Την κυριαρχία των ελαστικών και προσωρινών μορφών απασχόλησης επιβεβαιώνουν τα στοιχεία του «Εργάνη» και για το μήνα Ιούλη 2016. Συγκεκριμένα, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου συνεχίζουν να αποτελούν μια από τις κύριες μορφές απασχόλησης και να παρουσιάζουν αυξητική τάση. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει εμμέσως πλην σαφώς από τα στοιχεία που αφορούν στη λήξη τέτοιων συμβάσεων. Ετσι, τον Ιούλη του 2013 έληξαν 40.348, τον Ιούλη του 2015 έληξαν 62.890 και τον φετινό Ιούλη έληξαν 73.134 συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Ταυτόχρονα, οι προσλήψεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης αποτελούν σχεδόν το 55% του συνόλου. Και αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι το όποιο θετικό ισοζύγιο προκύπτει (τον Ιούλη του 2016 έγιναν περίπου 19.000 περισσότερες προσλήψεις από ό,τι απολύσεις) είναι αποτέλεσμα της διεύρυνσης των ελαστικών και προσωρινών μορφών απασχόλησης, αλλά και της μεγάλης μείωσης των μισθών. Σε κάθε περίπτωση, η αύξηση των ροών τον Ιούλη είναι φαινόμενο που καταγράφεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, λόγω ακριβώς της εποχικότητας που έχει η εργασία στον κλάδο του τουρισμού.

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί η ιδιαίτερα αυξανόμενη ένταση του φαινομένου των λεγόμενων «οικειοθελών απολύσεων». Για το μήνα Ιούλη του 2013 έφθαναν τις 28.720, το 2014 τις 58.952, το 2015 τις 67.053 και το 2016 τις 82.243!

Παρά το γεγονός, όμως, ότι τα στοιχεία δείχνουν τη σταθερή και ραγδαία ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, η κυβέρνηση προσπάθησε και χτες να δημιουργήσει κλίμα ευφορίας, αξιοποιώντας όπως τη βολεύει τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη». Ετσι, σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας, στις ροές μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα σημειώνεται «η υψηλότερη επίδοση πρώτου επταμήνου έτους από το 2001 μέχρι σήμερα» και «το ισοζύγιο των ροών μισθωτής απασχόλησης του πρώτου επταμήνου του έτους 2016 είναι θετικό και διαμορφώνεται στις 253.945 νέες θέσεις εργασίας».

Επομένως, σύμφωνα με το υπουργείο, «οι προσπάθειες της κυβέρνησης για την αύξηση της απασχόλησης και τη μείωση της ανεργίας συνεχίζονται και εντείνονται». Μόνο που αυτές οι «προσπάθειες» εστιάζουν κατά βάση στη διεύρυνση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας και στην καθήλωση, αν όχι στην παραπέρα συρρίκνωση των εισοδημάτων, προκειμένου οι επιχειρήσεις να βρίσκουν φτηνή εργατική δύναμη και οι εργασιακές σχέσεις να προσαρμοστούν καλύτερα στις ανάγκες της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.