Στις κάλπες καλούνται σήμερα περίπου 36,5 εκατομμύρια Ισπανοί μέσα στη χώρα και έξω από αυτή, για την εκλογή 350 βουλευτών και 208 γερουσιαστών. Ολα δείχνουν ότι η τέταρτη οικονομία στην ΕΕ, με την ανεργία στο 21%, με τσακισμένα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα για το λαό, με εκατοντάδες χιλιάδες να έχουν χάσει τα σπίτια τους, μπαίνει σε φάση αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Η αστική τάξη, βλέποντας ότι το παλιό πολιτικό προσωπικό των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, του Λαϊκού Κόμματος (PP) και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE), έχει μεγάλη φθορά, έχει προκαλέσει οργή στο λαό με τα μέτρα περικοπών, φρόντισε να προετοιμάσει τις νέες «εναλλακτικές» που θα προωθήσουν και την καπιταλιστική ανάκαμψη και ταυτόχρονα, μετά από 5 χρόνια ύφεσης και κρίσης, θα μπορούν να χειραγωγήσουν τα λαϊκά στρώματα που «πληρώνουν το μάρμαρο» και να τα γεμίσουν με νέες αυταπάτες για δήθεν λύσεις υπέρ τους, μέσα στο «μαντρί» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της συμμετοχής στις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Για τον εκ νέου εγκλωβισμό του λαού αξιοποιούνται το μόρφωμα των «Ποδέμος» (Podemos - «Μπορούμε»), που προέρχεται από το μικροαστικό «κίνημα των αγανακτισμένων», και όπως έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας προβάλλει τη δυνατότητα τάχα για φιλολαϊκές λύσεις μέσα στον καπιταλισμό και τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες, ΕΕ και ΝΑΤΟ. Βεβαίως, τα πολλά «ριζοσπαστικά» και βαρύγδουπα που έλεγαν αρχικά αυτό το κόμμα και ο ηγέτης του, Πάμπλο Ιγκλέσιας, μετά την ελληνική εμπειρία της «κυβέρνησης της αριστεράς», έχουν «μαζευτεί» και έχει επικρατήσει ο ...ρεαλισμός της «τήρησης των δεσμεύσεων και των συμμαχιών της χώρας», με κορόνες μόνο ότι «η Γερμανία και το ΔΝΤ καταστρέφουν το πολιτικό σχέδιο της Ευρώπης». Ετσι, όχι μόνο αριστερό και αντικαπιταλιστικό δεν είναι αυτό το κόμμα, όπως παρουσιάζεται, αλλά, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνει εξετάσεις στο κεφάλαιο και... πασχίζει για να γυρίσει η ΕΕ στις δήθεν «χαμένες ιδρυτικές αρχές της».

Επίσης, αξιοποιείται και το συνονθύλευμα, από διαχειριστικές συντηρητικές προτάσεις, των «Ciudadanos» (Πολίτες), ένα μόρφωμα σαν το Ποτάμι (άλλωστε, δεν κρύβουν την αμοιβαία συμπάθειά τους), που σημειώνει ότι «δεν θέλει να αλλάξει το σύστημα (δηλαδή την καπιταλιστική εκμετάλλευση) αλλά αυτούς που το διαφθείρουν». Ετσι, καλεί το λαό «να ψηφίσει με ενθουσιασμό» - αυτό είναι το κεντρικό σύνθημα - ουσιαστικά για έναν «δίκαιο και ρυθμιζόμενο» καπιταλισμό.

Το δικό της ρόλο στην κατεύθυνση του εγκλωβισμού των εργαζομένων στην αστική διαχείριση, παρά τις διακηρύξεις περί «ρήξης» με τον καπιταλισμό, έχει και η συμμαχία της Ενωμένης Αριστεράς (πρωτεργάτης του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπου συμμετέχει και το ΚΚ Ισπανίας) και της Λαϊκής Ενότητας (Uninad Popular).

Ολη η προεκλογική συζήτηση, αν δει κανείς τα επιμέρους προγράμματα των κομμάτων που αναφέραμε και άλλων 9 που συμμετέχουν, πολλά με τοπικό εθνικιστικό χαρακτήρα, δείχνει ότι η αστική τάξη δεν ανησυχεί γιατί υπάρχει στρατηγική σύμπλευση, παρά τις επιμέρους διαφορές στο μείγμα διαχείρισης, στη διαιώνιση της καπιταλιστικής οικονομίας και εξουσίας. Γι' αυτό και ως στοιχεία αντιπαράθεσης ξεχώρισαν τα ζητήματα της διαφθοράς και οι κορόνες περί πιο ικανών διαχειριστών. Πάντως, το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα φέρεται πρώτο, με βάση τις δημοσκοπήσεις, με 26,2%, και ακολουθούν το Σοσιαλιστικό Κόμμα με 21%, οι Ποδέμος με 20,4%, οι Πολίτες με 15,9%, η Ενωμένη Αριστερά με 3,7%, με τους αναποφάσιστους να είναι πάνω από 20%. Ετσι οι υπολογισμοί για τα «κουκιά» που θα συγκεντρωθούν καθιστούν όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά για το σχηματισμό της νέας αστικής κυβέρνησης, όπου παρά τις προεκλογικές διαψεύσεις όλα εξετάζονται από τα επιτελεία, είτε «να φύγει η δεξιά αλά Πορτογαλία», είτε «να μην έρθει η αριστερά».

Το μόνο κόμμα που βρίσκεται στον αντίποδα κάθε εκδοχής διαχείρισης και καλεί τους εργαζόμενους να οξύνουν την ταξική πάλη είναι το ΚΚ Λαών της Ισπανίας. Με το σύνθημα «Η ψήφος για την εργατική τάξη - Αφού όλα τα παράγουμε, για όλα πρέπει να αποφασίζουμε» θέτει στους εργαζόμενους την αναγκαιότητα να δυναμώσει το κίνημα ρήξης και ανατροπής του καπιταλισμού, για αποδέσμευση από την ΕΕ, την Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ. Για να ανοίξει η μοναδική φιλολαϊκή προοπτική, αυτή της πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία, που θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής σε στρατηγικούς τομείς και θα οργανώσει την οικονομία προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Και αυτή είναι η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.