Ολοι συμφωνούν στην ανάγκη αλλαγών και αντιμετώπισης προβλημάτων. Ομως προσεγγίζουν διαφορετικά αυτή την ανάγκη.

Η διαφορετική προσέγγιση των υπαρχόντων προβλημάτων, η διαφορετική αντίληψη γύρω από τις αιτίες ύπαρξης και αναπαραγωγής τους και τελικά οι εκ διαμέτρου αντίθετες λογικές στη διατύπωση προτάσεων για λύση τους είναι αναπόφευκτο γεγονός στην ταξικά διαμορφωμένη κοινωνία μας.

Η άρχουσα τάξη επιδιώκει και μέσω των κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων να μεγιστοποιεί τα κέρδη της με την καταβολή όσο το δυνατόν χαμηλότερων μισθών στους εργαζομένους, αλλά και με τη μείωση των δαπανών για τη διατήρηση και την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.

Σ' αυτή την κατεύθυνση κινούνταν πάντα οι πολιτικοί εκφραστές και οι υπηρέτες της. Το ίδιο κάνουν και σήμερα, αλλά με μεγαλύτερη ένταση, πιο επίμονα και συντονισμένα, στα πλαίσια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προωθούν, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους των κεφαλαιοκρατών και για να διευκολύνουν τον ανταγωνισμό τους.

Αυτό εξηγεί τους στόχους της παρέμβασής τους στο κοινωνικο-ασφαλιστικό ζήτημα και διευκολύνει τη συναγωγή συμπερασμάτων για το ρόλο και το χαρακτήρα των πολιτικών δυνάμεων της κοινωνίας μας, παρά τις συνεχιζόμενες προσπάθειες αποπροσανατολισμού και παραπληροφόρησης του λαού και την περίτεχνη δημαγωγία που χρησιμοποιούν.

Κι όλα αυτά χωρίς αυταπάτες για τα περιθώρια που υπάρχουν στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε και πέρα από το στόχο της ανατροπής του, της αντικατάστασής του από την κοινωνία όπου δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το σοσιαλισμό. Ομως, ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν ή όχι με αυτή τη θέση, υπάρχει δυνατότητα συσπείρωσης ευρύτατων δυνάμεων. Αυτών που θέλουν και μπορούν να ανακόψουν κάθε αντιλαϊκή εξέλιξη σ' αυτά τα ζητήματα. Να διασφαλίσουν το αναφαίρετο δικαίωμά τους στη ζωή, με υγεία και αίσθημα ασφάλειας απέναντι στις αρρώστιες, στα ατυχήματα, κυρίως τα εργατικά, στον επαγγελματικό κίνδυνο και στη φυσιολογική φθορά του χρόνου.

Εχουμε τεράστια πολιτική ευθύνη να ενημερώσουμε το λαό και να συμβάλουμε στην ανάπτυξη αποτελεσματικών αγώνων του, προκειμένου να διασφαλίσει τα στοιχειώδη κοινωνικά του δικαιώματα.

Σ' αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να αποκαλύψουμε την επικίνδυνη επιχειρηματολογία, το αντιλαϊκό περιεχόμενο των προτάσεων και της τακτικής των άμεσα και έμμεσα πολιτικών εκφραστών του κεφαλαίου.

- Οφείλουμε να συμβάλουμε στην κατανόηση της αλήθειας, πως ό,τι έχει «κόστος» δεν μπορεί να μένει έξω από τις διαδικασίες της ταξικής πάλης, αφού η πληρωμή του μειώνει τα κέρδη της άρχουσας τάξης.

Είναι, λοιπόν, αποπροσανατολιστικές και υποκριτικές οι διακηρύξεις τους περί της δήθεν εθνικής σημασίας των ζητημάτων της Υγείας, της Πρόνοιας και της Ασφάλισης γενικότερα.

Είναι εκ του πονηρού οι ιδέες τους για δήθεν περιθώρια διαταξικής συνεννόησης πάνω σ' αυτά τα ζητήματα, που θίγουν το κέρδος, το οποίο αποτελεί τον πυρήνα της καπιταλιστικής λογικής.

Ο δήθεν κοινωνικός διάλογος καλλιεργεί αυταπάτες και αποπροσανατολίζει από την αποτελεσματική μαζική, ενωτική αγωνιστική πίεση που μπορούν να ασκήσουν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, αποσπώντας ανάλογα αποτελέσματα κάθε φορά.

- Είναι αναγκαίο να πείσουμε πως το λεγόμενο κόστος - δηλαδή οι δαπάνες για υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και Ασφάλισης, που δικαιούνται κάθε εργαζόμενος και η οικογένειά του - είναι πολύ μικρότερο από τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών που οι ίδιοι δημιουργούν. Αντιστοιχεί σε ένα μικρό ποσοστό της υπεραξίας που οι εργαζόμενοι παράγουν και οι κεφαλαιοκράτες κερδίζουν. Είναι δικαίωμά τους και συνδέεται άμεσα με την εξέλιξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, γενικότερα της κοινωνίας, που εξασφαλίζεται από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τη διατήρηση-αναπαραγωγή της πιο σημαντικής απ' αυτές, της εργατικής δύναμης.

Ο λαός θα πρέπει να απορρίπτει κάθε συζήτηση και συμβιβασμό γύρω απ' αυτά τα ζητήματα, που τελικά συνδέονται με την ίδια τη ζωή του. Σε τελευταία ανάλυση, είναι τραγικό να διαπραγματεύεται κανένας με αντίτιμο τη ζωή τη δική του και των παιδιών του.

Μια τέτοια λογική σε συνδυασμό με τη συνύπαρξη του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα της Υγείας, που σήμερα σ' ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο προωθείται, σημαίνει:

* Υποβαθμισμένος, φτωχής κρατικής χρηματοδότησης δημόσιος τομέας Υγείας, για τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με διαβάθμιση για κάπως καλύτερες υπηρεσίες «αν έχεις και πληρώνεις» είτε απευθείας, είτε από τα ασφαλιστικά ταμεία, δημόσια ή ιδιωτικά.

* Δυναμικός ιδιωτικός τομέας, ικανός να καλύψει τις ανάγκες των ασθενών που δε θα καλύπτει ο δημόσιος τομέας, όμως αυτών που έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν.

* Τα ασφαλιστικά ταμεία με τα προτεινόμενα κυβερνητικά μέτρα αλλά και αυτά της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, θα οδηγηθούν στη μείωση των παροχών τους. Ηδη αύξησαν και θα αυξήσουν παραπέρα το ποσοστό συμμετοχής των εργαζομένων. Δυσκόλεψαν και θα δυσκολέψουν παραπέρα τις προϋποθέσεις παροχής των υπηρεσιών τους.

Η προώθηση του νομοσχεδίου για τον Οργανισμό Διαχείρισης Πόρων Υγείας (ΟΔΙΠΥ), που ενοποιεί τους κλάδους περίθαλψης των πέντε μαζικότερων ασφαλιστικών ταμείων, το πιστοποιεί.

Σ' αυτό το νομοσχέδιο αποσαφηνίζονται:

α) Μόνο για πέντε χρόνια το κράτος εγγυάται κάποια κάλυψη των ελλειμμάτων του οργανισμού. Αργότερα και αυτά θα μεταφερθούν στις πλάτες των εργαζομένων (παρ. 2, άρθ.14).

β) Ο ενιαίος κανονισμός παροχών μένει απροσδιόριστος και εν αναμονή της πρώτης εμπειρίας από την εφαρμογή του συστήματος που - φυσικά - στα πλαίσια της οικονομίας και της ανάγκης κάλυψης ελλειμμάτων, υποκρύπτει ισοπέδωση των παρεχόμενων υπηρεσιών σε ένα κατώτερο επίπεδο. Επίσης, υπάρχει κίνδυνος για τους εργαζόμενους ένα μέρος των σημερινών παροχών τους να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης στα πλαίσια των πρόσθετων παροχών και της συνασφάλισης με τον ιδιωτικό τομέα. Είναι χαρακτηριστική η διατύπωση της παρ. 6 του άρθ. 17 του νομοσχεδίου, που αποκαλύπτει την προοπτική χειροτέρευσης των παρεχόμενων υπηρεσιών.

γ) Τα χρήματα που θα διαθέτει, από τη μεταφορά πόρων των ασφαλιστικών ταμείων, ο ΟΔΙΠΥ θα μπορεί να το διοχετεύει στον ιδιωτικό τομέα Υγείας, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης, που θα συνάπτει συμβάσεις παροχής υπηρεσιών ανταγωνιζόμενος τον δημόσιο. Είναι δε φανερό πως με τις υπάρχουσες διευκολύνσεις στη χρηματοδότησή του, σε αντίθεση με την έλλειψη πολιτικών ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού του δημόσιου τομέα Υγείας, θα οδηγηθούμε στην παραπέρα υποβάθμιση και εγκατάλειψη των δημόσιων υπηρεσιών Υγείας.

Ενα πλαίσιο χωρίς ολοκληρωμένους στόχους, με τυπική απλώς αναφορά στον τομέα της πρόληψης και με προτάσεις που έχουν περισσότερο δημαγωγικό χαρακτήρα, χωρίς να λύνουν το σοβαρό ζήτημα της επάρκειας και της ποιότητας των υπηρεσιών της.

Πέρα από τη διαμόρφωση πολλών κατηγοριών γιατρών που θα απασχολούνται στον δημόσιο τομέα Υγείας, είναι φανερή η πρόθεσή τους να αλλάξουν ταμπέλα στα πολυιατρεία του ΙΚΑ μετονομάζοντάς τα σε Κέντρα Υγείας Αστικού Τύπου. Είναι ασαφής η λογική τους για τον λεγόμενο Προσωπικό Γιατρό, που στην περιγραφή του και μόνο μπορεί να θυμίζει τον οικογενειακό, φαίνεται όμως να υποκρύπτει τη διαφορετικότητα των παροχών που θα υπάρχουν μεταξύ άμεσα και έμμεσα ασφαλισμένων. Το ζητούμενο για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής δεν είναι η ολοκληρωμένη φροντίδα της οικογένειας αλλά η επιβολή επιπρόσθετων φραγμών, φίλτρων για την πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας.

Δείχνει πως οι προθέσεις της ηγεσίας τους δεν άλλαξαν, ακόμα και αν για τα μάτια του κόσμου επιτέθηκε φραστικά στο ανώτερο συνδικαλιστικό όργανο των βιομηχάνων.

Πέρα από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις και τα ωραία λόγια, προκειμένου «να χρυσώσουν το χάπι», κρύβεται η ίδια αντιλαϊκή πολιτική για την προστασία των συμφερόντων του κεφαλαίου. Μια πολιτική που δεν μπορεί να αλλάζει κατά θέμα ή τομέα της κοινωνικής ζωής, ούτε φυσικά να εξυπηρετεί ταυτόχρονα και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους.

Οι επιλογές τους μπορεί και πρέπει να ανατραπούν ή και να εμποδιστούν να εφαρμοστούν μόνο στα πλαίσια επίμονων μαζικών, ενωτικών αγώνων που θα αμφισβητούν την ουσία των αντιλαϊκών επιλογών τους. Αγώνων που φέρνουν στο προσκήνιο τις πραγματικές, τις σύγχρονες ανάγκες του λαού για Κοινωνική Ασφάλιση, Υγεία, Πρόνοια και το ρεαλιστικό αίτημα για την ικανοποίησή τους. Η αγωνιστική συσπείρωση με ένα τέτοιο περιεχόμενο μπορεί να δώσει καρπούς και σήμερα αλλά πολύ περισσότερο να καλλιεργήσει το έδαφος για τη δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου που θα φροντίζει για το αύριο του λαού όταν ο ίδιος θα πάρει την τύχη στα χέρια του, όταν η αξία της ανθρώπινης ζωής θα πάρει τη θέση που της ανήκει στη χάραξη μιας φιλολαϊκής πολιτικής.