«

Και στο πρόβλημα της λειψυδρίας, ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός αποτελεί τον παράγοντα της κρίσης και της όξυνσής του», υποστήριξε, αναφερόμενος στη διεθνή διάσταση του θέματος της λειψυδρίας, ο Γ. Πατάκης, και υπογράμμισε: «Σήμερα, η διαχείριση των υδάτινων πόρων προς όφελος των λαών επιβάλλει την ανατροπή της πολιτικής που θέλει τη φύση να υποτάσσεται στις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, του κέρδους. Η πολιτική της μονόπλευρης διαχείρισης της προσφοράς του νερού, που συνδέθηκε με την αναζήτηση νέων πηγών νερού προς εκμετάλλευση κάθε φορά που τα αποθέματα εξαντλούνταν, είναι σήμερα πια διαπιστωμένο ότι έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο. Το ζήτημα είναι η αλλαγή των συσχετισμών σε παγκόσμιο και σε εθνικό επίπεδο».

Κι αναφερόμενος στο πώς διαμορφώνεται παγκοσμίως η κατάσταση, επισήμανε: «Σύμφωνα με τις προβλέψεις της Παγκόσμιας Μετεωρολογικής Υπηρεσίας, μέχρι το 2025, ένας στους τρεις κατοίκους του πλανήτη θα ζει υπό συνθήκες σοβαρής έλλειψης νερού. Στα τέλη του 1999 20% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν είχε πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Οι αιτίες του προβλήματος κάνουν την εμφάνισή τους με ιδιαίτερο τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό από περιοχή σε περιοχή. Εντούτοις, σε ένα γενικό επίπεδο, είναι αποτέλεσμα της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης και του πάγιου τρόπου θρέψης και ενίσχυσης του κεφαλαίου μέσα από την εκμετάλλευση και το άδικο σύστημα κατανομής του φυσικού πλούτου, του υδάτινου συμπεριλαμβανομένου. Ο FAO (Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ), σε έκθεση που δημοσιεύτηκε στις 15/6/2001, επισημαίνει ότι η ερημοποίηση πλήττει σοβαρά τουλάχιστον 100 χώρες, ενώ τα τελευταία χρόνια 34,4 δισεκατομμύρια στρέμματα δασών, ζούγκλας και εύφορων εδαφών έχουν μετατραπεί σε έρημο.

Σήμερα περισσότερο από 1.200 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας εξαιτίας της κατανάλωσης μολυσμένου νερού, το οποίο ενοχοποιείται ως κύρια αιτία θανάτου 15 εκατομμυρίων παιδιών κάτω των 5 ετών. Επίσης, σε πολλές περιοχές, υπολογίζεται ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικός ο όγκος του νερού που "χάνεται" μέσα από σαθρά υδροδοτικά συστήματα.

Η σταδιακή μείωση των επιφανειακών υδάτινων πόρων συμβάλλει τα μέγιστα στην όξυνση του φαινομένου του θερμοκηπίου και στην αλλαγή του παγκόσμιου κλίματος προς το θερμότερο, ενώ σοβαρότατα προβλήματα θα αντιμετωπίσει η παγκόσμια χλωρίδα (και κατά συνέπεια πανίδα) από τη μείωση και μόλυνση των υπόγειων υδάτινων πόρων».

Τέλος, επισήμανε ότι το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα οξυμένο στο λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, αναφέροντας: «Είναι γεγονός ότι οι καπιταλιστικές χώρες προσπαθούν όπως και για κάθε άλλο ζήτημα κρίσης να το λύσουν προς όφελος των πολυεθνικών, ενώ επιδιώκουν και τη μεγιστοποίηση του κέρδους με την εκμετάλλευση ανθρώπων και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Γι' αυτό άλλωστε οι χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, οι υπό ανάπτυξη, αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο πρόβλημα νερού αλλά και λοιμώδεις ασθένειες. Πρώτα θύματα Ασία και Αφρική. Τέλος, και στο ζήτημα αυτό εκφράζονται και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί. Αν μέχρι σήμερα, οι αντιπαραθέσεις, οι συρράξεις και οι πολεμικές συγκρούσεις είχαν ως στόχο την εξασφάλιση και κατοχή σημαντικών, υπό το πρίσμα της γεωπολιτικής τους σημασίας, εδαφών και τη διείσδυση σε νέες ζώνες αγοράς, στον αιώνα που άρχισε θα προστεθεί και το ζήτημα της εκμετάλλευσης και κατοχής των υδάτινων πόρων.

Οι διαμάχες και οι αντιπαραθέσεις για την κατοχή των υδάτινων πόρων έχουν, ήδη, κάνει την εμφάνισή τους στις πιο επιβαρυμένες περιοχές, όπως είναι η Αφρική και κυρίως η Μέση Ανατολή (Συρία-Ισραήλ, Συρία-Τουρκία). Η επέκταση αυτού του είδους των "αψιμαχιών" και σε άλλες περιοχές, αλλά και η διόγκωσή τους υπό τη μορφή πολεμικών συγκρούσεων, δε θα πρέπει να θεωρείται απίθανο ενδεχόμενο. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, σοβαρές διαφωνίες έχουν προκληθεί, εντός των συνόρων των πιο ανεπτυγμένων χωρών, για τον τρόπο κατανομής των υδάτινων πόρων και τους τομείς που θα πρέπει να αποτελέσουν προτεραιότητα».