικής καθυστέρησης».