Σε αυτό το πλαίσιο, το ΚΚΕ απαντούσε και σε όσους εργαζόμενους το καλούσαν καλοπροαίρετα, ως μια δύναμη που την εμπιστεύονται, να «μπει» σε μια τέτοια «κυβέρνηση της Αριστεράς» με τον ΣΥΡΙΖΑ ή, τουλάχιστον, να την ανεχτεί σε 5 - 10 ζητήματα για την ανάκτηση ορισμένων απωλειών του λαού: Το ΚΚΕ εξηγούσε ότι μπαίνοντας σε μια κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος, όχι μόνο δε θα εγγυόταν καμία ανακούφιση του λαού, καμία ανάκτηση εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά θα ακυρωνόταν ως Κομμουνιστικό Κόμμα, ως κόμμα που παλεύει στην πρώτη γραμμή για τα συμφέροντα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Θα γινόμασταν το «ριζοσπαστικό δεκανίκι» σε μια κυβέρνηση που, αντικειμενικά, υπακούοντας στους σιδερένιους οικονομικούς νόμους του καπιταλισμού, θα συνέχιζε την αντιλαϊκή πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Η «κυβέρνηση της αριστεράς» στην Ελλάδα, όπως και οι πρόγονοί της σε όλο τον κόσμο - από τις κυβερνήσεις της «αλλαγής» και της «κεντροαριστεράς», μέχρι τις κυβερνήσεις ακόμα και με τη συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων - όχι μόνο δεν ανακούφισε το λαό και δεν αναπλήρωσε τις τεράστιες απώλειές του στα χρόνια της κρίσης, όχι μόνο δεν κινήθηκε σε κατεύθυνση κάλυψης των σύγχρονων αναγκών του, αλλά, αντίθετα, πρόσθεσε ένα νέο βάρβαρο μνημόνιο στην πλάτη του, για λογαριασμό του κεφαλαίου.
-- Πρώτα πρώτα, η «κυβέρνηση της αριστεράς» στηρίχτηκε στην ανάδειξή της από σημαντικά τμήματα του κεφαλαίου, με την προσδοκία ότι αυτή θα μπορέσει καλύτερα να διαπραγματευτεί μια χαλάρωση της περιοριστικής οικονομικής πολιτικής, που θα έδινε μεγαλύτερα περιθώρια κρατικής στήριξης των εγχώριων ομίλων, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την κοινωνική συναίνεση.
-- Ηδη, πριν αναλάβουν την αστική διακυβέρνηση, ο Αλ. Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έδιναν διαβεβαιώσεις για τη «συνέχεια του κράτους», για το σεβασμό τους στις στρατηγικές επιλογές του εγχώριου κεφαλαίου για συμμετοχή στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και στις δεσμεύσεις που προκύπτουν από αυτήν.
-- Στο πλαίσιο της «συνέχειας του κράτους», σε όλο το 7μηνο, που κατέληξε στο νέο μνημόνιο, η «κυβέρνηση της αριστεράς» απέδειξε ότι αποτελεί όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου: Εβαλε χέρι στα αποθεματικά και διαθέσιμα Ταμείων και δημόσιων οργανισμών για να πληρώνει τα δάνεια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, έδωσε φοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις σε επιχειρηματικούς ομίλους, διέγραψε χρέη που προέρχονται ακόμα και από λαθρεμπόριο, απέρριψε κάθε πρόταση νόμου ή τροπολογία του ΚΚΕ για την ανακούφιση του λαού, έστησε «κοινωνικούς διαλόγους» για να «θάψει» μαζί με την εργοδοσία κάθε σκέψη για ανάκτηση απωλειών, άφησε έρμαια τους εργαζόμενους στις επιθέσεις του κεφαλαίου, με απολύσεις, μειώσεις μισθών την περίοδο των κεφαλαιακών ελέγχων κ.ά.
-- Εξίσου χαρακτηριστικό είναι ότι και σήμερα, μετά την υπογραφή του νέου βάρβαρου μνημονίου, πυκνώνουν οι δηλώσεις αστικών επιτελείων εντός και εκτός Ελλάδας ότι μια κυβέρνηση με πρωταγωνιστικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη κατάλληλη να περάσει τις νέες αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, διασφαλίζοντας τις μικρότερες δυνατές εργατικές - λαϊκές αντιδράσεις...