Ο «Ριζοσπάστης» ζήτησε από δυο εργάτριες που συμμετείχαν στην απεργία του 1976 να περιγράψουν τα γεγονότα της εποχής, όπως τα βίωσαν. Το κείμενο που ακολουθεί είναι της Χριστίνα Τσεντούρου και της Μαρίας Κεφαλληνού.

«Η απεργία ξέσπασε αυθόρμητα και απροετοίμαστα, με αφορμή την απόλυση ενός συναδέλφου. Ομως κάθε προετοιμασία που χρειαζόταν για να συνεχιστεί η απεργία έγινε βήμα - βήμα από τους κομμουνιστές που δουλεύαμε στο εργοστάσιο, με τη συμμετοχή των απεργών.

Μέρα παρά μέρα γινόταν Γενική Συνέλευση των απεργών με συνεχείς αποφάσεις για την περιφρούρηση της απεργίας και την εξασφάλιση της αλληλεγγύης. Αλλες ομάδες ενημερώναμε τα γύρω εργοστάσια και τις βιοτεχνίες (καπνεργοστάσιο, τυπογραφεία, ξυλουργεία, υφαντουργεία κ.λπ.) και άλλες ομάδες τα σπίτια της γειτονιάς.

Μέσα στο δίμηνο της απεργίας εκατοντάδες εργαζόμενοι μας συμπαραστάθηκαν: Από το καπνεργοστάσιο με τσιγάρα για τους απεργούς, από τα εργοστάσια με χρήματα που μάζευαν κάθε Σάββατο που υπήρχε πληρωμή, ο διπλανός φούρναρης καθημερινός συμπαραστάτης, όπως και οι κάτοικοι της γειτονιάς. Τα βράδια ομάδες απεργών επισκεπτόμασταν τις μπουάτ της Πλάκας (Λημέρι, Ταμπούρι, Απανεμιά κ.ά.). Σταματούσε το πρόγραμμα, μιλούσε ένας απεργός και ενώ συνέχιζε το πρόγραμμα ΟΛΟΙ οι θαμώνες συνέβαλαν στο απεργιακό μας ταμείο.

Από αυτό το ταμείο χρήματα έπαιρναν με προτεραιότητα όσοι είχαν οικογένειες και οι σπουδαστές που έμεναν μόνοι τους στην Αθήνα.

Με αυτή τη μεγάλη πολύπλευρη αλληλεγγύη η απεργία κατάφερε να κρατήσει.

Οταν το κράτος αποφάσισε να ξεμπερδέψει με τους απεργούς (γυναίκες κυρίως) και να σταθεί αλληλέγγυο στον εργοδότη, παρέταξε απέναντί μας εκτός από τους αστυνομικούς και πυροσβεστικές αντλίες που έριχναν νερό κατευθείαν στα μάτια, ώστε να γίνουμε "ανίκανοι" να αντισταθούμε και να μας συλλάβουν.

Δύο κλούβες γεμάτες απεργούς που τραγουδούσαν. Μας πήγαν στην Ασφάλεια στη Μεσογείων.

Σταθήκαμε όρθιοι όχι μόνο γιατί ατσαλωθήκαμε αυτό το διάστημα, αλλά και γιατί πίσω μας δεκάδες αυτοκίνητα, γεμάτα εργάτες και κατοίκους, οι οικογένειές μας, μας ακολουθούσαν και παρέμειναν οι περισσότεροι έξω από την Ασφάλεια μέχρι την απελευθέρωσή μας.

Αξίζει να αναφέρουμε δύο περιστατικά αυτής της φάσης του αγώνα:

Ενας απεργός φοβήθηκε και έφυγε την ώρα της σύγκρουσης. Τον βρήκαμε κάτω από την Ασφάλεια να μας περιμένει.

Επίσης, ένας απεργός (μέλος της ΚΝΕ) που είχε 100 δραχμές στην τσέπη του άφησε τις 50 δραχμές στη μία κλούβα και πήγε στη δεύτερη να αφήσει τις άλλες 50 δραχμές για ό,τι χρειαστούν οι απεργοί.

Το δίκιο του αγώνα, η σχεδιασμένη παρέμβασή μας σε δεκάδες χώρους δουλειάς που βοηθούσαν και άλλοι εργαζόμενοι, η συνεχής και πολύπλευρη αλληλεγγύη, ήταν η βάση για να συνεχιστεί για τόσο μεγάλο διάστημα - χωρίς ιδιαίτερες απώλειες - ο αγώνας και εμείς να βγούμε ατσαλωμένοι».