«Η λεγόμενη πολιτική συνοχής της ΕΕ αποτελεί εργαλείο για την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων που προβλέπονται από τα "μνημόνια διαρκείας" που σχεδιάζουν από κοινού ΕΕ και κυβερνήσεις για όλα τα κράτη μέλη της», υπογράμμισε σε παρέμβασή του ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Κώστας Παπαδάκης, κατά τη διάρκεια των δηλώσεων της προτεινόμενης Επιτρόπου για την «Περιφερειακή Πολιτική» της ΕΕ, Κ. Κρέτσου, στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου.

Με τον εκβιαστικό όρο της «αιρεσιμότητας», η προτεινόμενη Επίτροπος ξεκαθάρισε ότι στο εξής τα κονδύλια διακόπτονται, αν ένα κράτος μέλος δεν ακολουθεί κατά γράμμα τα αντιλαϊκά μέτρα που προβλέπονται με το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο» και την «Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση».

Τις αντιλαϊκές στοχεύσεις αυτής της πολιτικής ανέδειξε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, προσθέτοντας ότι βασικό στοιχείο της λεγόμενης «πολιτικής συνοχής» της ΕΕ αποτελεί ότι αυτή πρέπει να υπηρετεί τους στόχους της αντιδραστικής «Στρατηγικής Ευρώπη-2020» και να υλοποιεί τα αντιλαϊκά μέτρα που προβλέπονται για κάθε κράτος μέλος. Η «πολιτική συνοχής» υπηρετεί τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, είτε άμεσα, με την παροχή κονδυλίων, είτε έμμεσα με την κατασκευή υποδομών που έχουν ανάγκη. Στην Ελλάδα τα πάνω από 20 δισ. ευρώ κονδύλια της λεγόμενης «πολιτικής συνοχής» της περιόδου 2007-2013 διοχετεύτηκαν για την κατασκευή υποδομών κι έργων που έχουν ανάγκη οι επιχειρηματικοί όμιλοι και συμβάλλουν στην αύξηση της κερδοφορίας τους, ενώ απορρίφθηκαν ως μη επιλέξιμα, έργα για τις λαϊκές ανάγκες, όπως αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, προγράμματα κατασκευής λαϊκής στέγης, σχολείων, νοσοκομείων κ.ά.

Σήμερα οι λαοί διαθέτουν πλούσια πείρα που αποδεικνύει ότι τα διαφημιζόμενα, από τα κόμματα της αστικής διαχείρισης και του ευρωμονόδρομου, κονδύλια της ΕΕ ενισχύουν αποκλειστικά τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ενώ για τους πιο εξαθλιωμένους προορίζονται ψίχουλα, την ώρα που ο λαός υποφέρει από τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Μονόδρομος για τον εργαζόμενο λαό είναι η ένταση της πάλης του με μια ισχυρή Λαϊκή Συμμαχία για την αποδέσμευση από τα δεσμά της ένωσης των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.