Τώρα, ο νυν υπουργός Εργασίας βρήκε άλλο «παραμύθι» να σερβίρει στους εργαζόμενους, για να θολώσει τα νερά γύρω από τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης στα Εργασιακά. Οπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ο Γ. Κατρούγκαλος ισχυρίζεται ότι «η όλη μας προσπάθεια είναι να καταστήσουμε το θέμα ευρωπαϊκό και διεθνές» και ότι γι' αυτό το σκοπό αναπτύσσει δραστηριότητα στους διεθνείς οργανισμούς και τα διάφορα φόρα, αναζητώντας στήριξη για φιλολαϊκές τάχα αλλαγές στα Εργασιακά.
Τελευταία τέτοια συνάντηση ήταν με τον επικεφαλής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), στη Γενεύη. Σε δηλώσεις του αμέσως μετά, ο υπουργός Εργασίας είπε ότι «πετύχαμε να έχουμε τη συμμετοχή της ILO στην πορεία των διαπραγματεύσεων», και συμπλήρωσε για το ρόλο του ILO: «Επομένως, έχοντας έναν τρίτο - και μάλιστα όχι απλώς έναν τρίτο - τον κατεξοχήν "παίκτη" στα σχετικά με τα δρώμενα στην εργασία, πετυχαίνουμε να μην περιοριστεί το ζήτημα απλώς στις απαιτήσεις, τις τεχνικές, αλλά να "αγκυροβοληθεί" με αυτό που εμείς θεωρούμε ότι είναι το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο στην Ευρώπη, οι καλές διεθνείς πρακτικές, σε ό,τι αφορά την ILO».
Η προπαγάνδα της κυβέρνησης κινείται σε δύο επίπεδα. Από τη μια, προσπαθεί να πείσει ότι «ασπίδα» για τα εργασιακά δικαιώματα είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και οι «καλές πρακτικές στην ΕΕ». Με τον τρόπο αυτό εξωραΐζει στα μάτια των εργαζομένων την ΕΕ των μονοπωλίων, που έχει τη βασική ευθύνη για τις εργασιακές ανατροπές σε όλα τα κράτη - μέλη και στην Ελλάδα, με ιδιαίτερη ένταση την περίοδο της κρίσης. Οι «καλές πρακτικές» της ΕΕ είναι οι βέλτιστες για το κεφάλαιο και οι χειρότερες για τους εργαζόμενους, καθώς η τάση της συρρίκνωσης των εργασιακών δικαιωμάτων είναι κυρίαρχη στην ΕΕ και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Η δεύτερη λαθροχειρία που κάνει ο υπουργός Εργασίας, είναι ότι παρουσιάζει την ΕΕ ως φορέα θετικών αλλαγών στα Εργασιακά, καλώντας μάλιστα τους εργαζόμενους με τη στάση τους να τις ενθαρρύνουν. Πρόκειται για ψέμα ολκής. Πράγματι, όπως εξαγγέλθηκε από τον Ζ. Κ. Γιούνκερ, η Κομισιόν σκοπεύει να παρουσιάσει ένα νέο πλαίσιο για τις εργασιακές σχέσεις, με έμφαση στη θέσπιση «ελάχιστων κανόνων» κυρίως για τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, που εξαπλώνονται ραγδαία, υπηρετώντας το στρατηγικό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Με άλλα λόγια, τίποτα δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από τις εξαγγελίες κυβέρνησης και ΕΕ. Το μόνο απτό που έχουν μπροστά τους είναι η πρόθεση της κυβέρνησης να νομοθετήσει τα μέτρα του μνημονίου, όπου ανάμεσα σε άλλα περιλαμβάνονται η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η προς το χειρότερο αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και η παγίωση της ζούγκλας στην αγορά εργασίας, αφού στο μνημόνιο απορρίπτεται οποιαδήποτε ανάκτηση απωλειών, με τη φράση: «Οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής, ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης μιας βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης»...