Χτες ήταν η 14η επέτειος από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη 2001 στους «Δίδυμους Πύργους» του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη με 2.996 νεκρούς και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο όπου χρησιμοποιήθηκαν κατειλημμένα αεροπλάνα ως βόμβες, ενέργειες αποδόθηκαν στην «Αλ Κάιντα» και στη συνέχεια αποτέλεσαν το καλύτερο πρόσχημα για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε όλο τον κόσμο. Οκτώβρης 2001 στο Αφγανιστάν, 2003 νέα επέμβαση στο Ιράκ. Αργότερα ακολούθησαν οι πρόσφατες επεμβάσεις, πριν από 4 χρόνια, στη Λιβύη κι έπειτα στη Συρία. Επεμβάσεις που συνεχίζονται και σήμερα, στο όνομα της αντιμετώπισης των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» στη Συρία και στο Ιράκ (επίσης κατασκεύασμα των ιμπεριαλιστών).

Ολα αυτά τα χρόνια οι λαϊκές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι «αντιτρομοκρατικές» «απελευθερωτικές από τυραννικά καθεστώτα» και δήθεν «εμπέδωσης της δημοκρατίας» εκστρατείες έγιναν για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς της Ενέργειας, για τις σφαίρες επιρροής και τις αγορές. Είναι πόλεμοι και επεμβάσεις του κεφαλαίου κατά των λαών, που μάτωσαν και ματώνουν, που μετατρέπονται σε καραβάνια προσφύγων και μεταναστών.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, την εποχή του «είμαστε όλοι Αμερικάνοι», της υστερίας όλων των άλλων κομμάτων της εποχής (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμού) εκτίμησε και «σημάδεψε» σωστά. Στις 15/9/2001, στην Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ σημειωνόταν: «Τέτοιες ενέργειες, με βάση τη διεθνή πείρα, συνιστούν "βούτυρο στο ψωμί" στους επιτελικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Χρησιμοποιούνται και αξιοποιούνται για ν' ανοίξει μια νέα σελίδα εγκληματικής επίθεσης κατά λαών, χωρών, λαϊκών κινημάτων, που αντιστέκονται στη "νέα τάξη πραγμάτων" σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Εναντίον εκείνων που διεκδικούν το δικαίωμα του κάθε λαού ν' αποφασίζει για το δρόμο εξέλιξης που θα πάρει η χώρα του, υπερασπίζονται τα σύνορα και τα κυριαρχικά τους δικαιώματα».

Το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε στις εκτιμήσεις του γιατί η ανάλυσή του, τότε και σήμερα, «πατάει» στην αντικειμενική πραγματικότητα, ότι η υπεράσπιση των μονοπωλιακών συμφερόντων, πολύ περισσότερο σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, σπέρνει τη φτώχεια και τη δυστυχία στους λαούς. Οι αστικές τάξεις με συμμαχίες και συμβιβασμούς, άλλα και με σφοδρή διαπάλη, βάζουν στο στόχαστρο το φυσικό πλούτο, τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και μόνο η πάλη ενάντια στην αιτία, η ρήξη με το κεφάλαιο και την εξουσία του μπορεί να φέρει φιλολαϊκή προοπτική.