Για μεγάλο διάστημα, η κυβέρνηση παρουσίαζε το ΔΝΤ ως τον πιο «σκληρό» του κουαρτέτου σε ό,τι αφορά τη μεταρρύθμιση στα Εργασιακά και ταυτόχρονα εξωράιζε την ΕΕ, μιλώντας για «ευθυγράμμιση της ελληνικής νομοθεσίας με το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο» και για «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ. Με τον τρόπο αυτό, προσπαθούσε να θολώσει τα νερά, να διαμορφώσει ανύπαρκτες διαχωριστικές γραμμές, με κριτήριο τη στάση των θεσμών απέναντι στα Εργασιακά και τις επικείμενες ανατροπές, και να επιβάλει τα ίδια κριτήρια στο λαό.

Από την περασμένη βδομάδα, το έργο αυτό της κυβέρνησης δυσκόλεψε. Κι αυτό γιατί, με συνέντευξη που παραχώρησε σε ελληνικά μέσα, η Ευρωπαία επίτροπος για θέματα Απασχόλησης, Μαριάν Τάισεν, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και ξεκαθάρισε ότι η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και πολλά ακόμα από τα επικείμενα μέτρα είναι ζητήματα που τίθενται ανοιχτά στη διαπραγμάτευση και από την πλευρά της Κομισιόν.

Συνοπτικά, η επίτροπος είπε ότι στην Ελλάδα «χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις στο νόμο για τις απεργίες, αλλά πρέπει να γίνει με συλλογικό τρόπο, στη νομοθεσία για τον ιδιωτικό τομέα, τις συλλογικές (ομαδικές) απολύσεις που είναι πραγματικά ένα εμπόδιο στις επενδύσεις, την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας».

Ειδικά για τις ομαδικές απολύσεις, δεν μάσησε τα λόγια της: «Σε ό,τι αφορά τις συλλογικές απολύσεις, στην Ευρώπη έχουμε κανόνες, θέλουμε οι εργαζόμενοι να προστατεύονται. Εχουμε συγκεκριμένη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί, έχουμε κεφάλαια που διατίθενται για τη στήριξη των απολυμένων και τον προσανατολισμό τους σε άλλη εργασία. Ομως, δεν απαγορεύουμε τις συλλογικές απολύσεις, όπως γίνεται μόνο στην Ελλάδα και σε καμία άλλη χώρα, γιατί κάτι κοστίζει σε επενδύσεις. Κανένας επενδυτής Ελληνας ή ξένος δε θα θέλει να επενδύσει αν ξέρει ότι σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά, η κρατική διοίκηση μπορεί να μπλοκάρει τις αποφάσεις του επιχειρηματία. Αυτό εμποδίζει τις επενδύσεις, τις οποίες τις χρειάζεται η Ελλάδα για την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας».

Μιλώντας σε άλλο σημείο για την ευελιξία στην αγορά εργασίας, προσπάθησε να ενοχοποιήσει εκείνους τους εργαζόμενους που διατηρούν ακόμα κάποια στοιχειώδη δικαιώματα ότι η δική τους δυσκαμψία είναι που ευθύνεται για την ανεργία και την «πολυδιάσπαση» των εργασιακών σχέσεων.

Οπως είπε, «περισσότερη ευελιξία από μόνη της σίγουρα δεν είναι αρκετή. Αλλά είναι ένα στοιχείο που όμως είναι χρήσιμο. Και αυτό βλέπουμε και σε άλλα κράτη - μέλη (...) Οσοι έχουν τα λεγόμενα "παλιά καλά συμβόλαια" είναι πολύ προστατευμένοι και μένουν εντός της αγοράς εργασίας, αλλά οι νεοεισερχόμενοι έχουν μεγάλες δυσκολίες να μπουν στην αγορά εργασίας, γιατί οι εταιρείες δε θέλουν να προσλάβουν κάτω από αυτές τις συνθήκες, χωρίς δηλαδή να μπορούν να απολύσουν. Το αποτέλεσμα είναι να εμφανίζονται νέες, επισφαλείς σχέσεις εργασίας, όπως βραχυπρόθεσμα συμβόλαια, συμβόλαια μερικής απασχόλησης κ.λπ. Που γίνονται τελικά ο κανόνας. Οταν έχεις περισσότερη ευελιξία, μπορείς να έχεις καλύτερες σχέσεις εργασίας με όλους και μεγαλύτερη προοπτική για τους νέους».