«Μνημόσυνο» (πολυτελείας, αφού έγινε στην «Αίγλη» του Ζαππείου) για τον χαμένο για πάντα τεράστιο, μακραίωνο αρχαιολογικό πλούτο των Σπάτων, από και προς χάριν της εταιρίας «Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών ΑΕ», ήταν η προχτεσινοβραδινή παρουσίαση του λευκώματος «Μεσογαία - Ιστορία και Πολιτισμός των Μεσογείων Αττικής». Εκδότης του τόμου η εταιρία, δείχνοντας έτσι την «αρχαιοφιλία» της και εγκαινιάζοντας με την - «αφιερωμένη στους κατοίκους των Μεσογείων» - έκδοση «την πολιτιστική δράση», όπως είπε ο πρόεδρός της Χ. Σταματόπουλος.

Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία.., το «πικρό ποτήρι» της παρουσίασης του τόμου το ήπιαν ως ομιλητές οι αρχαιολόγοι -συγγραφείς του:

Ο καθηγητής Προϊστορικής Αρχαιολογίας, επιμελητής του όλου έργου, Χρήστος Ντούμας, ο οποίος αναφέρθηκε στη συνολική επιστημονική εργασία για την έκδοση, ιδιαιτέρως στη μελέτη, το «κύκνειο άσμα» της λαογράφου - κοινωνιολόγου Μαρίας Μιχαήλ -Δέδε για τη λαογραφική παράδοση στην περιοχή (η λαογράφος πέθανε πρόσφατα) και ως παρηγορία, είπε «η έκδοση ενός βιβλίου είναι καθ' αυτή πολιτιστικό γεγονός. Η έκδοση ενός βιβλίου για τον πολιτισμό είναι κάτι παραπάνω». Η Ολγα Αποστολοπούλου -Κακαβογιάννη (επιμελήτρια αρχαιοτήτων), στον τόμο γράφει για τη Μεσογαία στην εποχή του Χαλκού και στους Γεωμετρικούς χρόνους και αποδεικνύει ότι ένας τουλάχιστον πρώιμος οικισμός στη Μεσογαία (τον «έφαγε» το αεροδρόμιο) ταυτίζεται με τον μύθο του Κέκροπα. Η επιμελήτρια, η οποία επί πολλά χρόνια κοπίασε για τις αρχαιότητες της περιοχής, στην ομιλία της αναφέρθηκε στη ζωή, τον ακμαίο πολιτισμό και το μόχθο του ανθρώπου στα Μεσόγεια από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι σήμερα και τόνισε «αυτό το βιβλίο είναι σα να γράφτηκε εις μνήμην της Μεσογαίας που δεν υπάρχει πια». Η καθηγήτρια Προϊστορικής Αρχαιολογίας Νάγια Πολυχρονάκου - Σγουρίτσα αναφέρθηκε (όπως και τα κείμενά της) στα ευρήματα της Μυκηναϊκής και υστερομυκηναϊκής περιόδου. Ο προϊστάμενος της Β` Εφορείας Προϊστορικών - Κλασικών Αρχαιοτήτων Γεώργιος Στάινχάουερ (η μελέτη του αφορά στην Αρχαϊκή, Κλασική, Ελληνιστική και Ρωμαϊκή Μεσογαία), σημειώνοντας ότι «Το Ζάγανι το χάσαμε» («φαγώθηκε» ο μεγάλος προϊστορικός οικισμός στο Ζάγανι και ίσως την ίδια τύχη θα έχει ο μικρός που διασώζεται ακόμα σ' ό,τι απόμεινε από το λόφο), μελαγχολικά είπε «το βιβλίο αυτό δεν είναι, δεν πρέπει να 'ναι, μια ευκαιρία μνημοσύνου για τη χαμένη Μεσογαία» και ομολόγησε «δεν είναι το βιβλίο που θα 'θελα να 'χω γράψει». Η βυζαντινολόγος Ελένη Γκίνη -Τσοφοπούλου αναφέρθηκε (όπως και η μελέτη της) στα Χριστιανικά και Οθωμανικά χρόνια και κατέληξε: «Σήμερα, αρχή του 21ου αιώνα, είμαστε αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε με τα μεγάλα έργα στα Μεσόγεια. Εμείς αγρυπνούμε».