Από Γενική Συνέλευση των οικοδόμων σε μεγάλο εργοτάξιο της Αττικής

-- Θα σας πω. Ειδικά το ΚΚΕ, πολύ πρόσφατα, τέλος Δεκέμβρη του περασμένου χρόνου, δηλαδή πριν κάποιους μήνες, έκανε ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ, όπου συζητήσαμε τα προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος, την αναγκαιότητα ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Και εκεί θέσαμε πολλά προβλήματα, όπως, για παράδειγμα, τη συμμετοχή των εργαζομένων στις συνελεύσεις, την αναγκαιότητα οπωσδήποτε εκεί που εμείς είμαστε πλειοψηφία σε ΔΣ ή που έχουμε κάποιες δυνάμεις να παλεύουμε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στους τόπους δουλειάς, μέσα από τις συνελεύσεις τους, τα σωματεία τους να αποφασίζουν, όχι μόνο την απεργία, την πορεία, το περιεχόμενο, τις θέσεις κ.λπ.

-- Αρα, να αποφασίζουν οι εργαζόμενοι...

-- Βεβαίως πρέπει να αποφασίζουν. Εμείς ξέρετε τι, θέτουμε το ζήτημα: Ακόμα κι όταν πει μια Ομοσπονδία που ανήκει στο ΠΑΜΕ, αποφασίζει το ΔΣ απεργία. Μετά πάει, πρέπει να πηγαίνει, το κάνουν, να πηγαίνει στα σωματεία κάτω στη βάση σε συνελεύσεις και να αποφασίζουν οι εργαζόμενοι. Σημαίνει ότι οι συνδικαλιστές πρέπει να περιδιαβαίνουν μέσα στους τόπους δουλειάς, κάτι που δεν το κάνει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.

Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, με τις συγκεκριμένες πλειοψηφίες τους, όχι με τη σύμφωνη γνώμη βεβαίως τη δική μας, των κομμουνιστών συνδικαλιστών, αλλά με τη δράση των άλλων δυνάμεων, παίρνουν μια απόφαση και λένε εντάξει... βγάζουν μια αφίσα, δε συζητάει κανένας, δεν πάνε ούτε καν οι ίδιοι στους χώρους δουλειάς με το κύρος που έχουν, το όποιο, που δεν έχουν αλλά τέλος πάντων, γι' αυτό και δεν πάνε. Να πάνε μέσα στο εργοστάσιο, σ' ένα χώρο δουλειάς και να μιλήσουν. Να πουν «ρε παιδιά, αποφασίσαμε απεργία, για ποιο λόγο; Γι' αυτό. Συμφωνείτε; Ελάτε να συμμετέχετε». Οι μόνοι που πάνε είναι οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα τα οποία πραγματικά «φτύνουν αίμα» για να έχει επιτυχία μια απεργία.

-- Κύριε Γενικέ, να το κάνουμε πιο σαφές...

-- Αλλά δεν είναι αυτό που λέει ο νόμος.

-- Ρωτάω συγκεκριμένα: Σας βρίσκει σύμφωνο η Γενική Συνέλευση να παίρνει απόφαση για απεργία;

-- Μα έτσι είναι. Αλλά άκουσε να δεις, δε λέει αυτό ο νόμος. Ο νόμος λέει το 50% + 1 του συνόλου των εργαζομένων. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Αυτό γίνεται για να μην αποφασίζεται στον αιώνα τον άπαντα απεργία. Να σας πω το εξής: Υπάρχει ένα κλαδικό συνδικάτο, οποιοδήποτε, τροφίμων, ιματισμού, που έχει τα παραρτήματά του σε όλα τα εργοστάσια. Για να έχει το 50 + 1 του συνόλου των εργαζομένων από όλα τα εργοστάσια... ξέρετε τι συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχει; Ξέρετε τι άλλους νόμους πρέπει ταυτόχρονα να βάλεις που να επιβάλλει στην εργοδοσία, όχι να εμποδίζει αλλά να τους βοηθά στο να συμμετέχουν στις συνελεύσεις;

Εδώ, τώρα, με την τρομοκρατία που υπάρχει, για να κάνουν μια απεργία οι εργαζόμενοι φοβούνται τον εργοδότη τους. Σου λένε «θα χάσω τη δουλειά μου», κι όταν έχει μεγάλο πρόβλημα ανεργίας...

-- Μια πλειοψηφία όμως πρέπει να υπάρχει. Ποιος θα την καθορίζει;

-- Ακούστε να δείτε. Η εθελοντική οργάνωση είναι επίσης στοιχείο της δημοκρατίας και της εργατικής - λαϊκής συμμετοχής. Δεν μπορεί να επιβάλεις στον άλλον και να τον βάζεις μέσα στον αριθμό, όταν δεν θέλει να συμμετάσχει ενεργά μέσα στο συνδικάτο του. Δεν μπορείς να πάρεις απόφαση ότι υποχρεωτικά θα είναι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, καταλάβατε; Λοιπόν, αυτό είναι πολύ μεγάλο ζήτημα, είναι μια συζήτηση που γίνεται όχι δεκαετίες, αιώνες πλέον, από την ύπαρξη του καπιταλισμού, ανάμεσα στους εργάτες. Δεν είναι τίποτα τωρινό. Και πάντα γίνεται με τέτοιο στόχο, να βάλουν εμπόδια. Μη νομίζετε ότι τους πήρε ο πόνος τους βιομήχανους, που λένε στην κυβέρνηση «προχώρα, βάλε το 50 + 1». Τι, για να εκφράζονται δημοκρατικά οι απεργίες και οι εργαζόμενοι; Μην τρελαθούμε τώρα...

-- Αρα, εσείς τι προτείνετε για τις Γενικές Συνελεύσεις;

-- Ε, τώρα σας είπα, εάν δεν καταλάβατε τόση ώρα τι λέω... Κατάλαβαν οι τηλεθεατές.

-- Πρακτικά...

-- Πρακτικά πρέπει να αποφασίζουν πλειοψηφικά, με 50 + 1 οι παρόντες. Τόση ώρα το λέω.

-- Γραμματέα, και στον τελευταίο σύλλογο υπάρχει ο κανόνας της απαρτίας πάντως. Πρέπει να υπάρχει απαρτία.

-- Ναι, βέβαια, γιατί μετά ξέρετε πού θα πάμε; Θα σας πω εγώ: Από τι νομιμοποιείται αυτό το Κοινοβούλιο και αυτή η κυβέρνηση όταν πάει το 30% και ψηφίζει;

-- Θέλω να πω ότι αν σε μια συνέλευση πάνε 10 και αποφασίσουν οι 6 από τους 10 για τους χίλιους...

-- Αυτό επίσης δεν είναι σωστό. Κι αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να τα λύσει το συνδικαλιστικό κίνημα, γι' αυτό σας είπα τι πρέπει να κάνουν τα πολιτικά κόμματα. Ας πούμε το ΚΚΕ λέει ότι πρέπει να παλέψουμε, γιατί οι εργαζόμενοι έχουν προβλήματα, θέλουν να συζητήσουν, θέλουν να αποφασίσουν την απεργία τους, το συλλαλητήριο, ή δεν ξέρω τι άλλο, τη μορφή πάλης, τα αιτήματά τους και πρέπει να διευκολύνονται. Αρα, αυτό το κάνουν οι αντιδραστικές, οι συντηρητικές, οι οπορτουνιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτές πρέπει να αλλάξουν. Αρα, λοιπόν, οι διαδικασίες είναι στο κίνημα και η συμμετοχή.