Είναι γνωστό και επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που παράγει μέσα στην ίδια του τη δομή αντιφάσεις. Τα υποσυστήματα, δηλαδή, που το συναποτελούν, τις πιο πολλές φορές λειτουργούν το καθένα για τη δική του ύπαρξη και γι' αυτό το λόγο συγκρούονται μεταξύ τους, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό προβλήματα λειτουργίας, αλλά και επιβίωσης σε όλο το σύστημα. Και στην περίπτωση αυτή οι δυνατότητες επανατροφοδότησης του συστήματος όλο και λιγοστεύουν μέχρι που αυτό εκφυλίζεται. Παύει να επικοινωνεί με το περιβάλλον και τελικά αφανίζεται. `Η εξακολουθεί να επιβιώνει σε συνθήκες εκφυλισμού όμως και έσχατης δυσλειτουργίας.

Ας αναφέρω, λοιπόν, μερικά στοιχεία από τα παραδείγματα μιας τέτοιας μοιραίας αντίφασης που υπονομεύει όλο το κοινωνικό μας σύστημα και καταστρέφει μια μια τις δομές που συναποτελούν τη ζωή μας, με αποτέλεσμα κάθε μέρα να χάνουμε και ένα κομμάτι από αυτή και πιο πολύ να χάνουμε την ελπίδα μας πως η μέρα της μεγάλης ανατροπής πλησιάζει και η «μοιραία αντίφαση» υποχωρεί. Το περίεργο είναι πως ο βασικός χαρακτήρας της «μοιραίας αντίφασης» σχετίζεται με τις πολιτικές επιλογές των λαών. Φτωχαίνουν οι λαοί, μένουν άνεργοι, καταδικάζονται να ζουν σε περιβάλλοντα καταστραμμένα, να τρώνε μεταλλαγμένες τροφές, να συνθλίβονται μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες του νεοφιλελευθερισμού, να χάνουν την ασφάλισή τους. Κινδυνεύουν, τέλος πάντων, οι λαοί να εκφυλιστούν και να αφανιστούν στο τέλος κάτω από το βάρος τέτοιων πολιτικών και όμως αντί να ξεσηκώνονται, αντί να αντιστέκονται και να ανατρέπουν, αναζητούν τη λύση σε συντηρητικές επιλογές. Καταφεύγουν στα νύχια εκείνων που όχι μόνο δε θα ξεφύγουν από τις δαγκάνες των πολιτικών αυτών, αλλά αντίθετα θα επισπεύσουν την εφαρμογή τους και θα επιλέξουν την πιο αυστηρή εφαρμογή τους. Φωνάζουν, λοιπόν, μέσα σε ασθμαίνουσες γενικές συνελεύσεις οι δάσκαλοι της Ελλάδας «ήρθε η ώρα του Καραμανλή». Αναδείχνουν ως πολιτικό ηγέτη την Α.Μ. τον Συμεών, ο μη γένοιτο, οι πεινασμένοι Βούλγαροι. Και υποδέχονται οι προδομένοι Σέρβοι τον Καραγιώργιεβιτς, στέλνοντας την ίδια στιγμή στη φυλακή τον Μιλόσεβιτς. Και την ίδια στιγμή που άλλοι διαπιστώνουν πως ήρθε η ώρα του Καραμανλή, μαζί με την ώρα της μεγάλης φτώχειας. Που άλλοι αναδείχνουν νικητή το Συμεών.

Την ίδια στιγμή που άλλοι υποδέχονται στο «λευκό» του ανάκτορο τον Καραγιώργιεβιτς, η κομμουνιστική νεολαία της Θεσσαλονίκης ξενυχτά στην παραλία της πόλης της, δείχνοντας τις οργισμένες γροθιές της στα ΝΑΤΟικά βαπόρια του πολέμου δίπλα σε μισοσβησμένα τσιγάρα και σε μισοψημένα σουβλάκια, κάτω από τη σκιά του Λευκού Πύργου. Την ίδια στιγμή, τέλος πάντων, που τα ΜΜΕ πλημμυρίζουν τα φλεγόμενα δωμάτιά μας με τα εξοργιστικά ρεπορτάζ του φτηνού σπέρματος, του αναίτιου αίματος, και του πληρωμένου σπέρματος, ένας κόσμος οργανώνει το ταξίδι της αντίστασης στην Παγκοσμιοποίηση για τη Γένοβα. Βρισκόμαστε, λοιπόν, ή όχι μπροστά σε μια μοιραία αντίφαση; Βρισκόμαστε ή όχι μπροστά στη μεγάλη στιγμή, όπου η καπιταλιστική βλεννόρροια θα πλημμυρίσει με τα μολυσμένα υγρά της τα διψασμένα αυλάκια της ζωής μας; Βρισκόμαστε ή όχι μπροστά στην παγκόσμια λαϊκή αγανάκτηση που καταφεύγει σε στρεβλές επιλογές που ούτε πολιτικά ούτε και κοινωνικά νομιμοποιούνται; Μήπως, τελικά, δεν μπαίνουμε σωστά ανάμεσα στους αντιφάσκοντες; Μήπως όσα αληθινά τους λέμε αυτοί δεν τα καταλαβαίνουν; Μήπως, ο μη γένοιτο, έχουμε γίνει και μεις άθυρμα της «μοιραίας αντίφασης»;