Πιέζει η ΕΕ με βάση τις συναποφασισμένες αρχές Μπολόνια και Πράγας για τη δημιουργία ελεύθερης αγοράς «απασχολήσιμων»
Το υπουργείο Παιδείας, μέσω του υφυπουργού Φ. Πετσάλνικου, στο θέμα αυτό συνεχίζει την ίδια υποκριτική στάση, προσπαθώντας να πείσει ότι τα πτυχία «κολεγίων» δεν πρόκειται να αναγνωριστούν και ότι ισχύει το Σύνταγμα της χώρας. Την ίδια στιγμή συμμετέχει και συνυπογράφει όλες τις αποφάσεις της ΕΕ για τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και παρακάμπτει ουσιαστικά και το ίδιο το Σύνταγμα.
Γιατί αυτό που ζητάει, από την πλευρά της, η ΕΕ είναι το αυτονόητο, αφού μεταξύ των κρατών-μελών, και με τη συμφωνία της Ελλάδας, έχουν συμφωνηθεί οι κατευθύνσεις του «εκπαιδευτικού Μάαστριχτ» με τις αρχές της Διακήρυξης της Μπολόνια και των συμφωνιών της Πράγας το Μάη του 2001, δηλαδή της πλήρους προσαρμογής της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς με τον «λεγόμενο Ενιαίο Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης, που θα αποτελέσει το κλειδί για την προώθηση της κινητικότητας και της απασχολησιμότητας των Ευρωπαίων πολιτών».
Αυτή η ελεύθερη αγορά «απασχολήσιμων» ήδη προχωράει και στη χώρα μας με την αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα, την υιοθέτηση δύο κύκλων σπουδών (του υποβαθμισμένου προπτυχιακού και των ελιτίστικων μεταπτυχιακών), με την καθιέρωση ενός συστήματος διδακτικών μονάδων όπου δε θα μετράνε τα χρόνια σπουδών αλλά οι δεξιότητες που κανείς αποκτά είτε από τα αναγνωρισμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα είτε από άλλα. Ετσι ανοίγει ο δρόμος για την καθιέρωση μιας «σούπας» πτυχίων και σπουδών με αποφοίτους πανεπιστημίων, ΤΕΙ, ΙΕΚ και διαφόρων άλλων σχολών και ινστιτούτων, ένα συνονθύλευμα πτυχιούχων - τυπικά ισότιμων, αλλά ουσιαστικά διαφορετικών ταχυτήτων, που θα αποτελεί τη στρατιά του ευέλικτου (εντός των συνόρων ολόκληρης της ΕΕ) εργατικού δυναμικού, φτηνού και εύκολα χειραγωγήσιμου, σύμφωνα με τις ορέξεις των πολυεθνικών.
Τα συμπεράσματα πλέον και η ανάγκη έντασης της πάλης ενάντια σε αυτή την πολιτική ανήκουν στην εκπαιδευτική κοινότητα και στα λαϊκά στρώματα, που πρέπει δυναμικά να απαντήσουν διεκδικώντας Παιδεία σύμφωνα με τις ανάγκες τους και όχι για τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου.