Στις 26 Γενάρη 1976, οι εργάτες και οι εργάτριες του εργοστασίου πλεκτών «ΤΡΙΚΟΠΙ», στην περιοχή της Κολοκυνθούς, ξεκίνησαν 24ωρη απεργία, η οποία εξελίχθηκε σε απεργία διαρκείας, φθάνοντας μέχρι τις 24 Φλεβάρη.

Στο εργοστάσιο δούλευαν περίπου 230 εργάτες, στην πλειοψηφία τους γυναίκες. Από αυτούς, οι 80 δούλευαν στο πλεκτήριο, οι 120 στο κοπτήριο - ραπτική και οι 30 στην αποθήκη. Οι απολύσεις συναδέλφων τους για συνδικαλιστικούς λόγους, τα χαμηλά μεροκάματα και οι άθλιες συνθήκες εργασίας ήταν οι βασικοί λόγοι που ξεκίνησαν τον αγώνα τους. Και σε αυτήν την απεργία, το αστικό κράτος ανέλαβε να καταστείλει τον αγώνα των εργατών, να κάμψει την αγωνιστική τους διάθεση.

Στο φύλλο του «Ριζοσπάστη» στις 27 Γενάρη 1976 γίνεται αναφορά στις συνθήκες εργασίας: Αποπνικτική ατμόσφαιρα, συνεχής ορθοστασία, σκόνη και χνούδι παντού. Φαρμακείο δεν υπήρχε, ούτε εξαεριστήρες και θέρμανση.

«Οσοι δουλεύουν στην αποθήκη - σημειώνεται στο σχετικό ρεπορτάζ - όπου είναι οι πρώτες ύλες και τα έτοιμα (νήματα, υφάσματα, πλεκτά), υποφέρουν από την υγρασία που έχει ο χώρος, με αποτέλεσμα νέες εργάτριες να πάσχουν από ρευματισμούς.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες εργάζονται 25 περίπου ανήλικοι που το μεροκάματό τους είναι 120-150 δραχμές παρά την ύπαρξη της κλαδικής συλλογικής σύμβασης που καθορίζει 190 δρχ. τα μεροκάματα των ανηλίκων και μαθητευομένων. (...) Χώροι υγιεινής όπως τουαλέτες, αποδυτήρια, νιπτήρες, λουτρά δεν υπάρχουν. Ούτε και το εστιατόριο λειτουργεί».

Τα αιτήματα των εργατών και εργατριών ήταν να επαναπροσληφθούν οι τρεις συνάδελφοί τους που απολύθηκαν για τη συνδικαλιστική τους δράση, αύξηση αποδοχών 25%, βελτίωση των συνθηκών δουλειάς. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν σχεδόν καθολική.

Τη συμπαράστασή τους εξέφρασαν από την αρχή η Κομματική Οργάνωση Κολωνού του ΚΚΕ, η ΚΝΕ Κολωνού, η ΕΣΑΚ Αθήνας, η Δημοκρατική Κίνηση Νέων Περιστερίου, το Σωματείο Ετοίμων Ενδυμάτων και Εσωρούχων, το Σωματείο Οδηγών και Εισπρακτόρων κ.ά.

Η εργοδοσία προσπάθησε να σπάσει την απεργία, πιέζοντας με διάφορους τρόπους τους εργάτες να γυρίσουν στη δουλειά. Ο «Ριζοσπάστης» έγραφε στις 30 Γενάρη 1976: «Η εργοδοσία με διάφορους τρόπους προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους απεργούς και να σπάσει την απεργία. Στέλνει αυτοκίνητα σε σπίτια εργατών, όπως οι ίδιες καταγγέλλουν, για να τις πάνε για δουλειά».

Στο ίδιο ρεπορτάζ, μια νεαρή εργάτρια είχε πει: «Κουβέντα καλή δεν ακούμε. Μόνο βρισιές και προσβολές. Μια συναδέλφισσα πήγε να ζητήσει αύξηση, όπως δόθηκε και στις άλλες που δούλευαν μαζί. Η γυναίκα του εργοδότη κ. Χαραλαμπίδη την έδιωξε λέγοντάς της ότι είναι αγράμματη (!) Επίσης ασκείται πίεση να εντατικοποιήσουμε τη δουλειά μας, για να αυξάνεται η παραγωγή, χωρίς να παίρνουμε το παραμικρό πριμ, παραπάνω από το βασικό μεροκάματο».

Μια άλλη ανήλικη εργάτρια πρόσθεσε: «Γράψτε κάτι και για μας τις ανήλικες. Είμαστε αρκετές εδώ μέσα, δεκάδες. Εγώ παίρνω 650 δραχμές τη βδομάδα, δηλαδή ούτε 110 δραχμές τη μέρα, ενώ κάνω όλες τις δουλιές, όπως και οι ενήλικες».

Καθώς η εργοδοσία δεν μπόρεσε να σπάσει την απεργία, την κατάσταση ανέλαβε το αστικό κράτος. Στις 12 Φλεβάρη έστειλε αστυνομικές δυνάμεις. Το Σάββατο 14 Φλεβάρη έγινε η αναμενόμενη επέμβαση. Ο «Ριζοσπάστης» στις 15 Φλεβάρη έγραφε για τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας:

«Από το πρωί οι εργάτες είχαν δημιουργήσει "αλυσίδα" αποκλείοντας τους απεργοσπάστες στην είσοδο του εργοστασίου. Ο δήμαρχος Περιστερίου κ. Δημ. Φωλόπουλος κι ο συνδικαλιστής της ΕΣΑΚ Κώστας Παπανικολάου προσπάθησαν να αποτρέψουν την επίθεση της αστυνομίας που είχε στο μεταξύ καταφθάσει έξω από το "ΤΡΙΚΟΠΙ". Μίλησαν επίσης με τους εργοδότες σε μια προσπάθεια να βρεθεί ικανοποιητική λύση στα εργατικά αιτήματα.

Σε λίγο κατέφθασαν τα οχήματα της πυροσβεστικής και άρχισε η διαδικασία για τη "δυναμική" εξόρμηση της αστυνομίας. Στο μεταξύ από τα διπλανά εργοστάσια είχαν βγει στο δρόμο οι εργάτες που με κάθε τρόπο έδειχναν τη συμπαράστασή τους στους συναδέλφους τους του "ΤΡΙΚΟΠΙ". Η τελευταία φάση της χθεσινής αστυνομικής εξόρμησης, γράφτηκε όταν ο εισαγγελέας κ. Μπλέτσας προειδοποίησε τους απεργούς να απομακρυνθούν. Οι αστυνομικοί εξόρμησαν, ενώ την ίδια στιγμή οι κλούβες γέμιζαν από απεργούς».

Επίσης, σε άρθρο στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη», στις 17 Φλεβάρη 1976, σημειώνεται: «Η επέμβαση της αστυνομίας έγινε ακριβώς τη στιγμή που η επιχείρηση είχε ετοιμάσει τον απεργοσπαστικό μηχανισμό της από άεργους και άνεργους για να κάμψει την αντίσταση των απεργών και να διατηρήσει καθηλωμένα τα μεροκάματα που δίνει (200 δρχ. στις γυναίκες που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του προσωπικού και 219 στους άντρες)».

Για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης, ο «Ριζοσπάστης» σημείωνε ακόμα ότι οι τιμές των βασικών ειδών διατροφής και των υπηρεσιών «αυξήθηκαν τον τελευταίο καιρό από 30% μέχρι και 70%. Η κυβέρνηση όμως εξακολουθεί να θεωρεί "κοινωνικές αταξίες" και "αναρχικές εκδηλώσεις" κάθε κινητοποίηση των εργαζομένων για αύξηση των αποδοχών τους».

Παρά την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής αλλά και την προκλητική αδιαφορία που επέδειξαν η ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, οι εργάτες συνέχισαν τον αγώνα τους. Η απεργία έληξε με τους εργάτες να αποσπούν αυξήσεις 13%, ενώ η επαναπρόσληψη των απολυμένων θα κρινόταν στο δικαστήριο.