Αετόπουλο στην Κατοχή στο φτωχό χωριό μου, άκουσα μάθημα - ανάλυση σε απλό λόγο ενός καπετάνιου του ΕΛΑΣ προς τους αντάρτες. Το θέμα ήταν: «Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και η άγνωστη, για μένα, λέξη ήταν η «υπεραξία». Τυχερός και περήφανος που ήμουνα σ' αυτό το μάθημα χωρίς να με «διώξουν», δεκατριών χρονών τότε. Τα μετέπειτα κρατητήρια και εξορίες στάθηκαν τα πανεπιστήμιά μου γι' αυτές τις δύο λέξεις που τόσο πόνο και δυστυχία έφερναν σ' όλη, σχεδόν, την ανθρωπότητα. Και γνώρισα σ' αυτά τα χρόνια, στους συναγωνιστές μου και συντρόφους, το αληθινό ανθρώπινο ανάστημα που πάντα ορθώνονταν μπροστά στην αντίσταση των κρατούντων, πάντα οι πράξεις τους ήταν συγκινητικός αλτρουισμός. Πάντα μετρούσαν τις ανάγκες των άλλων και μετά τις δικές τους.

Ε, από τότε είμαι πάντα και μ' αυτούς τους αγωνιστές, πάντα με τους κομμουνιστές, πάντα ενταγμένος σε Οργανώσεις του ΚΚΕ, στο Κόμμα που αταλάντευτα παλεύει για δίκαια και ζωή για όλους τους ανθρώπους. Και δεν με διέψευσε ποτέ στην ελπίδα μου για την κατάληξη των αγώνων. Και χαίρομαι για την τύχη μου αυτή να συμπορεύομαι, εβδομήντα τρία χρόνια τώρα, μ' αυτούς τους άφθαστους αγωνιστές και δασκάλους μου, αυτές τις χιλιάδες κομμουνιστών που σφίξαμε τα χέρια μας με νόημα σε δύσκολους αποχαιρετισμούς που, πολλές φορές, μίλησαν στις ψυχές μας τα βουρκωμένα μάτια μας για πολλούς που δεν ξαναϊδωθήκαμε.

Το Κόμμα που ψηφίζω, το ΚΚΕ, είναι αυτό που με υπομονή, με θυσίες ζωής, με περήφανη σκέψη των μελών του, οδηγεί τους εργαζόμενους όλων των μορφών εργασίας στον ανηφορικό δρόμο του αγώνα που σίγουρα θα φέρει τη δικαιοσύνη για όλους τους ανθρώπους.