Πριν από το σχέδιο της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας η συγκυβέρνηση διαμόρφωσε και την κατάλληλη επιχειρηματολογία προετοιμάζοντας για την περίπτωση μη ύπαρξης συμφωνίας. Οι έντονες εθνικιστικές-λαϊκίστικες κορόνες περί ξένων κέντρων που θέλουν να ταπεινώσουν τη χώρα και το λαό και της υποτιθέμενης σκληρής μάχης της κυβέρνησης εναντίον τους ήταν αυτό που κυριάρχησε, άλλωστε, τις παραμονές του δημοψηφίσματος. Περιελάμβανε παραπλανητικούς ισχυρισμούς περί δήθεν τιμωρητικής διάθεσης των δανειστών απέναντι στον ελληνικό λαό, συσκοτίζοντας αντιθέσεις κι ανταγωνισμούς που έκαναν π.χ. τη Γαλλία ή την Ιταλία και τις ΗΠΑ να υπερασπίζονται μια συμφωνία και να αντιτάσσονται στο Grexit. Καλλιεργούσε αυταπάτες ότι μια άλλη επιλογή που θα γίνει με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου ή τμημάτων του, μπορεί να συνιστά εναλλακτική πορεία προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Η ρητορική αυτή συνοδεύεται σχεδόν πάντα από διαμαρτυρίες ότι η ΕΕ δεν μπορεί να λειτουργεί έτσι, ότι παραβιάζει τις ιδρυτικές της αξίες και αρχές, που σχετίζονται δήθεν με τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη... Βεβαίως, η συγκυβέρνηση προσπαθεί να συσκοτίσει ότι η μάχη της με θεούς και δαίμονες περιλαμβάνει και τη στήριξη που δέχεται από ιμπεριαλιστικά κέντρα όπως π.χ. η ΗΠΑ, η Γαλλία (που σύμφωνα με ρεπορτάζ στελέχη της συνέγραψαν το νέο μνημόνιο...), το ΔΝΤ αξιοποιώντας την ελληνική κυβέρνηση (και όχι το αντίθετο όπως λένε τα στελέχη της συγκυβέρνησης) στον ανταγωνισμό τους με τη Γερμανία και τους συμμάχους της. Η στιχομυθία Σόιμπλε - Λιού: «Σας δίνουμε την Ελλάδα στη ζώνη του δολαρίου δώστε μας το Πορτο Ρίκο στη ζώνη του ευρώ», έστω και ως αστείο είναι αποκαλυπτική.

Μετά την ψηφοφορία της Παρασκευής η επιχειρηματολογία αυτή περνάει αποκλειστικά στα χέρια της λεγόμενης «Αριστερής αντιπολίτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ. Δυνάμεων που προβάλλουν ως ρήξη και ανατρεπτική γραμμή την επιλογή της κρατικής χρεοκοπίας, της εξόδου από το ευρώ και το πέρασμα σε εθνικό νόμισμα, δηλαδή της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής, διαμορφώνοντας ψευδαισθήσεις ότι ο παράγοντας που εμποδίζει την εργατική - λαϊκή ευημερία είναι το νόμισμα, κρύβοντας ταυτόχρονα ότι την επιλογή της κρατικής χρεοκοπίας ανεξέλεγκτη ή ελεγχόμενη σε συνθήκες καπιταλισμού την πληρώνει πάντα ο λαός οι εργαζόμενοι. Μια επιλογή που μπορεί να τρομάζει ορισμένα βασικά τμήματα του κεφαλαίου αλλά με την οποία φλερτάρουν ανοιχτά ή συγκαλυμμένα άλλα τμήματα που θα βγουν κερδισμένα από αυτήν τη διαδικασία.

Εχει ενδιαφέρον πάντως πως αυτές οι δυνάμεις που εξέφρασαν και με την ψήφο τους την αντίθεσή τους στη νέα συμφωνία που έφερε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν είχαν τοποθετηθεί με τον ίδιο τρόπο, όταν η συγκυβέρνηση ενημέρωσε πριν περίπου ένα μήνα για ένα αντιλαϊκό πρόγραμμα 47 σελίδων στη Βουλή, το οποίο είχε θεωρηθεί από την τρόικα (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ) ως βάση για συζήτηση. Αυτό το σχέδιο αποτέλεσε τη μήτρα του σημερινού αντιλαϊκού μνημονίου που έφερε η συγκυβέρνηση. Τι στάση είχαν κρατήσει αυτές οι δυνάμεις σε αυτό το σχέδιο; Εκεί όχι μόνο δεν καταφέρθηκαν ενάντια στο αντιλαϊκό σχέδιο, αλλά το χαρακτήριζαν ως βάση συμβιβασμού με την Ευρωζώνη.

Εκεί, λοιπόν, ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Δ. Στρατούλης, προσπάθησε να εξωραΐσει τις κυβερνητικές αντιλαϊκές προτάσεις, υποστηρίζοντας ότι «δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο η κυβέρνηση να υποκύψει στις θρασύτατες απαιτήσεις των θεσμών». Ενώ ο Π. Λαφαζάνης σημείωσε ότι: «Είναι ένα κείμενο το οποίο αποτελεί απόρροια συμβιβασμού κατόπιν πολύμηνων συζητήσεων με τους θεσμούς. Είναι μια πρόταση της κυβέρνησης κατ' ελάχιστον προκειμένου να βρεθεί μια επωφελής συμφωνία για την ελληνική πλευρά».

Οι διαφορές με την τελική πρόταση δεν αλλάζουν την ουσία, δηλαδή την πρόσκληση στο λαό να επιλέξει τι θα χάσει, τι θα θυσιάσει.

Σήμερα αυτές οι δυνάμεις αναδεικνύονται σε χρυσή εφεδρεία για τη νέα σοσιαλδημοκρατία και το σύστημα. Η ψευδαίσθηση που πρέπει να δημιουργηθεί είναι ότι υπάρχει και ο άλλος ΣΥΡΙΖΑ, ο αριστερός, ο συνεπής, ο αντιμνημονιακός. Οπως παλιότερα υπήρχε το άλλο ΠΑΣΟΚ. Η ψευδαίσθηση ότι αλλιώς θα ήταν τα πράγματα εάν ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοζε το πρόγραμμά του. Οτι υπάρχει ελπίδα να αλλάξει.

Ταυτόχρονα, αποτελούν εφεδρείες για κάθε ενδεχόμενο. Το γεγονός ότι απ' ό,τι φαίνεται όλα πάνε σε συμφωνία δεν σημαίνει ότι εκλείπουν οι αιτίες και οι λόγοι του grexit, του περάσματος σε ένα εθνικό νόμισμα ή σε ένα διπλό νόμισμα. Πέρα από το γεγονός ότι υπάρχουν τμήματα του κεφαλαίου σε συντονισμό με μονοπωλιακά συμφέροντα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα ανταγωνιστικά της Γερμανίας που επιδιώκουν έναν κλονισμό της Ευρωζώνης εις βάρος της Γερμανίας, υπάρχουν και ισχυρές δυνάμεις στη Γερμανία και τους συμμάχους της που επιδιώκουν μια αναμόρφωση της Ευρωζώνης χωρίς αδύνατους κρίκους. Ετσι, λοιπόν, το ενδεχόμενο αυτό από εδώ και πέρα θα είναι εμφανώς παρόν. Μπορούμε να προβλέψουμε με σαφήνεια ότι προκύπτει η ανάγκη συγκρότησης ενός αστικού πολιτικού πόλου υπέρ της εξόδου απ' το Ευρώ ικανού να διαχειριστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Σε αυτή την προοπτική τέτοιες δυνάμεις θα μπορούσαν να παίξουν το ρόλο της «αριστερής» πτέρυγάς του.