Είναι γνωστός ο έρωτας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για τη λεγόμενη «κοινωνική οικονομία» και ακόμα πιο συγκεκριμένα για τους συνεταιρισμούς, που μάλιστα τους πλασάρει και ως τάχα «νέο τύπο οικονομίας», αξιοποιώντας και σχετικά «υποδείγματα» άλλων χωρών, κρύβοντας ότι στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος δεν μπορεί παρά να λειτουργούν ως καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ακολουθώντας τους «νόμους της αγοράς» με ό,τι αυτό σημαίνει. Αυτό έρχονται που και που να το επιβεβαιώσουν και οι ίδιοι. Να, ας πούμε, τι έγραφε χτες η «Εφημερίδα των Συντακτών» (που επίσης διαφημίζει την «κοινωνική οικονομία») για την περίπτωση των μεταλλευτικών συνεταιρισμών στη Βολιβία, με αφορμή τις συγκρούσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα:

«...ο αριθμός των μεταλλευτικών συνεταιρισμών πενταπλασιάστηκε τη δεκαετία που κυβερνά ο Μοράλες, απασχολώντας 119.000 έναντι 8.000 τα ιδιωτικά μεταλλεία και 7.500 τα κρατικά. Ανάμεσα στα πολλά προνόμιά τους είναι φορολογικές απαλλαγές και παραχώρηση δημόσιων ορυχείων χωρίς διαγωνισμούς, χωρίς να έχουν καμιά υποχρέωση για τήρηση της εργασιακής νομοθεσίας ή να επιτρέπουν τη σύσταση συνδικάτων των εργαζομένων. Ολα αυτά συνέβαλαν ώστε σταδιακά να μεταλλαχθούν, με την είσοδο στον κλάδο επιχειρηματιών που απλώς λυμαίνονται τα προνόμια προς όφελός τους, αφήνοντας χιλιάδες εργάτες στο έλεος της εκμετάλλευσης. (...)

Σε άρθρο του το 2014 ενόψει της ψήφισης νέου νόμου περί μεταλλείων, ο Ραφαέλ Πουέντε, πρώην υφυπουργός της κυβέρνησης, προειδοποιούσε: "...οι μεταλλευτικοί «συνεταιρισμοί» δεν έχουν τίποτα από συνεταιρισμό. Είναι στην πραγματικότητα επιχειρήσεις, των οποίων ιδιοκτήτες είναι οι αποκαλούμενοι «εταίροι» (κι ούτε καν όλοι), οι οποίοι διαχειρίζονται και εκμεταλλεύονται μια τεράστια μάζα εργατών που δεν έχει κοινωνική ασφάλιση, σύνταξη, τίποτα. Για να μη μιλήσουμε για τις γυναίκες και την παιδική εργασία. Είναι επιχειρήσεις του πιο πρωτόγονου καπιταλιστικού τρόπου εκμετάλλευσης"».