Ετσι που κάθε τόσο δημοσιεύονται τα διάφορα δημοσκοπίσματα και φανερώνεται κάθε φορά πως ο λαός μας απελπισμένος από το κακό διαλέγει το χειρότερο. Απελπισμένος, με άλλα λόγια, από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΠΑΣΟΚ διαλέγει την ακόμα πιο νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ, προσπαθώ να σκεφτώ και να καταλάβω τι φταίει. Να καταλάβω γιατί ο εργαζόμενος κόσμος μέσα στην απελπισία του δεν ψάχνει να βρει το δρόμο που θα τον οδηγήσει στην πολιτική επιλογή που του «πάει», που απαντάει στην απελπισία του. Που του δείχνει έναν άλλο δρόμο. Το δρόμο που του περιγράφει το ΚΚΕ, και που δεν τον απομονώνει, αλλά τον οδηγεί αλλού, στην ελπίδα. Και έτσι που σκέφτομαι όλ' αυτά, στο ίδιο πάντα συμπέρασμα καταλήγω. Λέω, δηλαδή, πως το θέμα και το πρόβλημα μαζί είναι ένα: πώς να μετατρέψουμε εμείς τον πολιτικό λόγο σε λόγο καθημερινό, σε κουβέντα του δρόμου, με το νόημα που έχουν οι ίδιες οι λέξεις και που πρώτοι εμείς το καταλαβαίνουμε. Αρα όταν λέω πως πρέπει να μετατρέψουμε τον πολιτικό μας λόγο σε «κουβέντα του δρόμου» εννοώ πως ό,τι λέγεται από την εξέδρα ή το «μπαλκόνι» και ό,τι γράφεται στην εφημερίδα, στο πανό ή στο «φέιγ βολάν», να λέγεται και να γράφεται με τις λέξεις που λένε οι άνθρωποι, όταν πάνε στη λαϊκή αγορά, όταν περιμένουν στη στάση του λεωφορείου ή τέλος πάντων, όταν βάζουνε τα καλά τους και κατεβαίνουν στην παραλία για βόλτα. Να λέγεται και να γράφεται, επομένως, με τις ίδιες τις λέξεις που διαλέγουν οι άνθρωποι, για να συντάξουν την ερωτική τους αλληλογραφία ή, για να γράψουνε τα τελευταία τους «νέα» στη μάνα τους, που έχουν καιρό να τη δούνε! `Η, τέλος πάντων, για να γράψουνε μέσα σε κάποιο κρυμμένο τετράδιο «κάτι» από τη ζωή τους, «κάτι» από αυτά που τα κρατάνε μυστικά.

Και με την ευκαιρία αυτή θυμήθηκα ό,τι λέγαμε πριν από χρόνια με τον καλό μου σύντροφο στην άκρη της πλατείας, δίπλα στις ανθισμένες μιμόζες, κοντά στο πλήθος που παρ' όλη τη βαριά ζέστη ερχόταν ν' ακούσει το «λόγο». Να θυμηθεί τα παλιά, να φωνάξει το σύνθημα που το έχει φυλαγμένο στο καλό του συρτάρι και το βγάζει από κει με πολλή συγκίνηση, κάθε φορά που η συγκέντρωση θα είναι κεντρική, κάθε φορά που θέλει κι αυτός να πιστέψει πως όσο κι αν τα «πράγματα» ήρθανε ανάποδα και τα «μέτωπα» είναι αλλιώς οργανωμένα, τα συνθήματα λένε τα ίδια λόγια και έχουν το ίδιο περιεχόμενο. Αυτά λέγαμε, λοιπόν, με τον πολύτιμο σύντροφο και συμφωνούσαμε. Συμφωνούσαμε πως η πολιτική μας είναι σωστή. Συμφωνούσαμε πως τα οράματά μας είναι ακόμα ζωντανά, φυτεμένα βαθιά μέσα στο αίμα και στον ιδρώτα του λαού μας.

Συμφωνούσαμε πως πρέπει αυτό που θεωρούμε εμείς σωστό κι αυτό που σπαρταράει μέσα μας να το περιγράψουμε ξεκάθαρα και στους άλλους, να το κάνουμε πίστη και λαχτάρα και αυτών που μας ακούνε. Εξάλλου γι' αυτό δε μαζευόμαστε στις πλατείες; Γι' αυτό δεν αραδιάζουμε μπροστά στα κουρασμένα μάτια των φίλων και συντρόφων μας τα ονόματα και τα σχήματα της πορείας μας, προσπαθώντας να τους αποδείξουμε πως αυτό για το οποίο μιλούμε είναι η Ιστορία μας, είναι το παράθυρο που βλέπει προς τα έξω; Τότε γιατί δε μας προσέχουν; Γιατί όταν μιλούνε για κόμματα έχουνε στο μυαλό τους μόνον αυτούς που τους υπόσχονται τη φτώχεια και την καταπίεση; Οταν ξεχύνονται στους δρόμους και φωνάζουν για την κομμένη τους σύνταξη, για τον «τρομονόμο» που κλείνει το δρόμο στις διεκδικήσεις και στους καθημερινούς τους αγώνες, για τη φτώχεια των σχολείων, γιατί δεν παίρνουν την ίδια στιγμή και την απόφαση του να στήσουν οδοφράγματα μπροστά στην πόρτα της Εξουσίας, να πούνε ΟΧΙ στους αίτιους; Γιατί, τέλος πάντως, όλοι αυτοί που λένε πως δεν αντέχουν άλλο, δείχνουν πως προτιμούνε τους «άλλους» που δεν είναι «άλλοι», αλλά είναι οι ίδιοι, γιατί πιστεύουν κι αυτοί στις ίδιες πολιτικές; Στις πολιτικές που δεν είναι μαζί με το λαό, αλλά μαζί με το κεφάλαιο; Γιατί;