AP

Οι απεργοί σιδηροδρομικοί αξιοποιούν και τη διεξαγωγή του ευρωπαϊκού κυπέλλου ποδοσφαίρου. Το δικό τους ...κύπελλο είναι ήδη γεμάτο από οργή ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική

Στη γαλλική πρωτεύουσα αναμένεται να συναντηθούν σήμερα χιλιάδες απεργοί και διαδηλωτές από όλη τη χώρα, στο πλαίσιο της πανεθνικής διαδήλωσης που έχει προγραμματιστεί με κεντρικό αίτημα την απόσυρση του αντεργατικού εκτρώματος «Ελ Κομρί». Πρόκειται για το τελευταίο από τα νέα «πακέτα» προνομίων και μεταρρυθμίσεων, με τα οποία η κυβέρνηση Ολάντ - Βαλς στηρίζει απλόχερα την «ανταγωνιστικότητα» των μεγάλων επιχειρήσεων, στην προσπάθεια του ντόπιου κεφαλαίου να ανακτήσει χαμένο έδαφος και να διεκδικήσει με αξιώσεις μια σημαντική θέση στην ευρωπαϊκή αλλά και διεθνή αγορά, «λαβωμένο» καθώς είναι από τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και την κατακόρυφη όξυνση του ανταγωνισμού.

Θυμίζουμε ότι ο νόμος, μεταξύ άλλων, διευκολύνει κι άλλο τις απολύσεις, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας (αποδεικνύοντας ξανά ότι το περίφημο «35ωρο»| που τόσο οι σοσιαλδημοκράτες μόστραραν ως κατάκτησή τους δεν είναι παρά «λάστιχο» στις εκάστοτε ανάγκες των μονοπωλίων) αλλά και τσακίζει τις κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ), αναγορεύοντας τις επιχειρηματικές συμφωνίες με τη διοίκηση κάθε εταιρείας σε κυρίαρχες. Οπλίζει έτσι ακόμα πιο αποτελεσματικά τη μεγαλοεργοδοσία, ώστε να μπορεί να «αντιμετωπίσει» τον ενιαίο αγώνα ενός κλάδου, να καταργήσει αιματηρές κατακτήσεις χρόνων, να αξιοποιήσει και να καλλιεργήσει ακόμα περισσότερο τακτικές εξαγορές και λογικές συντεχνιασμού, σε συνεργασία φυσικά με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Η σημερινή κινητοποίηση έρχεται μετά από πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις σε πολλούς κλάδους, όπως στα τρένα (SNCF), στην Ενέργεια (π.χ. διυλιστήρια, σταθμοί αποθήκευσης καυσίμων), στις αστικές συγκοινωνίες (π.χ. του Παρισιού), την αποκομιδή απορριμμάτων κ.τ.λ. που σε ορισμένους χώρους συνεχίζονται ακόμα. Ωστόσο, η δυναμική και η προοπτική και αυτών των αγώνων (όπως και κάθε εργατικής κινητοποίησης) εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον προσανατολισμό τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (και της CGT όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις του μεταλλαγμένου ΚΚ Γαλλίας) συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις χωρίς να εγκαταλείπουν το «μέλημα» της «εγχώριας ανταγωνιστικότητας» και των αναγκών της «εθνικής οικονομίας», κάτι που από την αρχή ναρκοθετεί τους αγώνες, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι είναι δυνατόν μια αστική κυβέρνηση να «συνετιστεί» και να βρεθούν λύσεις που θα συμφέρουν και την εργοδοσία και την εργατική τάξη.