Τη μνήμη στους εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες μετανάστες του 20ού αιώνα και τη σκέψη στους δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα του σήμερα μετέφεραν τα «Γράμματα από τη Γερμανία» στους επισκέπτες του 42ου Φεστιβάλ, την Παρασκευή, στην Κεντρική Σκηνή, όπου πραγματοποιήθηκε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα για την ξενιτιά, την προσφυγιά και τη μετανάστευση.

Η μουσική παράσταση «Γράμματα από τη Γερμανία» σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και ποίηση του Φώντα Λάδη καθήλωσαν τους θεατές και ήταν πολλοί εκείνοι που σιγοτραγουδούσαν μαζί με τους Ρίτα Αντωνοπούλου, Γιώργο Μεράντζα, Δημήτρη Μπάση και Μπέτυ Χαρλαύτη, που συνοδεία εξαιρετικών μουσικών και σε ενορχήστρωση του Γιάννη Παπαζαχαριάκη από τη σκηνή τραγούδησαν τον καημό και την αγωνιστικότητα των Ελλήνων μεταναστών εργατών που ξενιτεύτηκαν στοιβαγμένοι σε βαγόνια και έζησαν μια ζωή στα ξένα. Που έφυγαν από τη φτώχεια της Ελλάδας και έζησαν στη νύχτα της ξενιτιάς.

Μεταξύ των θεατών και ο ποιητής Φώντας Λάδης, που, όπως εύστοχα ειπώθηκε από τους συντελεστές, είναι από τους ανθρώπους «που κάνουν για μας το συναίσθημα λέξεις». Ξεχωριστή, φορτισμένη στιγμή όταν στο τέλος του πρώτου μέρους ο ποιητής ανέβηκε στη σκηνή για να τονίσει πως 50 χρόνια μετά ο κόσμος είναι ακόμα έτσι, αλλά «και εμείς βρισκόμαστε εδώ οπότε θα πολεμήσουμε όλοι μαζί, για να αναστραφεί»... Και αμέσως μετά σιγοτραγούδησε μαζί με το συγκρότημα το τραγούδι «Προς το υπουργείο Εργασίας».

Το αφιέρωμα ξεκίνησε με την ανάγνωση κειμένου του Μίκη Θεοδωράκη: «Τα "Γράμματα από τη Γερμανία" πρωτοτραγουδήθηκαν στον Πρώτο Μουσικό Αύγουστο στα 1966 στον Λυκαβηττό, από το Γιώργο Ζωγράφο. Ηταν θα έλεγα, τραγούδια επίκαιρα, καθαρά πολιτικά, γιατί άγγιζαν το πιο καυτό πρόβλημα εκείνης της εποχής: Τη μετανάστευση. (...) Ολοι εμείς, που ανήκαμε στις προοδευτικές δυνάμεις, βλέπαμε την πατρίδα μας να αιμορραγεί. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που μεγάλωσαν από το υστέρημα και με το αίμα του ελληνικού λαού, θα πήγαιναν τώρα να προσφέρουν το μυαλό και τα μπράτσα τους σε ξένους λαούς, τη στιγμή που το όραμα της κοινωνικής ανάπλασης και της εθνικής αναγέννησης άρχισε να γιγαντώνει μέσα στις τάξεις του λαού και προ παντός της νεολαίας μας. (...) Ισως αυτές οι σκέψεις να είναι πικρές. Γι' αυτό όμως υπάρχει η μουσική και το τραγούδι. Για να δίνουν κουράγιο και να γλυκαίνουν τον πόνο».

Οι πρώτες νότες και οι στίχοι του τραγουδιού «χτες τ' απόγευμα στο Ααχεν» ζωντάνεψαν τα πάντα επίκαιρα επί 50 χρόνια «Γράμματα από τη Γερμανία». Αμέσως μετά ακούστηκε το «Κίνησε ο Μάης για να 'ρθεί» αφιερωμένο στον δολοφονημένο Γιώργο Λαμπράκη. Ιδιαίτερη στιγμή ήταν εκείνη που το τραγούδι «Εστειλα στο Κόμμα» διαπέρασε την κεντρική σκηνή και χειροκροτήθηκε θερμά, όπως επίσης και το τραγούδι «Βγήκε η ζωή μας στο σφυρί» αφιερωμένο στους ανθρώπους ξενιτεύτηκαν σ' Αμερική κι Ευρώπη.