Η κυβέρνηση είναι ο εμπνευστής της «εθνικής γραμμής» στα Εργασιακά, η οποία, όπως προκύπτει, είναι γραμμή υπεράσπισης και κατοχύρωσης της σημερινής εργασιακής ζούγκλας, ως βάση για να προωθήσουν τις αξιώσεις τους για νέες ανατροπές οι διάφορες μερίδες του κεφαλαίου, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους.

Αυτό το νόημα έχει η επισήμανση του υπουργού Εργασίας μετά την υπογραφή της «κοινής δήλωσης» εργοδοτών και πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, ότι υπήρξε συμφωνία στα ελάχιστα και ότι το κάθε μέρος διατηρεί τις ιδιαίτερες απόψεις του. Η συμφωνία τους είναι να μην αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο για τους εργαζόμενους, σε ό,τι αφορά τον πυρήνα του σημερινού αντεργατικού πλαισίου, και από εκεί και πέρα, όλα παραμένουν ανοιχτά για το εύρος των ανατροπών που θα προκύψουν από τη διαπραγμάτευση του Σεπτέμβρη.

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από το υπόμνημα που κατέθεσε η κυβέρνηση στην Επιτροπή των ειδικών για τα Εργασιακά και από τις θέσεις που διατύπωσαν δημόσια τις προηγούμενες μέρες τα άλλα μέρη της διαπραγμάτευσης, δηλαδή η Κομισιόν, ο ΣΕΒ και βέβαια η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που συμμετέχει στον «κοινωνικό διάλογο».

Από τις θέσεις τους, τις οποίες καταγράφει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», προκύπτουν τα εξής κοινά σημεία: Ολοι, ο καθένας με τις επιμέρους διαφοροποιήσεις του, θεωρούν σαν «ένα το κρατούμενο» τη σημερινή αθλιότητα στην αγορά εργασίας. Ολοι συντάσσονται πίσω από το στόχο της ανάκαμψης, που προϋποθέτει νέα μέτρα, όπως γράφεται και στο τρίτο μνημόνιο.

Ολοι συμφωνούν ότι «οδηγός» των νέων αλλαγών θα πρέπει να είναι οι «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, που έχουν αποδείξει τη χρησιμότητά τους για το κεφάλαιο σε όλα τα κράτη - μέλη. Και τέλος, όλοι μαζί εργάζονται για να ρίξουν το λαό στην παγίδα του «κοινωνικού διαλόγου» και να περάσουν χωρίς ικανές αντιστάσεις οι νέες ανατροπές στα Εργασιακά.

Αυτόν το δρόμο του συμβιβασμού, που οδηγεί σε νέες απώλειες, προτείνουν στους εργαζόμενους με την «εθνική γραμμή». Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που δείχνουν με την πρωτοβουλία τους οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα, που καλούν σε οργάνωση του αγώνα για κλαδικές συμβάσεις με ανάκτηση απωλειών και κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου, έχοντας μάλιστα συντάξει και σχετικό σχέδιο νόμου.

Η συσπείρωση γύρω από αυτή την πρωτοβουλία και κυρίως η στήριξή της στην πράξη, με οργάνωση του αγώνα κατά κλάδο και τόπο δουλειάς, με ευθύνη των συνδικαλιστικών οργανώσεων στο χώρο τους, είναι η απάντηση που πρέπει να δοθεί στις μεθοδεύσεις κυβέρνησης - κουαρτέτου - εργοδοσίας και συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, μπροστά στην αντεργατική επέλαση που ετοιμάζουν από κοινού, με μοιρασμένους ρόλους.