Στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1948, ένα τμήμα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας με έδρα τον Πάρνωνα, επιστρέφοντας από μια αποστολή, στάθμευσε για λίγο στο Αστρος. Αμέσως παρουσιάστηκαν και ζήτησαν από τους αντάρτες να τις πάρουν μαζί τους δύο νεαρές μαθήτριες του Γυμνασίου. Η μία από τις δύο ήταν η Καίτη Κόλλια, 16 χρόνων. Την απόφαση να βγει στο βουνό την είχε πάρει από καιρό.

Η Καίτη, επειδή ήταν γεροδεμένη, πήρε όπλο και έγινε ακροβολιστής. Ηταν μια άξια αγωνίστρια, πολύ αγαπητή στους συναγωνιστές της. Πιάστηκε στα μέσα Μάρτη 1949 και κλείστηκε σε στρατόπεδο της Τρίπολης.

Στη δίκη, η Καίτη στάθηκε παλικάρι. Δεν κλάφτηκε, υπερασπίστηκε το Δημοκρατικό Στρατό και ανέτρεψε το κατηγορητήριο. Ομως, η απόφαση για τη θανατική της καταδίκη είχε παρθεί από πριν. Η Καίτη το γνώριζε, γι' αυτό, πριν την πάρουν για το Στρατοδικείο και από εκεί για την εκτέλεση, ζήτησε από μια συνομήλική της συγκρατούμενη ένα ολοκαίνουργιο φόρεμα που είχε. Το φόρεσε και έσυρε πρώτη το χορό, μέσα σε μια μεγάλη σκηνή. Σαν τελείωσε, είπε: «Τώρα ας με σκοτώσουν»!

Αυτή η στάση δεν ήταν η εξαίρεση στον κανόνα, αλλά είναι ο κανόνας των κομμουνιστών.