Η διαδήλωση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης την προηγούμενη Κυριακή στη Γενεύη, που, όχι τυχαία, διαδραματίστηκε χρονικά ανάμεσα στη μεγάλη κινητοποίηση του Γκέτεμποργκ και την επικείμενη κινητοποίηση της Γένοβας, έστειλε ένα σαφές μήνυμα προς όλους τους εργαζόμενους της Ευρώπης. Απέναντι στη διεθνή δράση του κεφαλαίου και την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, προβάλλεται ως αντικειμενική, πλέον, η αναγκαιότητα για τη συγκρότηση ενός διεθνούς μετώπου εργαζομένων με ταξικό προσανατολισμό, για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων τους. Επιπλέον ο τόπος όπου έγινε η διαδήλωση, έξω από το Διεθνές Γραφείο Εργασίας - όργανο υποταγής των εργαζομένων στις επιθυμίες του κεφαλαίου - και κατά τη διάρκεια της 82ης Συνόδου του, διαμήνυσε πως πρέπει να παραμεριστούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που, στο όνομα της κοινωνικής συναίνεσης, ξεπουλάνε παντοιοτρόπως τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Στη διαδήλωση της Γενεύης, όπου εκατοντάδες διαδηλωτές του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ) ένωσαν τις δυνάμεις τους με εργαζόμενους από όλες τις μεριές της Ευρώπης, το κυρίαρχο σύνθημα «Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη» κατέδειξε ότι ήδη έχει δημιουργηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο ένας ισχυρός πυρήνας ταξικών δυνάμεων, που έχουν συνειδητοποιήσει και με εντατικούς ρυθμούς προωθούν την οργάνωση των εργαζομένων και το συντονισμό των αγώνων τους ενάντια στην εκμετάλλευση και τη διεθνή δράση των ιμπεριαλιστών. Ταυτόχρονα, δηλώθηκε η ανάγκη κοινής συντονισμένης δράσης με τη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους, που, όπως ειπώθηκε, «πλήττονται και αυτοί από τις πολιτικές του μεγάλου κεφαλαίου».

Τα συνθήματα, που αναγράφονταν στα πανό της διαδήλωσης και που συμπυκνωμένα προπαγάνδιζαν τους στόχους της, φανέρωναν ότι ο αγώνας της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων προσανατολίζεται, όχι μόνο στην υπεράσπιση των σημερινών δικαιωμάτων τους - που υφίστανται την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου - αλλά και στην κατάκτηση νέων, που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες, συνεχώς διευρυνόμενες ανάγκες τους.

Τόσο από τις ομιλίες των εκπροσώπων των εργαζομένων, κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, όσο και από συζητήσεις που είχε ο «Ρ» με τους ίδιους τους εργαζόμενους - διαδηλωτές, αναδείχτηκε ότι οι σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες στις ευρωπαϊκές χώρες, κάθε άλλο παρά υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους. Αντίθετα, ως γνήσιοι οπαδοί του συνδικαλισμού της υποταγής και της ταξικής συνεργασίας, συμμετέχουν σε διαδικασίες «κοινωνικού διαλόγου» - όπως είναι, ουσιαστικά, η σύνοδος του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας - νομιμοποιώντας με την παρουσία τους τις επιλογές του κεφαλαίου. Ετσι απεμπολούν τα συμφέροντα των εργαζομένων, υποτάσσοντάς τους στις επιδιώξεις της αύξησης των κερδών, με αποτέλεσμα να συνδράμουν ενεργά στην αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας. Πολύ περιεκτικά, μια εργαζόμενη Τουρκάλα - μετανάστρια στη Γερμανία - παρατήρησε πως ενώ η αστική τάξη και η κυβέρνηση της Γερμανίας ανέβασαν το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών από τα 60 στα 65 έτη, η συνδικαλιστική ηγεσία έμεινε τελείως άπρακτη και γι' αυτό «ο μόνος δρόμος που έχουμε είναι πλέον να πάρουμε την υπόθεση του αγώνα στα χέρια μας. Ενός αγώνα κοινού, όλων των εργαζομένων της Ευρώπης».

Ενα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό αυτής της διαδήλωσης είναι ότι δεν αποτελεί μια ξεκομμένη μάχη, αλλά είναι συνέχεια των προηγούμενων μεγάλων κινητοποιήσεων και το προοίμιο της κινητοποίησης στη Γένοβα. Εκεί όπου οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις δίνουν για άλλη μια φορά τον τόνο της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής προοπτικής της πάλης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, συντελώντας, ώστε αυτό το πολύμορφο κίνημα που εκδηλώνεται ολοένα και πιο μαζικά να αποκτήσει σαφή ταξικά χαρακτηριστικά, να επιδρά και στο εργατικό κίνημα κάθε χώρας της Ευρώπης, στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων υπέρ των λαών, να ενισχύει τον πανευρωπαϊκό ταξικό συντονισμό του. Και, βεβαίως, μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία προϋποθέσεων για ριζικές πολιτικές αλλαγές.

Αυτήν την αισιόδοξη προοπτική, η οποία βεβαίως δε θα κατακτιέται χωρίς δυσκολίες και εμπόδια (άλλωστε, η πορεία του αγώνα θα γίνεται ολοένα και πιο σκληρή), φανερώνουν και οι εξελίξεις στο Γκέτεμποργκ, κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που συνέπεσε με τις διαδηλώσεις της Γενεύης.

Οι μεγάλες διαδηλώσεις χιλιάδων εργαζομένων και ανέργων, το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό τους περιεχόμενο και η έκφραση της αντίθεσής τους με την Ευρωπαϊκή Ενωση και την πολιτική των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της φανερώνουν ότι οι λαοί έχουν τη δύναμη να βάλουν φραγμό στη δράση των πολυεθνικών και στην πολιτική των κυβερνήσεων των χωρών τους. Το περιεχόμενο αυτών των κινητοποιήσεων, τα συνθήματά τους, ανάμεσα στα οποία τα πιο χαρακτηριστικά ήταν «Τσακίστε τον καπιταλισμό» και «Εξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση», δείχνουν και την προοπτική, την οποία πρέπει να κατακτά η κοινωνικοπολιτική πάλη σε κάθε χώρα ξεχωριστά, αλλά και η συντονισμένη πάλη σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

Η ωμή βία και καταστολή των κρατικών μηχανισμών της πλουτοκρατίας, όπως εκφράστηκε και στο Γκέτεμποργκ, αποδεικνύει επίσης τη δύναμη του αγώνα, όταν αυτός αποκτά αντιμονοπωλιακά, αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, αλλά και την αναγκαιότητα να δοθεί αποφασιστική απάντηση στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Απάντηση, που πρέπει να δυναμώσει σε κάθε χώρα χωριστά, αλλά μπορεί και πρέπει να εκφραστεί και στις κινητοποιήσεις της Γένοβας (20 - 22 Ιούλη 2001). Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης και της μεσαίας αγροτιάς, καθώς και άλλες μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων και των ΕΒΕ, οι οικονομικοί μετανάστες, οι γυναίκες, η νεολαία της Ελλάδας πρέπει να δώσουν μαζικά το αγωνιστικό τους «παρών».