Οταν το Φλεβάρη του 2014 ο «άφθαρτος» Μ. Ρέντσι αντικατέστησε στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) και της ιταλικής κυβέρνησης τον Ενρίκο Λέτα, τα αστικά επιτελεία και ΜΜΕ και στη χώρα μας τον πρόβαλλαν ως νέο «σωτήρα» του ιταλικού λαού. Μετά και από την ανάδειξη ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ο Ρέντσι εμφανίστηκε συχνά ως μια από τις «στενές παρέες» του... αγωνιζόμενου Ελληνα πρωθυπουργού, στη... «μάχη κατά της (γερμανικής) λιτότητας».

Βέβαια, η ίδια η ιταλική κυβέρνηση περηφανεύεται ότι στο εσωτερικό της χώρας της έχουν προχωρήσει όλες οι απαραίτητες αντιλαϊκές ανατροπές: πιο «ευπροσάρμοστους» μισθούς και πιο εύκολες απολύσεις, Παιδεία καλύτερα «συνδυασμένη» με τις ανάγκες της αγοράς, κρατικό μηχανισμό πιο «ευέλικτο», νέα «κίνητρα» στους επενδυτές κ.τ.λ.

Από την ίδια ακριβώς αφετηρία, αυτή της υπεράσπισης της θέσης του ντόπιου κεφαλαίου, είναι που η Ιταλία υψώνει και τη «σημαία της αντίστασης» κατά του Βερολίνου. Μάλιστα, μετά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, γράφτηκε ότι υψώθηκαν οι τόνοι μεταξύ Ρέντσι και Μέρκελ, για να πλέξουν το προφίλ του «αντιστασιακού» Ρέντσι. Ωστόσο, η αγωνία της ιταλικής κυβέρνησης δεν αφορά παρά το ρόλο που μπορεί να διασφαλίσει για την πλουτοκρατία που εκπροσωπεί. «Η προσωπική μου σχέση με την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ είναι άριστη, αλλά εγώ αντιπροσωπεύω, πρέπει να αντιπροσωπεύω την Ιταλία (σ.σ. δηλαδή το ιταλικό κεφάλαιο)», εξήγησε ο ίδιος ο Ρέντσι. Αστικά ιταλικά ΜΜΕ επισήμαναν ότι «ο Ρέντσι ζήτησε εξηγήσεις από τη Μέρκελ», επειδή «τα τελευταία χρόνια έχασε θέσεις εργασίας και ανταγωνιστικότητα σε σύγκριση με την Αμερική», επειδή δηλαδή στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα πολλά ευρωπαϊκά μονοπώλια μετρούν απώλειες, απέναντι στους ανταγωνιστές τους και ενώ φυσικά αυτοτελώς το γερμανικό κεφάλαιο βγαίνει ενισχυμένο μπροστά τους.