Το 2016 ξεκινά με τα σχέδια του ΟΗΕ και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε εκπροσώπους της συριακής κυβέρνησης και της «μη ακραίας» συριακής αντιπολίτευσης (κομμάτων και ένοπλων οργανώσεων) στις 25 Γενάρη στη Γενεύη, υποτίθεται «για να τερματιστεί ο πόλεμος», που όμως είναι απόρροια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ που θέριεψαν τους εγκληματίες του «Ισλαμικού Κράτους» και έφερε και την εμπλοκή και στρατιωτική της Ρωσίας. Οι νέες συνομιλίες, εφόσον τελικώς γίνουν, θα πραγματοποιηθούν με φόντο τη συνεχιζόμενη όξυνση των ανταγωνισμών μεταξύ μονοπωλίων πάνω στις αιματοβαμμένες πηγές και οδούς ενέργειας της ευρύτερης Μέσης Ανατολής και τη λυσσαλέα προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να ξαναμοιράσουν την «πίτα» για να προωθήσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους με κάθε τρόπο: Είτε με ακόμη μία κλιμάκωση της σύρραξης, είτε με «ειρήνη» που (για πολλοστή φορά) θα είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα.

Είναι, για παράδειγμα, ενδεικτικό πως το σκηνικό της έντασης, ενόψει μίας πιθανής έναρξης ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, ανατροφοδοτήθηκε ελάχιστα 24ωρα μετά την ανακοίνωση της ημερομηνίας της 25ης Γενάρη από τον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ στη Συρία, Ιταλο-σουηδό διπλωμάτη, Στάφαν ντε Μιστούρα. Η πρώτη αφορμή δόθηκε στο τέλος της περασμένης βδομάδας, όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του 44χρονου αρχηγού της οργάνωσης τζιχαντιστών «Στρατός του Ισλάμ» (που υποστηρίζεται και χρηματοδοτείται από τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία), Ζαχράν Αλούς, στο προάστιο της Δαμασκού Ανατολική Γκούτα, στη διάρκεια βομβαρδισμών (που κάποιοι απέδωσαν στους Ρώσους). Ο Αλούς δεν ήταν ασήμαντος οπλαρχηγός, αλλά «σκληροπυρηνικός» τζιχαντιστής που προωθήθηκε κατά την (προ βδομάδων) τριήμερη συνάντηση ομάδων και οργανώσεων της συριακής αντιπολίτευσης στο Ριάντ και προβαλλόταν από την αστική τάξη της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας σαν «σοβαρός» ηγέτης της «συριακής αντιπολίτευσης» και συνομιλητής αξιώσεων απέναντι στην κυβέρνηση του Προέδρου Μπασάρ Ασαντ (την ανατροπή του οποίου επιδιώκουν αμφότερες). Ο Αρον Λουντ του αμερικανικού «Προικοδοτήματος Κάρνεγκι για τη Διεθνή Ειρήνη», σχολιάζοντας το θάνατο Αλούς, σημείωνε χαρακτηριστικά: «Οι διαπραγματεύσεις (σ.σ. για τη Συρία) χρειάζονταν σκληροπυρηνικούς όπως ο Ζαχράν Αλούς για να έχουν αξιοπιστία. Ο Αλούς ήταν μάλλον ασυνήθιστα επιτυχής στο να συσπειρώνει τις συριακές αντικαθεστωτικές δυνάμεις... Ο θάνατός του θα μπορούσε να εξανεμίσει τη "συνοχή" της αντιπολίτευσης».

Γεγονός είναι πάντως ότι μία από τις πρώτες συνέπειες που επέφερε ο θάνατος του Αλούς ήταν η επ' αόριστον αναβολή της απομάκρυνσης περίπου 4.000 τζιχαντιστών και αμάχων από την Ανατολική Γκούτα και άλλες συνοικίες της Δαμασκού, με τελικό προορισμό τη λεγόμενη πρωτεύουσα του «χαλιφάτου» του «Ισλαμικού Κράτους» στη βόρεια συριακή πόλη, Ράκα. Με άλλα λόγια, ξαναμαζεύονται τα «σύννεφα» πάνω από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων που επιχειρείται να στηθεί εκ νέου στη Γενεύη της Ελβετίας για τη Συρία, προτού καν αυτές αρχίσουν.

Επιπλέον, αξίζει να παρατηρήσει κανείς πως οι κόντρες μεταξύ ιμπεριαλιστών όχι μόνο δεν εκτονώνονται, αλλά αντίθετα θεριεύουν. Ανεξαρτήτως Γενεύης και των σκληρών διπλωματικών παζαριών που παίζονται στο παρασκήνιο και τα οποία ενεργοποιήθηκαν μετά την έναρξη των ρωσικών αεροπορικών επιχειρήσεων στη Συρία (με πρόσκληση της κυβέρνησης του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ Ασαντ) στις 30 Σεπτέμβρη...

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δραματική επιδείνωση στις ρωσο-τουρκικές σχέσεις με αφορμή (όχι όμως και αιτία...) την κατάρριψη του ρωσικού «Su-24» από τουρκικό «F-16» στις 24 Νοέμβρη.

Η έναρξη της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία (με βασικό κίνητρο την εξασφάλιση των ρωσικών γεωπολιτικών συμφερόντων και την ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας της Μόσχας στην Ανατολική Μεσόγειο) αδιαμφισβήτητα ανέτρεψε τα δεδομένα στο χάρτη της περιοχής και μπλόκαρε τα φιλόδοξα σχέδια περιφερειακών δυνάμεων όπως η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία για ανατροπή της κυβέρνησης Ασαντ, με μεταξύ άλλων στόχο την προώθηση του λεγόμενου «αραβικού» αγωγού φυσικού αερίου (στη διέλευση του οποίου από τη Συρία αντέδρασε σθεναρά, για τους δικούς του λόγους, ο Σύρος ηγέτης). Οι Τούρκοι ηγέτες, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Αχμέτ Νταβούτογλου, που καιρό πριν την έναρξη του πολέμου στη Συρία το Μάρτη του 2011 ναρκοθετούσαν το συριακό έδαφος συμβάλλοντας στη δημιουργία, εκπαίδευση, χρηματοδότηση και εξοπλισμό τζιχαντιστών διαφόρων οργανώσεων (συμπεριλαμβανομένων του «Ισλαμικού Κράτους», του «Μετώπου Νούσρα» και του «Στρατού Ισλάμ»), δυσαρεστήθηκαν σφόδρα από τη ρωσική επέμβαση. Μεταξύ άλλων, διότι ένιωσαν να «καίγονται» τα σχέδιά τους για άμεσο διαμελισμό της Συρίας, υφαρπαγή και προσάρτηση συριακών εδαφών, αναβολή (όπως προδιαγράφεται αναπόφευκτης για την Αγκυρα...) της ίδρυσης ανεξάρτητου Κουρδιστάν.

Κοντολογίς, η ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην περιοχή αντανακλά την επικίνδυνη όξυνση των αντιθέσεων, που διεξάγονται με σφοδρότητα για τον έλεγχο των πρώτων υλών, των δρόμων μεταφοράς των εμπορευμάτων, των μεριδίων των αγορών, την απόκτηση γεωπολιτικών και στρατιωτικών «στηριγμάτων» στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής.

Πέρα από την έξαρση της ρωσο-τουρκικής κόντρας, καταγράφεται το ίδιο διάστημα και η αύξηση της έντασης στις σχέσεις Ιράκ - Τουρκίας, με αφορμή την αποστολή εκατοντάδων Τούρκων στρατιωτικών έξω από τη Μοσούλη του βόρειου Ιράκ. Ως τις 30 Δεκέμβρη, η Βαγδάτη απαιτούσε την άμεση και πλήρη αποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων, απειλώντας, σε αντίθετη περίπτωση, ακόμη και με στρατιωτικά μέτρα... Η κόντρα Βαγδάτης - Αγκυρας δεν είναι νέα και σχετίζεται με τα αντικρουόμενα συμφέροντα τμημάτων της αστικής τάξης στις δύο χώρες, με αφορμή και την έκδηλη προσπάθεια της τουρκικής ηγεσίας να προσεταιριστεί την ηγεσία των Κούρδων του Ιράκ, για να προωθήσει τα συμφέροντα τουρκικών μονοπωλίων σε Ενέργεια, μεταφορές, κατασκευαστικό κλάδο κ.λπ.

Είναι προφανές πως οι κόντρες αυτές δεν πρόκειται να τερματιστούν με «ειρηνευτικές» συνομιλίες.

Το ίδιο διάστημα, οι ΗΠΑ και οι δεκάδες σύμμαχοί τους που συμμετείχαν στην επέμβαση και στο πλιάτσικο του 2003 στο Ιράκ, τώρα συνεχίζουν τη δράση τους στην περιοχή, παίζοντας το ρόλο του «σωτήρα» της χώρας από τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους». Παρά την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού από τη χώρα το 2011, στο Ιράκ παραμένουν σήμερα τουλάχιστον 3.500 Αμερικανοί στρατιωτικοί «εκπαιδευτές» και εκατοντάδες άλλοι από Καναδά, Αυστραλία και χώρες της ΕΕ ή του ΝΑΤΟ. Για να εκπαιδεύσουν ξανά το χρυσοπληρωμένο «ιρακινό στρατό» που έφτιαξαν μετά τη διάλυση της χώρας πριν μία 12ετία και να «εξουδετερώσουν» τους τζιχαντιστές που Δυτικοί και Αραβες ιμπεριαλιστές δημιούργησαν και εξόπλισαν σαν εργαλείο ανατροπής όσων κυβερνήσεων δεν έπεσαν με τα ενδοαστικά «κινήματα» της λεγόμενης «Αραβικής Ανοιξης» (π.χ. Λιβύη...).

Το τέλος Δεκέμβρη βρήκε αφενός την ιρακινή κυβέρνηση να πανηγυρίζει για την ανακατάληψη της πρωτεύουσας της δυτικής επαρχίας Ανμπαρ, Ραμάντι, που είχε πέσει το Μάη στα χέρια των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους». Αφετέρου τους Αμερικανούς να επιχειρούν την εξασφάλιση των μονοπωλίων τους στη ρημαγμένη (από τις συγκρούσεις) περιοχή, ανακοινώνοντας την «άμεση χορήγηση» 50.000.000 δολαρίων για την «ανοικοδόμηση». Παράλληλα, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν και τη χορήγηση στρατιωτικής βοήθειας ύψους 200.000.000 δολαρίων στους Ιρακινούς Κούρδους μαχητές Πεσμεργκά...

Μέσα στο 2015 είχαν προηγηθεί και άλλες νικηφόρες επιχειρήσεις του ιρακινού στρατού και σιιτικών πολιτοφυλακών (με τη σημαντική καθοδήγηση κυρίως Ιρανών στρατηγών), όπως π.χ. αυτές που επέτρεψαν την ανακατάληψη του Τικρίτ, του Μπαϊτζί (όπου βρίσκονται τα μεγαλύτερα διυλιστήρια της χώρας) κ.ά.

Εύλογο, ωστόσο, είναι σε αυτό το σημείο το ερώτημα πού πάνε οι τζιχαντιστές όταν απομακρύνονται από ορισμένα «θέατρα» των συγκρούσεων σε Συρία και Ιράκ; Δεν πρόκειται για γρίφο! Ολοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν για την έντονη, πυρετώδη κινητικότητα των τζιχαντιστών στη Σύρτη της Λιβύης! Εκεί, δηλαδή, που αναμένεται να στηθεί το επόμενο σκηνικό, μίας ακόμη μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής επέμβασης (από την προηγούμενη του 2011, που έφερε την ανατροπή και τη δολοφονία του προηγούμενου Προέδρου, Μουαμάρ Καντάφι).

Η αύξηση της παρουσίας πολλών χιλιάδων τζιχαντιστών στη Σύρτη της Λιβύης καταγράφεται τις τελευταίες βδομάδες από αξιωματούχους δυνάμεων όπως ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, με πρώτη την Ιταλία που είναι φανερό ότι βλέπει με ενδιαφέρον τη λεγόμενη «σταθεροποίηση της Λιβύης». Οι δυνάμεις αυτές πασχίζουν, υποτίθεται, για τη συγκρότηση «λιβυκής κυβέρνησης ενότητας» μεταξύ κοσμικών που εδρεύουν στο Τομπρούκ και ισλαμιστών που ελέγχουν την Τρίπολη. Οχι, βεβαίως, για να σταματήσει ο πόλεμος, αλλά για να εξασφαλίσουν το πράσινο φως μίας νέας, αιματηρής επέμβασης για τη σωτηρία της Λιβύης, αυτή τη φορά όχι από τον Καντάφι, αλλά από τους τζιχαντιστές.

Στο παρασκήνιο, βεβαίως, φουντώνουν και εκεί οι ανταγωνισμοί για το ξαναμοίρασμα των άφθονων λιβυκών πετρελαίων ανάμεσα σε αντίπαλα μονοπώλια.

Συνεπώς, η πραγματική ειρήνη θα παραμείνει για καιρό άπιαστο όνειρο για τους λαούς της Συρίας, του Ιράκ, της Λιβύης και της ευρύτερης περιοχής. Οσα «τραπέζια διαπραγμάτευσης» και εάν στηθούν στη Γενεύη.