Χάραξέ το στον κάθε Βούγια, που τολμάει και μιλά για τους εξεγερμένους του Γκέτεμποργκ. Ποιος; Ο αυλικός με πτυχίο.

Χάραξέ το στον Βαγγέλη Παπαθανασίου, τον «κύριο Δισεκατομμύριο», όσα θα κοστίσει η συναυλία του στους στύλους του Ολυμπίου Διός. Αυτά πληρώνει όχι ο ελληνικός λαός, αλλά κάθε λαός που απομακρύνεται από την παράδοσή του.

Χάραξέ το, μέσα στο πρωινό, στην ιαπωνική πραγματεία του 18ου αιώνα του Χαγκακούρε: «Πεθαίνετε με τη σκέψη σας κάθε πρωί και δε θα φοβάστε πια να πεθάνετε».

Χάραξέ το πάνω στους Ολυμπιονίκες της πατρίδας μας, γιατί μετά το θαύμα που δημιούργησαν, δηλαδή να πάρουν το σώμα τους και να το κάνουν διαφημιστική βιτρίνα για κάθε λογής προϊόντα, κατοικούν σ' αυτή τη βιτρίνα για πάντα, ησυχάζουν και λένε κι ένα «δόξα σοι ο Θεός».

Χάραξέ το στη διερώτηση που κάνει ο ποιητής Νίκος Καρούζος «για να μην κάθεται άεργος»: «Ποτέ στ' αλήθεια δεν το 'μαθα/ τι είναι τα ποιήματα./ Είναι πληγώματα/ είν' ομοιώματα/ φενάκη/ φρεναπάτη;/ Φρενάρισμα ίσως;/ ταραχώδη κύματα;/ τι είναι τα ποιήματα;/ Είν' εκδορές απλά γδαρσίματα;/ είναι σκαψίματα;/ Είναι ιώδιο; είναι φάρμακα;/ είναι γάζες επιδέσμοι/ παρηγόρια ή διαλείμματα; Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα./ Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης».