Σε κέντρο αναφοράς για το σύνολο των χώρων του 42ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» αναδείχθηκε ο χώρος της έκθεσης με τα ντοκουμέντα και υλικά από τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Στις τρεις μέρες των εκδηλώσεων χιλιάδες επισκέπτες θεώρησαν ως εκ των ων ουκ άνευ το πέρασμά τους από κει ξανά και ξανά. Και δικαίως, όχι μόνο για το ιστορικό φορτίο του χώρου και των εκθεμάτων, βεβαίως και γι' αυτό, αλλά κυρίως για τη μεγάλη ποσότητα πρωτότυπου υλικού που μετά την πρώτη επαφή μαζί του «ζητούσε» ένα ακόμα κοίταγμα, λύσιμο αποριών, μια συζήτηση. Κι αυτό συνέβαινε και τις τρεις μέρες. Οι σύντροφοι από την ΚΝΕ που είχαν αναλάβει τις ξεναγήσεις στο χώρο κυριολεκτικά δεν προλάβαιναν να απαντούν σ' αυτήν και την άλλη ερώτηση, να εξηγούν και να προτείνουν για παραπέρα μελέτη. Το περισσότερο ενδιαφέρον τραβούσαν ειδικά τα πρώτα ταμπλό, στα οποία γινόταν αναφορά στα γιατί και τα διότι της ένοπλης αναμέτρησης. Πολλές οι ερωτήσεις, ειδικά από νεολαίους, όπως γιατί «άργησαν» οι σύντροφοι να βγούνε στο βουνό, γιατί δεν αναπτύχθηκε η ένοπλη πάλη και στις πόλεις που ήταν συγκεντρωμένη η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, είναι ή δεν είναι αντίφαση να έχει αναπτυχθεί η ένοπλη πάλη και ταυτόχρονα να γίνονται εκκλήσεις για συμφιλίωση και δημοκρατική διέξοδο; Τέτοια και πολλά ακόμα που όρεξη να 'χες και χρόνο να απαντάς - συζητάς. Το σίγουρο είναι πως η μεγάλη πλειοψηφία των επισκεπτών της έκθεσης έφευγαν από κει με σοβαρά ερεθίσματα για παραπέρα αναζήτηση. Οχι λίγοι κατευθύνθηκαν απέναντι στο βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής» για συμπλήρωση της γνώσης από τις νέες εκδόσεις για το θέμα.

Δεν έλειψαν και εξειδικευμένες συζητήσεις με αφορμή τα υλικά της έκθεσης, όπως π.χ. μια κουβέντα με τοπογράφους μπροστά στους χάρτες του ΔΣΕ για το πώς μπορούμε να μεταγράψουμε σε σύγχρονους χάρτες τα μονοπάτια εκείνων των χαρτών, ώστε να μπορούν και σήμερα να περπατηθούν ξανά. `Η, μια κουβέντα για τις νάρκες κατά προσωπικού που με πατέντα και φτηνά υλικά είχε φτιάξει ο ΔΣΕ. Πιο «βαριές» κουβέντες αφορούσαν την ενότητα γυναίκες και ΔΣΕ καθώς ακόμα και σήμερα είναι μακρινό όνειρο για μεγάλο τμήμα των γυναικών όσα κατάκτησαν οι γυναίκες με το όπλο στο χέρι εκείνο τον καιρό. Κι εκείνο που σίγουρα έκανε το βήμα ειδικά νεολαίων επισκεπτών να κοντοστέκεται ήταν ο μεγάλος τοίχος με τις φωτογραφίες των μαχητών του ΔΣΕ που στη μεγάλη πλειοψηφία τους ήταν ανάμεσα στα 18 και 25.