Ηταν σαν σήμερα, πριν επτά χρόνια, όταν ο Μάνος Χατζιδάκις έφευγε για το τελευταίο «ταξίδι» του. Σκορπώντας τη θλίψη σε όσους βάδισαν και ονειρεύτηκαν με τη μουσική του, σε όσους συγκινήθηκαν και μεγάλωσαν με τα υπέροχα τραγούδια του. Βαθιά λαϊκός στο έργο του και όχι λαϊκίζων, ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε ο μελωδός της ελληνικής ψυχής. Η άντληση της θεματολογίας του, όπως ο ίδιος έλεγε, «προέρχεται από μια πηγή που ανήκει σε όλους τους ανθρώπους. Και πέρα από το συνειδητό πολλές φορές». Εξάλλου, λαϊκό ήταν γι' αυτόν «ό,τι ασχολείται με τον άνθρωπο και προέρχεται από τον άνθρωπο». Χαρακτηριστικά του πώς αντιμετώπιζε την τέχνη του ήταν τα λόγια του: «Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μάς ενώνει κάτω και μέσα από έναν κοινό μύθο. Κι όπως στο χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για να ακολουθήσουμε τις ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για να ακολουθήσουμε μαζί τις ίδιες εσωτερικές δυνάμεις».

Η σπάνια ικανότητά του στη μελωδική έμπνευση ήταν ίσως το μυστικό της τέχνης του. Μιας τέχνης, που μας χάρισε ηχοχρώματα γεμάτα με χρώμα, φως, ψυχή. Ο θάνατός του μας άφησε φτωχότερους, στις μέρες, τα χρόνια που ακολούθησαν. Παρηγοριά μας είναι πάντα το αξεπέραστο, μοναδικό έργο του. Η μουσική του περιπέτεια είναι σίγουρο ότι θα συνεχίζεται όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα σιγοτραγουδούν το «χάρτινο το φεγγαράκι» ή τον «ταχυδρόμο», που πέθανε στα δεκαεφτά του χρόνια, που θα ονειρεύονται με το «χαμόγελο της Τζοκόντας» και θα αφήνονται στους μελωδικούς τους «αντικατοπτρισμούς». Και όπως ο ίδιος έλεγε «τα καλά τραγούδια δε λησμονιούνται. Μάλιστα, μερικές φορές αποκαλύπτονται ολοκαίνουρια σαν βρεθεί μια μαγική φωνή να τα ξεγεννήσει, τραγουδώντας τα».